Η υπόθεση της Ειρήνης Μουρτζούκου έχει πάρει πλέον τον δρόμο που όλοι περιμέναμε: της δικαιοσύνης. Τα γεγονότα από μόνα τους είναι τρομακτικά. Αποτελούνται από το υλικό που φτιάχνονται τα πιο σκοτεινά αστυνομικά σίριαλ ή τα πιο απίστευτα true crime ντοκιμαντέρ.
Του Κώστα Κεφαλογιάννη
Υπάρχουν αμέτρητες παράμετροι στις οποίες αξίζει να σταθούμε: από την κακοποίηση που βίωσε η Μουρτζούκου μέχρι τα εγκλήματα που -καθ΄ ομολογίαν- διέπραξε και τη συζήτηση αν αυτά συνδέονται άμεσα. Από την καταπίεση στις κλειστές, επαρχιακές κοινωνίες, ειδικά σε ζητήματα σεξουαλικού προσανατολισμού μέχρι τον πόνο και την αντίδραση που μπορεί να προκαλέσει. Από την αδυναμία του συστήματος να εντοπίσει τα ανησυχητικά σημάδια μέχρι την πλήρη ανυπαρξία κοινωνικής πρόνοιας, καθώς και την ταξική διάσταση του θέματος – θα υπήρχε άραγε τόση προχειρότητα και τσαπατσουλιά από τις αρχές αν οι θάνατοι των παιδιών δεν συνέβαιναν μέσα σε ένα φτωχικό περιβάλλον και σε κοινότητα σχετιζόμενη με ΡΟΜΑ;
Τίποτα από τα παραπάνω δεν δικαιολογεί τις πράξεις τις Μουρτζούκου βεβαίως. Όμως ο αποτροπιασμός, χωρίς προσπάθεια έστω μερικής κατανόησης της διαδρομής που είχε ως τραγική κατάληξη τέσσερα (και πιθανόν) πέντε παιδιά, είναι λογικός μεν, ανούσιος δε.
Και κάπως υποκριτικός. Διότι, υπενθυμίζω, ότι η δολοφόνος έμπαινε στα σαλόνια των τηλεθεατών για πάνω από ενάμιση χρόνο, ως σχεδόν μόνιμη καλεσμένη των εκπομπών που ασχολούνταν με την υπόθεσή της.
Η τηλεοπτική παρουσία του κοριτσιού υπήρξε από την πρώτη στιγμή άβολη και προβληματική. Αν υποθέσουμε ότι αρχικά, βοήθησε για να ξεκινήσει να ξετυλίγεται το κουβάρι των φόνων, ουδείς λόγος, πλην των νούμερων τηλεθέασης, υπήρχε να συνεχιστεί τόσο πολύ.
Η εικόνα φώναζε αρρώστια, οδύνη, διαταραχή. Κι όμως, ουδείς εκ των παρουσιαστών δίστασε να εκμεταλλευτεί όλα τα παραπάνω για λίγο virality. Ήταν φριχτό και είναι φριχτοί.
Με πρωτοφανή κυνισμό και πλήρη αδιαφορία για αρχές, δεοντολογία, ανθρωπιά, έφτασαν όλοι μαζί σε ένα ιστορικό χαμηλό ακόμα και για τα δεδομένα της ελληνικής τηλεόρασης.
Ακόμα και πριν από τις τελευταίες εξελίξεις, το θέαμα της Μουρτζούκου σε στούντιο και τηλεπαράθυρα, πότε να κρύβεται και να πασχίζει να δείξει “κανονική”, πότε να ξεδιπλώνει το τραύμα της σε ζωντανή μετάδοση, ήταν αφόρητο. Και ντροπιαστικό για όσους συμμετείχαν σε αυτό – προσωπικά ομολογώ ότι έπιασα και τον εαυτό μου να “κολλάει” και μετά να νιώθω ετεροντροπή.
Η Μουρτζούκου αποτέλεσε την πρώτη σίριαλ κίλερ – πανελίστρια , πιθανότατα στην παγκόσμια τηλεόραση. Λίγο ακόμα να καθυστερούσε η σύλληψή της και θα έπαιρνε πρωινή εκπομπή να παρουσιάζει ζώδια και συνταγές μαγειρικής.
Δεν ξέρω αν υπήρχε θεσμικός τρόπος ώστε να είχε σταματήσει αυτό το θλιβερό θέατρο σκιών, ξέρω πάντως με βεβαιότητα πώς για την ελληνική τηλεόραση και ορισμένους επιφανείς παρουσιαστές της, η έννοια “ηθικός φραγμός” δεν υφίσταται. Και ως εκ τούτου, παρότι όπως έγραψα ήδη, νομίζω πώς η συγκεκριμένη υπόθεση αποτελεί ιστορικό χαμηλό, κατά πάσα βεβαιότητα, έχει και πιο κάτω.
