Σε φορτισμένο κλίμα, στο τέλος της εξοδίου ακολουθίας, ανάγνωσαν τους επικηδείους τους ο γιος του Διονύση Σαββόπουλου, Κορνήλιος και ο εγγονός του.
«Τα τραγούδια του πατέρα μου ήταν διπλά, είχαν δύο τραγούδια μέσα στο κάθε τραγούδι. Το ένα έτρεχε μπροστά, το κυρίως θέμα και το άλλο ακολουθούσε από πίσω, στο background, σαν ριάκι σε δύο όχθες. Μου πήρε 57 χρόνια να καταλάβω γιατί το κάνει αυτό. Είχε δύο ζωές. Η μια ήταν πιο άυλη, πνευματική, η άλλη πιο γήινη, πιο σταθερή, πιο υλική. Από τη μια μεριά η ρουτίνα, η καθημερινότητα… Για μένα ξηλώθηκε για να σπουδάσω στην Αμερική. Και από την άλλη όταν αναχωρούσε και πήγαινε να γράψει για εννέα μήνες. Το μήνυμα που προσπαθούσε να μας περάσει, είναι πως είμαστε αυτό που είμαστε, με το σώμα, το αυτοκίνητο, το σπίτι μας και ταυτόχρονα είμαστε κάτι έξω από το υλικό. Όμως η πνευματική και η υλική μεριά τρέχουν μαζί. Αυτό που προσπαθούσε να μας πει, ο θάνατος με τη ζωή είναι μαζί. Ο θάνατος δεν είναι το τέλος. Είναι πνευματικότητα που μας συνοδεύει σε όλη μας τη ζωή. Αυτό ήταν το μήνυμά του» είπε ο Κορνήλιος Σαββόπουλος.
Από την πλευρά του, ο εγγονός του, που δεν κατάφερε να συγκρατήσει τα δάκρυά του, είπε: «Από πάντα θυμάμαι να μου μεταδίδεις την αγάπη με ειλικρίνεια, σα να έχει καταλάβει τον πυρήνα της. Ίσως αυτό που ήθελες να καταφέρεις ήταν η ένωση, αυτός ήταν ο γνώμονας για τη ζωή σου. Από μικρός ως τώρα, όταν βρισκόμουν μαζί σου, ένιωθα έναν κόμπο στο λαιμό μου, από συγκίνηση. Σε απλές στιγμές όταν μου έλεγες μια ιστορία ή όταν τρώγαμε μαζί και με ρωτούσες τα νέα μου. Όλες αυτές οι πράξεις είχαν από πίσω μια αυθεντική ανάγκη για ένωση, μέσω της αγάπης».
