Του Κώστα Α. Μπογδανίδη
Η εθνική του μπάσκετ, όπως και σε άλλα αθλήματα, έχει κατακτήσει κορυφές, έχει τεράστιες διακρίσεις, ανέβασε πρώτη τον ελληνικό αθλητισμό στην κορυφή του Ολύμπου. Δυο φορές ευρωπαϊκό χρυσό, αργυρά και δεύτερη στο παγκόσμιο, χάλκινα έχει πάρει, τα πάντα έχει κερδίσει. Υπό κανονικές συνθήκες αυτό το τρίτο μετάλλιο στο Ευρωμπάσκετ δεν θα έπρεπε να πανηγυριστεί ιδιαίτερα. Όταν είσαι τρίτος δεν είσαι…πρώτος αλλά για πολλούς λόγους είσαι πιο κερδισμένος από τον… δεύτερο που μοιάζει με τον απόλυτο ηττημένο. Είδαμε τα μούτρα των Τούρκων, θυμόμαστε και τα δικά μας στη Σαϊτάμα , μετά το ματς με την Ισπανία.
Μόνο στις πλατείες δεν βγήκαμε κερδίζοντας ένα ακόμη ματς θρίλερ (αυτό να το κοιτάξουμε κόουτς!) με τη Φινλανδία. Οι παίκτες όμως ξέσπασαν σε λυγμούς, χόρεψαν, τραγούδησαν και πανηγύρισαν ανοίγοντας τις σαμπάνιες που έμοιαζαν να περιμένουν στο ψυγείο 16 χρόνια. Και τούτο συνέβη γιατί και το ελληνικό μπάσκετ, όπως και η χώρα ολόκληρη, έρχεται από μια μακρά περίοδο κρίσης που πάλευε, αγωνιζόταν, αντιστεκόταν , αλλά πάντα υπήρχε ένας Σρέντερ, ένας…Σόιμπλε να μας βάζει στα καλάθια και να μας βγάζει γλώσσα.
Θέλαμε να τους δείξουμε ότι κι εμείς αξίζουμε να είμαστε στο ίδιο επίπεδο, ζητούσαμε αναγνώριση του αγώνα μας. Κάθε φορά βλέπαμε την πηγή, αλλά δεν φτάναμε σε αυτή. Οι σφαλιάρες έπεφταν σβουρηχτές όπως στον καφά του Τζανετάκου. Αλλά δεν σταματήσαμε να αγωνιζόμαστε όλα αυτά τα χρόνια. Παρά την κακοδαιμονία της φυλής, τους ξερόλες και τους γκρινιάρηδες που έλεγε και ο αρχηγός Παπανικολάου υπήρχε πάντα εκείνο το κρίσιμο μέγεθος στην χώρα που δεν τα παρατάει.
«Αυτός που αγωνίζεται μπορεί να χάσει, όμως αυτός που δεν αγωνίζεται ήδη έχει χάσει» έλεγε ο Μπρεχτ. Και είχε δίκιο. Εκεί που η χώρα έμοιαζε ξεγραμμένη, κατάφερε και αναντράνισε , πέτυχε να είναι σε καλύτερη θέση ακόμη κι από εκείνους που μας κουνούσαν το δάκτυλο.
Το ίδιο συνέβη και τώρα. Εκεί που μας είχαν όλους ξεγραμμένους η εθνική του μπάσκετ, που δεν είναι στα καλύτερά της, αφού υπήρξαν και ριψάσπιδες σε αυτή την κοινή προσπάθεια, κατάφερε να πλασαριστεί στους κορυφαίους. Ούτε για την 8άδα δεν μας είχαν, κερδίσαμε μεγάλους αγώνες, βελτιωθήκαμε. Είχαμε αφήσει την πίεση πίσω, φέτος, λοιπόν, που δεν είχαμε κάτι να αποδείξουμε έγινε η μεγάλη επιστροφή. Μια επιστροφή που κληροδοτεί παρακαταθήκες, τεράστια μαθήματα, σημαντικά διδάγματα.
Το πιο σπουδαίο είναι αυτό που δίνουν με το παράδειγμά τους οι αδερφοί Αντετοκούμπο. Ο Γιάννης, ο Θανάσης, ο Κώστας έχουν κερδίσει τα πάντα , ο πρώτος έχει ήδη μπει στο πάνθεον των μεγάλων παικτών του αθλήματος. Θα μπορούσαν να είναι σε συνεχείς διακοπές, να τρώνε τα εκατομμύρια που έβγαλαν, να μην σκάνε και πολύ για ένα τουρνουά που το δοκίμασαν πολλάκις και…ωχ αδερφέ!
Αλλά αυτά τα παιδιά δεν μεγάλωσαν έτσι! Είναι Έλληνες από επιλογή. Αγάπησαν τη χώρα που γεννήθηκαν παρότι εκείνη δεν ήταν τόσο εντάξει μαζί τους στην αρχή. Επέστρεψαν να αγωνιστούν τα έδωσαν όλα, ψάλλουν τον εθνικό ύμνο, πανηγυρίζουν, αγκαλιάζουν και τιμούν την ελληνική σημαία όπως το κάνουν λίγοι…Έλληνες! Τέτοια παιδιά, αυτοί οι πραγματικοί Έλληνες είναι το παράδειγμα για όλους τους νέους, ειδικά εκείνους που τα βρίσκουν όλα έτοιμα στη ζωή τους και δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να γκρινιάζουν, να διαμαρτύρονται και μόνο επενδύουν στον ναρκισσισμό τους.
«Δεν θυμάμαι το μετάλλιο του 2009, είχα σταματήσει το μπάσκετ. Ήμουν τότε με τη μητέρα μου στη λαϊκή αγορά της Θήβας»είπε ο Γιάννης και μας θύμισε τι έχει περάσει για να φτάσει στην κορυφή. Αυτά τα παιδιά δεν σταμάτησαν ούτε στιγμή να αγωνίζονται! Έκαναν πράξη εκείνο που είχε πει μια διάσημη Αμερικανίδα : «Θα γνωρίσεις πολλές ήττες στη ζωή σου, αλλά ποτέ μην επιτρέψεις στον εαυτό σου να νικηθεί.»
«Θα θυμάμαι τις καλές και τις κακές στιγμές από αυτό το Ευρωμπάσκετ. Θα θυμάμαι πώς ήταν τα αποδυτήρια μετά την ήττα από την Τουρκία και πώς ένιωσα. Πώς ήταν η επόμενη μέρα, όταν κοιτούσαμε ο ένας τον άλλο στα μάτια και ξέραμε τι πρέπει να κάνουμε. Αυτό λέει πολλά για την ομάδα μας. Δεν λυγίσαμε, πάντα βρίσκουμε τρόπο να αντιδράσουμε και το κάναμε σήμερα. Πάντα βρίσκω τον τρόπο να κάνω τη δουλειά μου. Οι γονείς μου δεν είχαν λεφτά, αλλά τους βοηθούσα πουλώντας πράγματα στο δρόμο.»
Και κατέληξε: «Ήταν κάτι που δεν είχα πετύχει στην καριέρα μου και είμαι πολύ χαρούμενος που το κατάφερα. Είναι κάτι πιο σημαντικό κι από το πρωτάθλημα του ΝΒΑ. Κι αυτό είναι μεγάλο επίτευγμα, το Μιλγουόκι είναι μια υπέροχη πόλη, αλλά μιλάμε για 500-600 χιλιάδες ανθρώπους. Όταν μπορείς να κάνεις χαρούμενος 12 εκατομμύρια Έλληνες και να εμπνεύσεις πολλά παιδιά, είναι ακόμη μεγαλύτερο»
Εάν ο Γιάννης δεν είναι παράδειγμα για όλους τους νέους Έλληνες τότε ποιος είναι;