Το σημερινό άρθρο είναι γραμμένο με ένα τρόπο διαφορετικό… λυρικό θα έλεγα… ώστε να καταφέρει να προσεγγίσει και να αποδώσει φόρο τιμής στην υπέρτατη αξία και την ιερότητα της Αγάπης. Της δοξασμένης αγάπης που όλοι μας, μηδενός εξαιρουμένου, έχουμε ανάγκη για να προχωρήσουμε, να εξελιχθούμε και να ζήσουμε ισορροπημένα σ’ έναν κόσμο με πολλές και συχνές αλλαγές και ταλαντεύσεις. Σ’ ‘έναν κόσμο, που ενίοτε ξεχνάμε ποιοι είμαστε στ’ αλήθεια και που πραγματικά θέλουμε να φτάσουμε, χάνοντας ακόμα και το βηματισμό μας κατά συνθήκη και περίσταση, εγκλωβισμένοι μέσα σε χαώδεις καταστάσεις και το πολύβουο πλήθος, που όσο πάει γίνεται και πιο «ξένο» και πιο απόμακρο. Όλοι γνωστοί, που γίναν άγνωστοι μεταξύ αγνώστων, κι η αγάπη να ψάχνει σωτήρια λέμβο να επιβιώσει στη δίνη ενός ναυαγίου από επιλογή και ανάγκη των καιρών. Έτσι λοιπόν:
Είναι κάποιες αγάπες που θυμίζουν παλιές εποχές και αντέχουν δεμένες στο χρόνο. Αυτές οι αγάπες δεν μοιάζουν με άλλες και πάντα μπροστά θα φανούν σε κάθε λογής δύσκολο δρόμο. Το χρώμα δεν χάνουν ποτέ, ούτε τη λάμψη μπροστά στου καιρού το χατίρι. Κι όσο κι αν ψάχνεις ψεγάδι δε βρίσκεις σ’ αυτές, μέσα στης μοίρας το γοργό τρεχαντήρι.
Είναι κάποιες αγάπες που δώσανε όρκο βαρύ και φιλήσαν Σταυρό προτού ενώσουν τα χείλη. Τιμής υπόσχεση και δεσμά ιερά πως ομάδι θα μείνουν ό,τι κι αν γίνει. Δεν τις τρομάζει ο φόβος ο ίδιος, με όποιο ντύμα κι αν ξεπροβάλλει με δόλιο τρόπο να κρύψει το φως απ’ τον ήλιο. Είναι βλέπεις προστατευμένες με μανδύα γεμάτο ευωδία αλήθειας και φυλούν ευλογία Αγία που στέκεται απέναντι σε κάθε απείθεια.
Είναι κάποιες αγάπες που κρατούν γερά το σημάδι της πίστης, μπολιασμένες με θάρρος, δεν λογούνται δειλές σε όποια μάχη να βγουν και δόξας παινέματα να φέρουν και νίκης. Αυτές οι αγάπες δεν γνωρίζουν ντροπή τι θα πει για όσα νιώθουν βαθιά στο μέσα, όπλα περήφανα καλά κρατούν αρχές, αξίες, ντομπροσύνη και μπέσα.
Είναι κάποιες αγάπες που δεν σε προδίδουν μέσα στη μπόρα, ούτε καν αν συμβεί και βρεθούν σε θανάτου στιγμή και δήμιου ώρα. Δεν κρατούν διευθύνσεις, τηλέφωνα, σημειώσεις με λόγια κρυφά και κλεμμένα. Ακούνε μονάχα τους παλμούς της καρδιάς και τραβούν χωρίς απορίες στης ζωής τα γραμμένα.
Είναι κάποιες αγάπες που τη θλίψη νικούν και φέρνουν χαρμόσυνα νέα, σε ανθοστόλιστους δρόμους συχνά περπατούν και χιλιάδες αρώματα μαζί κουβαλούν μέχρι να ‘ρθει η επόμενη μέρα. Θα πονέσουν, θα κλάψουν μα ό,τι κι αν έρθει εκεί θα τις βρει με υψωμένη ανάγκης ασπίδα. Στο ίδιο σημείο, στα ίδια μέρη, θα καρτερούν απ’ το φως της ζωής ηλιαχτίδα.
Γι’ αυτό φίλοι μου, αν τύχει και συναντήσετε την πραγματική αγάπη την οποία θα αναγνωρίσετε όχι από τα όμορφα λόγια ή τις διάφορες ωραίες πράξεις αλλά περισσότερο από τα σημάδια της κάθε σιωπής, τότε προσέξτε καλά μην φερθείτε απερίσκεπτα και με επιπολαιότητα. Προσπαθήστε με όλες σας τις δυνάμεις, με νύχια και δόντια, να κρατήσετε ζωντανή αυτή την αγάπη, μέχρι το τέλος.
Και μην ξεχνάτε πως η αγάπη ξέρει να συγχωρεί και να προσπερνάει λάθη και πάθη. Όμως οι ευκαιρίες έρχεται η στιγμή που «στερεύουν», σαν την πηγή που παύει στα ξαφνικά να προσφέρει το δροσερό νερό της. Κι όταν φτάσετε σε τέτοιο σημείο, θα είναι πλέον αργά για δάκρυα, μεταμέλειες και συγγνώμες.
Και κλείνω με τους χαρακτηριστικούς στίχους του γνωστού τραγουδιού με τίτλο «Θα σ’ αγαπώ» και ερμηνεύτρια την εξαιρετική Δήμητρα Γαλάνη, κι ο καθένας ας το αφιερώσει όπου στ’ αλήθεια χτυπά η καρδιά του: «…ώσπου η γη να μη γυρίζει πια, ώσπου το φως να γίνει σκοτεινιά, ώσπου κι αυτός ο ήλιος να σβηστεί, ώσπου ο χρόνος πια να ξεχαστεί. Θα σ’ αγαπώ! Ώσπου στα μάτια σου να δω φωτιές, ώσπου κι εσύ σαν κεραυνός θα καις, ώσπου να πάψει η ανατολή θα σ’ αγαπώ και πάλι πιο πολύ. Θα σ’ αγαπώ!
Θα σ’ αγαπώ όσο κανείς δε σ’ αγαπάει θα σ’ αγαπώ, με μιαν αγάπη που ο νους σου δε χωράει, θα σ’ αγαπώ. Πέρα από εκεί που φτάνει η αντοχή θα σ’ αγαπώ και πάλι πιο πολύ. Μέχρι το θάνατο και πιο μακριά, μέχρι να πεις πεθαίνω τώρα πια. Θα σ’ αγαπώ…».