Του Κώστα Κεφαλογιάννη
Ο Άδωνις Γεωργιάδη σε δημόσιες δηλώσεις του τάχθηκε υπέρ της – νόμιμης – οπλοκατοχής για αυτοπροστασία, στο μοντέλο των Ηνωμένων Πολιτειών.
Ξεκαθάρισε βέβαια ότι αυτό αποτελεί προσωπική του άποψη και όχι άποψη της κυβέρνησης. Το άστοχο τάιμινγκ της δήλωσης είναι μάλλον το μικρότερο ζήτημα στην παραπάνω τοποθέτηση. Έτσι κι αλλιώς ο Υπουργός Υγείας και αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, δεν είπε ό,τι είπε απευθυνόμενος σε όσους αγωνιούν για την κατάσταση στην Κρήτη. Στους ψηφοφόρους του απευθύνθηκε και ξέρει πολύ καλά ότι οι περισσότεροι συμφωνούν μαζί του. Ο κ. Γεωργιάδης εκφράζει όλο και περισσότερο την “τραμπική” δεξιά στην Ελλάδα και για την “τραμπική” δεξιά το θέμα της οπλοκατοχής είναι ταμπού.
Στις ΗΠΑ έτσι κι αλλιώς το σχετικό debate κρατά χρόνια και δεν έχει αλλάξει το παραμικρό, καθώς η δύναμη των βιομηχανιών όπλων και της NRA (National Rifle Association) είναι τεράστια. Το αποτέλεσμα είναι χιλιάδες άνθρωποι να δολοφονούνται ετησίως με όπλο, ενώ οι μαζικές δολοφονικές επιθέσεις σε σχολεία έχουν εξελιχθεί σε μάστιγα για την χώρα.
Κι εντούτοις αυτό το μοντέλο επικαλέστηκε ο κ. Γεωργιάδης, φανερώνοντας ως συνήθως ελάχιστη ενσυναίσθηση.
Στην Ελλάδα οι περιορισμοί που ισχύουν παραμένουν αυστηροί. Επιτρέπονται μονάχα τα κυνηγετικά όπλα και τα σκοπευτικά όπλα, αμφότερα χρειάζονται κάμποσες ειδικές άδειες. Σε κάποιες περιπτώσεις επιτρέπονται και τα όπλα για αυτοάμυνα ή προσωπική ασφάλεια αλλά εκεί οι όροι για να εκδοθεί άδεια είναι ακόμα πιο αυστηροί και ως εκ τούτου δίδονται σπάνια.
Απαγορεύεται η οπλοφορία (δηλαδή να φέρεις όπλο πάνω σου σε δημόσιο χώρο) χωρίς ειδική άδεια και η οπλοχρησία (π.χ. απειλή ή χρήση όπλου) ακόμα και με άδεια κατοχής.
Παρά το νομοθετικό πλαίσιο που μάλιστα γίνεται ακόμα πιο αυστηρό , τα όπλα στην Κρήτη είναι χιλιάδες και -όπως διαπιστώσαμε εκ νέου πρόσφατα – χρησιμοποιούνται με την πιο ασήμαντη αφορμή.
Θα οδηγούσε άραγε η απελευθέρωση της οπλοκατοχής σε καλύτερη χρήση των όπλων, αποκλειστικά για λόγους αυτοάμυνας ας πούμε (που κι αυτό σηκώνει πολλή συζήτηση);
Δεν προκύπτει από την μέχρι σήμερα εμπειρία, τουλάχιστον στον τόπο μας. Η ανησυχία αντιθέτως είναι εύλογη για το αντίθετο. Αν ο -ελάχιστος έστω – φόβος για τις συνέπειες του νόμου, συγκρατεί ορισμένους, η απελευθέρωση της οπλοκατοχής ενδέχεται να επιφέρει ακόμα χειρότερες καταστάσεις.
Στην πραγματικότητα, η κουβέντα, τουλάχιστον όσον αφορά στην Κρήτη είναι υποκριτική. Εδώ όποιος θέλει να έχει όπλο, έτσι κι αλλιώς το έχει και δίχως να το κρύβει κιόλας. Το ζήτημα είναι αν υπάρχει πολιτική βούληση ώστε το πρόβλημα να αντιμετωπιστεί. Οτιδήποτε άλλο μπει στο τραπέζι ετούτη τη στιγμή είναι παρελκυστικό.