To σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ τροφοδοτεί κάθε μέρα και με νέα στοιχεία τη δημόσια συζήτηση και -σε μεγάλο βαθμό- τον αποτροπιασμό/χλευασμό της υπόλοιπης Ελλάδας για την Κρήτη.
Του Κώστα Κεφαλογιάννη
Η πολιτική διάσταση της υπόθεσης μόλις έχει αρχίσει να αχνοφαίνεται και όλες οι πληροφορίες δείχνουν ότι θα υπάρξει συνέχεια και μάλιστα ηχηρή.
Οι δυσκολίες της κυβέρνησης και όλων όσων βρίσκονται στην δικογραφία είναι ένα θέμα, μεγάλο και κρίσιμο. Το αφήγημα του κεντροφιλελεύθερου Πρωθυπουργού, ο οποίος θα συγκρούονταν με τις παθογένειες και την νοοτροπία του βαθέος κράτους, είχε έτσι κι αλλιώς ραγίσει πολλές φορές στο παρελθόν, πλέον καταρρέει με πάταγο. Ούτε η αναμφίβολη διαχρονικότητα της απάτης μπορεί να σταθεί εν προκειμένω: έξι χρόνια Νέα Δημοκρατία η διαφθορά όχι απλώς δεν αντιμετωπίστηκε, μα βάθυνε κι άλλο.
Και το πράγμα γίνεται ακόμα πιο εξοργιστικό αν βάλουμε στην κουβέντα δυο ακόμα παραμέτρους. Όσα διαβάζουμε και ακούμε ετούτες τις ημέρες, συνέβησαν μετά από υπερδεκαετή οικονομική κρίση, όπου η Ελλάδα στέναξε, πληρώνοντας πανάκριβα, μεταξύ άλλων, και αυτές ή παρεμφερείς παθογένειες. Την λαμογιά δηλαδή που κατασπατάλησε επί δεκαετίες το ευρωπαϊκό χρήμα, κάνοντας το τζιπάρες και εξοχικά, διαβρώνοντας μέχρι διάλυσης τον παραγωγικό ιστό της χώρας. Και αντί να μάθουμε από τα λάθη και τον πόνο της περασμένης δεκαετίας, μόλις βρήκαμε παραθυράκι, αρχίσαμε τα ίδια και χειρότερα.
Η δεύτερη παράμετρος είναι η σοβαρή, σοβαρότατη πιθανότητα, στα όρια της βεβαιότητας, ο “λογαριασμός” να πληρωθεί από όλους μας! Ήδη το πρώτο πρόστιμο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, άνω των 400 εκατομμυρίων ευρώ, θα απορροφηθεί από τον προϋπολογισμό. Παρά τις περί του αντιθέτου διαβεβαιώσεις του Πρωθυπουργού ότι όσοι έλαβαν παράνομη επιδότηση θα την επιστρέψουν, νομίζω ελάχιστοι τον πιστεύουν.
Μαζί με τα παραπάνω, σε δεύτερη μοίρα τη δεδομένη στιγμή, μα σε πρώτη μοίρα όσον αφορά της ουσία του προβλήματος, υπάρχει και η κοινωνική διάσταση του σκανδάλου.
Εμάς τους Κρητικούς, δυστυχώς ουδεμία αποκάλυψη μας εκπλήσσει πραγματικά και κανένα από τα πρόσωπα ετούτης της ιλαροτραγωδίας δεν εμφανίστηκε ουρανοκατέβατο. Άπαντες κυκλοφορούν χρόνια ανάμεσά μας με ύφος, μαγκιά και με την νοοτροπία ότι ο τόπος τους ανήκει.
Και εδώ που τα λέμε έχουν δίκιο. Η Κρήτη όντως τους ανήκει. Εδώ και τέσσερις με πέντε δεκαετίες, με πολιορκητικό κριό τις επιδοτήσεις, έχει μετατραπεί σε βιλαέτι τους. Δυο με τρεις γενιές Κρητικών “κάηκαν” στη “φωτιά” του εύκολου και γρήγορου πλουτισμού. Μια φωτιά που τροφοδότησε και τροφοδοτεί παράλληλα την πιο άσχημη όψη του Νησιού. Όταν μαθαίνεις στην πονηριά και στην τεμπελιά και όταν βλέπεις ένα ολόκληρο πολιτικό σύστημα να σε χαϊδεύει και να σου κάνει όλα τα χατίρια, επί της ουσίας να σε προσκυνά, τότε μαθαίνεις επίσης στην ψευτοπαλικαριά και τα καπετανιλίκια, στα “μπαντιλίκια” και στη μεθυσμένη οδήγηση, στα χαστούκια και στις μαγκούρες, στα όπλα και στα ναρκωτικά. Μαθαίνεις στην ατιμωρησία και άρα στο ότι δεν χρειάζεται να κρύβεσαι. Αντιθέτως, το σωστό είναι να κυκλοφορείς καμαρωτός, με το πανάκριβο τζιπ με τα φιμέ τζάμια παρκαρισμένο παράνομα στην πλατεία του χωριού, με μαύρο πουκάμισο ανοιχτό και με πιστόλι στη ζώνη να διαγράφεται, με λοξό χαμόγελο υπερηφάνειας κάτω από το παχύ μουστάκι και βλέμμα έτοιμο να αρπαχτεί με όποιον κάνει το το λάθος να σε στραβοκοιτάξει.
Ορισμένοι τα λέμε και τα γράφουμε καιρό. Κόντρα στην εκκωφαντική σιωπή βουλευτών και πολιτικών, εκλεγμένων ή μη (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων) περιγράφουμε την παρακμή μας, σταθερά και επίμονα, παρά την οδυνηρή πεποίθηση ότι τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει.
Παλεύω συχνά να εστιάσω τη ματιά μου και αλλού για να θυμηθώ ποια είναι η Κρήτη που αγαπώ και αγαπάμε. Υπάρχει ακόμα, έστω και κρυμμένη;
Υπάρχει, ναι, σε γωνιές και σε ανθρώπους που συναντάμε όλο και πιο σπάνια
Η αλήθεια ωστόσο είναι ότι το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ έδειξε με ενοχλητική επιμονή ακόμα και σε όσους προτιμούσαν να κρύβουν το κεφάλι στην άμμο, την πικρή αλήθεια:
Η δική μας Κρήτη αργοπεθαίνει με τον φραπέ στο χέρι.
Αντιθέτως όλοι αυτοί κάπως θα την γλιτώσουν και πάλι. Οι υπόλοιποι κάποια στιγμή θα τα παρατήσουμε και θα εξαφανιστούμε.
Αλλά για τη δική τους Κρήτη ίσως να ταιριάζει περισσότερο αυτό που είπε κάποτε ο Μάνος Χατζιδάκις για την Ελλάδα και το έκανε ωραίο στιχάκι ο Παύλος Παυλίδης:
“Κατά τη δόξα όπως τραβά,
παραπατάει πληγωμένη.
Δεν ανασταίνεται ποτέ,
γιατί ποτέ της δεν πεθαίνει”.