Είναι κι αυτοί οι ρυθμοί της ζωής αμείλικτοι πολλές φορές και λειτουργούν δίχως έλεος και εξοντωτικά απέναντι σε εκείνα τα που γεμίζουν με πραγματική ουσία το χρόνο της μέρας. Αναλωνόμαστε σε θέματα και ασχολίες που απορροφούν όλη μας την ενέργεια και επικεντρώνουν όλη την προσοχή μας και την ίδια στιγμή δείχνουμε αμέλεια στο να αφιερώσουμε το ενδιαφέρον που χρειάζεται γι’ αυτά τα λίγα και πολύτιμα.
Βλέπεις, λησμονήσαμε το γεγονός ότι στη ζωή σημασία δεν έχουν μόνο οι τυπικές υποχρεώσεις ή η όποια καριέρα του καθενός, αλλά πολύ περισσότερο υπάρχουν πρόσωπα και καταστάσεις που θα ήταν συνετό να μπαίνουν ως προτεραιότητα στην καθημερινότητα μας.
Ξέρω ξέρω, θα πει κάποιος ως πνεύμα αντιλογίας ότι έρχεται η ανάγκη επιβίωσης στο προσκήνιο κι έτσι τα χρονικά περιθώρια είναι στενά και αδυσώπητα. Και ναι, ως ένα βαθμό γίνεται κατανοητό αυτό. Όμως, μέσα στη χρονική και εργασιακή λαίλαπα της υπερβολής ας σκεφτούμε και τα εξής σημαντικά:
Τα παιδιά χρειάζονται ουσιαστικό και χρήσιμο χρόνο με τους γονείς. Δεν αρκεί η φύλαξη και φροντίδα από κάποιο τρίτο πρόσωπο έναντι αμοιβής. Η από κοινού μελέτη των μαθημάτων, η συμμετοχή στη συμπλήρωση ενός πάζλ, η συνοδεία σε βόλτα στο πάρκο – στην εξοχή ή τη θάλασσα, η κοινή παρακολούθηση μιας ταινίας, το διάβασμα ενός παραμυθιού… και γενικά όλα όσα εμπεριέχουν ως βασικά στοιχεία το μαζί, το μοίρασμα και το νοιάζομαι είναι αναγκαίο ώστε να βρεθεί τρόπος να χωρέσουν στη ρουτίνα του καθενός, παρά τις υπόλοιπές πολυάσχολες υποχρεώσεις.
Οι ηλικιωμένοι γονείς νιώθουν την ανάγκη προσοχής και της συμπαράστασης από τα παιδιά τους. Να δουν ότι έχουν ρόλο και ότι υπάρχει χρόνος και για αυτούς στη ζωή των παιδιών τους (σε λογικό πάντα πλαίσιο) και να μην αισθάνονται παραγκωνισμένοι και περιορισμένοι. Ένα απογευματινό τηλεφώνημα, μια επίσκεψη το Σαββατοκύριακο, ένα οικογενειακό τραπέζι στην αργία, η μάζωξη στις γιορτές, η συνοδεία σε ιατρικό ραντεβού για θέματα υγείας… είναι πρακτικές και συνήθειες που μπορούν να δώσουν ώθηση σε μια θετική αλληλεπίδραση και σύνδεση μεταξύ των δυο πλευρών.
Ο κάθε σύντροφος δεν είναι και δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένος χωρίς να του αποδίδεται ο χρόνος και το ενδιαφέρον που αναλογεί στο ρόλο και την παρουσία του. Ένα βράδυ ή ένα διήμερο με κλειστά τηλέφωνα και laptop μακριά από όλους και απ’ όλα και εστίαση στα δυο πρόσωπα. Όχι κάτι πρόσκαιρο αλλά με συστηματικό προσδιορισμό και χαρακτήρα. Η αναβάθμιση της σχέσης έναντι των υπολοίπων σημείων της καθημερινής τριβής συμβάλλει στην εξισορρόπηση των πραγμάτων και της συναισθηματικής αμοιβαιότητας.
Ο ίδιος ο εαυτός μας δεν γίνεται να μείνει ανεπηρέαστος αν δεν λάβει τον προσωπικό χρόνο που είναι αρκετός για την ικανοποίηση των δικών του αναγκών. Μια βόλτα με φιλική παρέα, η επίσκεψη στα καταστήματα για ψώνια ή στο κομμωτήριο, η έξοδος για τρέξιμο, για ψάρεμα, για κολύμπι, για σκοποβολή ή η όποια άλλη προσωπική δραστηριότητα… δεν γεμίζουν απλώς τον ελεύθερο χρόνο αλλά γεμίζουν με θετική ενέργεια και καλύπτουν μεγάλα προσωπικά κενά και αναγκαιότητες.
Μην περιμένεις να ακούσεις την παράκληση «να με θυμάσαι» από τα αγαπημένα σου πρόσωπα γιατί από διακριτικότητα και περίσσια ευαισθησία δεν θα το ομολογήσουν για να μην σε δυσκολέψουν, έστω κι αν μέσα τους υπάρχει το βάρος του συναισθήματος εξαιτίας της έλλειψης και της απουσίας. Μην αφήνεις το χρόνο να περνά κυνηγώντας την καταξίωση μέσα στην πλάνη της αιωνιότητας και δώσε την ευκαιρία στον εαυτό σου να γνωρίσει και να βιώσει ζωογόνες καταστάσεις αλήθειας και συγκίνησης.
Να θυμάσαι λοιπόν όσους και όσα δεν αρμόζει να ξεχνάς. Δεύτερη ζωή δεν έχει, όπως έγινε αναφορά σε προηγούμενο άρθρο του υπογράφοντα. Γι’ αυτό άσε τα τυπικά να περιμένουν σταματημένα στο κόκκινο φανάρι και πέρνα γοργά απέναντι με το άναμμα του πράσινου, κάντο για σένα… κάντο για εκείνους που αξίζει να θυμάσαι.