Και σας ρωτάω ευθέως μπαίνοντας κάπως επιθετικά στο σημερινό κείμενο… υπάρχει άραγε ωραιότερο και πιο όμορφο συναίσθημα από την αγάπη. Σίγουρα, ο έρωτας είναι εκρηκτικός και διαχέεται από μια έντονη δυναμικότητα και ειδικά στο ξεκίνημα του. Όμως, η αγάπη είναι αυτή που προσφέρει αγαλλίαση και ηρεμία στο βλέμμα και τη ψυχή. Κι ας μου επιτραπεί η διαπίστωση, ότι η αγάπη είναι αυτή που ρυθμίζει κι εξουσιάζει το καθετί.
Αλήθεια φίλοι μου, έχουμε σκεφτεί τι θα γινόμασταν χωρίς την αγάπη και ποιο το νόημα της ζωής. Όλα θα ήταν μουντά και άχαρα, επιφανειακά. Το βάθος στις σχέσεις θα ήταν ανύπαρκτο και η σύνδεση μας θα στερούνταν ουσίας και περιεχομένου.
Και ας πιάσουμε το νήμα κάπου από τη μέση, η αγάπη μπορεί να είναι μία καθ’ ολοκληρίαν αλλά έχει τη δύναμη και την ικανότητα να παίρνει πολλές μορφές και να αποκτά πολλά πρόσωπα κατά συνθήκη, κατά χρόνο και κατά περίσταση. Είναι εύπλαστη και χαρακτηρίζεται από πολυμορφία και πολυπροσωπία (με την καλή και θετική έννοια του όρου).
Υπάρχει η αγάπη για τους γονείς από το παιδί και από τους γονείς για το παιδί, η αγάπη μεταξύ δύο συντρόφων, η αγάπη που συνδέει τους φίλους. Η αγάπη για τον κάθε συνάνθρωπο ή για τη φύση ολάκερη.
Επίσης, κάτι πολύ σημαντικό! Η αγάπη δεν θέλει λόγια, πολλές θεωρίες και αναλύσεις. Μην κινδυνέψουμε να χαθούμε στη μετάφραση. Δεν λέω, χρήσιμες και βοηθητικές οι όποιες ειλικρινείς εκφράσεις. Όμως, η αγάπη θέλει και απαιτεί (δεν επαιτεί) πράξεις και ενίοτε θυσίες. Η αγάπη προστάζει το εγώ να φύγει από το προσκήνιο και μοναδικός πρωταγωνιστής να γίνει το εμείς, αν επιθυμούμε να μυηθούμε σε αυτήν και να γίνουμε συμμέτοχοι στη μυσταγωγία της όλης κατάστασης.
Βεβαίως, αποφεύγω να πω να γίνει κτήμα μας, διότι η αγάπη δεν περιορίζεται και δεν μπαίνει σε καλούπια. Η αγάπη είναι ελεύθερη… χωράει και υπάρχει οπουδήποτε. Είναι εύκολο να τη βρει και να την ανταμώσει κάποιος, αρκεί να θελήσει να την ψάξει πραγματικά και να την αντικρύσει με γυμνά ματιά (χωρίς προστατευτικά γυαλιά).
Φίλες και φίλοι μου, η αγάπη είναι κάτι το θαυμαστό και θεάρεστο και δεν μπορεί κανείς όσο αιρετική αντίληψη και να έχει να αντιπαρατεθεί σε αυτό ή να αμφιβάλλει, γιατί η αγάπη από μόνη της είναι αιρετική. Μην αφήνεται λοιπόν το χρόνο και τα χρόνια να περνούν, δώστε στον εαυτό σας την ευκαιρία και τη δυνατότητα να νιώσει, να εκφράσει, να ψελλίσει την αγάπη (η αγάπη δεν θέλει φωνασκίες) και να αφεθεί στις προσταγές και τις οδηγίες της. Να αγκαλιάσετε την αγάπη και να γίνετε ένα με αυτήν. Και αυτοσκοπός να είναι για τον καθένα μας, να ζήσει με αυτήν και γι’ αυτήν. Γιατί η αγάπη είναι εκείνος ο δρόμος που ενώνει όλους τους άλλους δρόμους… η αγάπη είναι η ζωή.
Και επιλέγω να κλείσω τα σημερινά γραφόμενα όχι επιστημονικά ή κοινωνικά αλλά μουσικά και μελωδικά, κάνοντας χρήση αυτών των υπέροχων στίχων του Λάκη Τεάζη που ερμηνεύει εξαιρετικά ο αείμνηστος Δημήτρης Μητροπάνος:
«Αν μ’ αγαπάς να μου το λες, έχω κι εγώ πολλές πληγές… λίγες στον κόσμο οι χαρές. Αν μ’ αγαπάς να μου το λες!».