Του Κώστα Κεφαλογιάννη
Σε έναν ποδοσφαιρικό οργανισμό έχει μεγάλη σημασία τα στελέχη του να μπορούν να διαβάσουν σωστά μια αποτυχία – να μην αντιδρούν σπασμωδικά και υπό το το καθεστώς πίεσης και να μπορούν να βρουν τις πραγματικές αιτίες που κάτι δεν πάει καλά. Ακόμα μεγαλύτερη σημασία όμως έχει να μπορούν να διαβάσουν σωστά μια επιτυχία.
Ας μην μπούμε τώρα στη συζήτηση αν στον ΟΦΗ διαβάζουν σωστά τις αποτυχίες, είτε τώρα με την αποπομπή Ράσταβατς – Νταμπίζα (ο χρόνος έτσι κι αλλιώς θα δείξει), είτε στο παρελθόν (με την απομάκρυνση των Σαμαράδων π.χ.)
Εκεί που κατά τη γνώμη μου δεν χωρά κουβέντα είναι στο λάθος διάβασμα της περσινής πορείας μέχρι τον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδος. Μιας πορείας ιστορικής πέραν πάσης αμφιβολίας όσο όμως και συγκυριακής. Ο ΟΦΗ έφτασε στον τελικό λόγω κλήρωσης, όχι επειδή είχε πραγματικά καλή ομάδα. Δεν απέκλεισε κανέναν από τους μεγάλους και κόντρα στον Αστέρα Τρίπολης στον ημιτελικό είχε ένα καλό έως πολύ καλό πρώτο παιχνίδι, ένα επιεικώς μέτριο δεύτερο και τελικά προκρίθηκε εντελώς οριακά στις λεπτομέρειες. Στον τελικό, ποδοσφαιρικά μιλώντας, δεν εμφανίστηκε καν.
Κατά τη διάρκεια της σεζόν δε, πέρα από κάποια σχετικά μικρά διαστήματα, κινήθηκε επίσης στη μετριότητα. Κι εντούτοις, μέσα στο “μεθύσι” του τελικού, τόσο το ρόστερ, όσο και ο Ράσταβατς αξιολογήθηκαν προφανώς θετικά. Κι έτσι η νέα σεζόν της συμπλήρωσης μάλιστα 100 ετών, ξεκίνησε με μικρές και μέχρι στιγμής αδιάφορες προσθήκες στο έμψυχο δυναμικό της ομάδας, λες και δεν χρειαζόταν ενίσχυση, και με τον Σέρβο στο τιμόνι της.
Εντωμεταξύ ο ΟΦΗ ξόδεψε ένα κάρο λεφτά για τον ταλαντούχο μα εντελώς αφερέγγυο Τιάγκο Νους, ο Μηνάς Λυσσάνδρου δεν αντικαταστάθηκε και ο Νίκος Νταμπίζας δεν ενσωματώθηκε ποτέ – το επιεικέστερο που ακούγεται για εκείνον ακόμα και εντός συλλόγου είναι ότι ήταν σταθερά ξένο σώμα.
Ενδεχομένως να αξιολογήθηκε λανθασμένα και η δυναμική του κόσμου. Επειδή πραγματικά η παρουσία των οπαδών του ΟΦΗ στον τελικό του ΟΑΚΑ υπήρξε καταπληκτική, η διοίκηση θεώρησε ότι μπορεί να τη μεταφέρει ή έστω μέρος αυτής στο κρύο και αφιλόξενο Παγκρήτιο. Σε κάποιο βαθμό η επιλογή ήταν αναγκαστική, καθώς το “Γεντί Κουλέ” ενδεχομένως να μην έπαιρνε άδεια και φέτος. Σε μεγαλύτερο βαθμό ωστόσο, όπως προκύπτει και από την – αμφιλεγόμενη – δεκαετή συμφωνία με τον Δήμο Ηρακλείου, φαίνεται ότι αποτελεί διοικητική απόφαση η αξιοποίηση του Παγκρητίου, αντί για την κατασκευή νέου γηπέδου (πράγμα δύσκολο έτσι κι αλλιώς) ή έστω την ανακατασκευή του “Γεντί Κουλέ”.
Μπορεί το Παγκρήτιο να εξελιχθεί σε πραγματική έδρα που θα απογειώσει τον ΟΦΗ εμπορικά και αγωνιστικά; Νομίζω λίγοι το πιστεύουν. Το πιστεύουν ο Μπούσης και ο Ηλίας Πουρσανίδης και θα κριθούν για αυτό.
Το ζητούμενο πλέον είναι τι γίνεται από εδώ κι εμπρός. Η επιλογή του Χρήστου Κόντη έχει λογική και προοπτική. Αρκεί να στηριχθεί εμπράκτως. Πρώτα από όλα με μεταγραφικές υπερβάσεις. Η μπάλα πλέον βρίσκεται στο γήπεδο του Μάικ Μπούση.
Ο οποίος παραμένει εκτός του κάδρου της κριτικής προς το παρόν, αλλά όχι για πολύ ακόμα.
