Και τυγχάνει να ακούς καμιά φορά ορισμένους ανεκδιήγητους που μόλις αντιληφθούν κάτι για κάποιον αμέσως να βγάλουν «φιρμάνι» ή να ξεσηκώσουν τον κόσμο με τη «ντουντούκα» τους. Δεν μεταφέρουν απλώς ένα γεγονός αυτούσιο αλλά προσθέτουν και τη δική τους σκέψη και άποψη ως συμπλήρωμα στο παραλήρημα τους.
Μάλιστα, οι ίδιοι γίνονται κριτές και «δικαστές» των πάντων, πιστεύοντας για τον εαυτό τους ότι έχουν το αλάθητο και ενεργούν αυθαίρετα και επικίνδυνα με το λόγο και τις πράξεις τους. Και ξεστομίζουν φράσεις και χαρακτηρισμούς που ξεπερνούν τα εσκαμμένα. Για παράδειγμα, με αφοριστικό τρόπο λένε ο τάδε είναι πρεζ…ας, ο τάδε είναι γκέι ή π…ης, η τάδε γυναίκα είναι του δρόμου ή π…να, ο τάδε είναι λάθρο. Πρόκειται για ακραίους συντηρητικούς που «ζουν στο μεσαίωνα», με πρωτόγονες αντιλήψεις οι οποίες συνοδεύονται από ακραία και χυδαία φρασεολογία.
Ο κάθε άνθρωπος σέρνει ξοπίσω μια ιστορία, δεν είναι μονάχα μια εικόνα ή μια ιδιότητα. Ο χρήστης ουσιών ή ο πρεζ… ας όπως τον αποκαλούν οι συγκεκριμένοι, είναι άτομο που χρειάζεται βοήθεια και στήριξη. Έκανε το λάθος και μπήκε σε ένα σκοτεινό μονοπάτι γεμάτο κινδύνους, πιστεύοντας ότι έτσι θα απομακρυνόταν από τις προκλήσεις της πραγματικότητας και τα όποια προβλήματα. Ονειρεύτηκε έναν παράδεισο που τον οδήγησε στη χειρότερη κόλαση.
Η ιερόδουλη ή η γυναίκα του δρόμου ή η π…να όπως την ονομάζει ο κάθε αδαής, δεν γνωρίζει κανείς σε τι αδιέξοδο βρέθηκε για να επιλέξει τέτοια εργασιακή απασχόληση. Αν συνάντησε πόρτες κλειστές και διπλοκλειδωμένες, αλλά έπρεπε να βρει τον τρόπο να επιβιώσει. Κι αν ακολουθεί την επιλογή της αυτή με νόμιμο τρόπο και τα απαραίτητα πιστοποιητικά, δεν νομίζω πως ενοχλεί ή ότι αποτελεί κίνδυνο για την αξιοπρέπεια των άλλων. Δεν μιλάμε βέβαια για περιπτώσεις σεξουαλικής εκμετάλλευσης ή σωματεμπορίας που εκεί είναι κάτι εντελώς διαφορετικό.
Ο ομοφυλόφιλος, ο γκέι ή ο π…ης όπως τον χαρακτηρίζουν οι θρασείς και ομοφοβικοί, είναι ένα πρόσωπο που έκανε τις επιλογές του ως προς τις σεξουαλικές προτιμήσεις του και τον σεξουαλικό προσανατολισμό. Ποιοι είμαστε εμείς που θα κάνουμε κουμάντο στο κρεβάτι και στη ζωή του άλλου. Ποιος μας όρισε για «δερβέναγες»! Δεν νομίζω ότι απειλείται η κοινωνική συνοχή ή η ισορροπία από αυτές τις επιλογές. Επίσης, δεν είναι χρήσιμος ο οίκτος ούτε και η κατανόηση μας, αλλά να επιλέξουμε την ουσιαστική αποδοχή και τη συμπερίληψη.
Ο παράτυπος μετανάστης ή ο λάθρο όπως τον καταδεικνύουν οι στερούμενοι λογικής σκέψης και συνείδησης, είναι ένας άνθρωπος – όπως κι εμάς – που αναγκάστηκε λόγω των συνθηκών που επικρατούν στην πατρίδα του να αναζητήσει ένα καλύτερο μέλλον σε άλλη πατρίδα. Μέσα στην αγωνία του και την ανάγκη για ελπίδα έπεσε θύμα των καταστάσεων, καταβάλλοντας χρήματα απ’ το υστέρημα του σε κάποιους που του έδωσαν ψεύτικες υποσχέσεις για να τον εκμεταλλευτούν οικονομικά ή με άλλα ανταλλάγματα. Αυτό που χρειάζεται, είναι η ανθρώπινη υποστήριξη, η αλληλέγγυα στάση και η συμβολή μας ώστε να βρει το δρόμο του και όχι ο λόγος του μίσους και του διχασμού από την πλευρά μας.
Αγαπητοί μου φίλοι, ο καθένας χρειάζεται να «βουτήξει τη γλώσσα στο μυαλό» προτού μιλήσει για τον συνάνθρωπο του… με βασική προϋπόθεση αυτό το μυαλό και ο τρόπος σκέψης να μην είναι εγκλωβισμένα σε αντιλήψεις και πεποιθήσεις που τορπιλίζουν καθετί ανοιχτό, ελεύθερο και δημοκρατικό. Μη μένουμε πίσω, όταν υπάρχει το μπροστά και μη φτάνουμε να γινόμαστε εμείς επικίνδυνοι για την κοινωνία (με τις θέσεις και τις απόψεις μας), αντί γι’ αυτούς που βλέπουμε με τα δικά μας μάτια ως επικίνδυνους.
Ο κάθε άνθρωπος, κουβαλάει τη δική του ιστορία ζωής (όπως τέθηκε και αρχικά) και αυτό τον άνθρωπο με αυτή την ιστορία, οφείλουμε να τον σεβόμαστε. Κι αν δεν μπορούμε να δείχνουμε τον αναγκαίο σεβασμό, τότε είναι προτιμότερο να μένουμε σιωπηλοί. Κι αυτό το δάχτυλο που σηκώνουμε για να τους στοχεύσουμε, να τους στιγματίσουμε και να τους καταγγείλουμε θα έλεγα να το αφήσουμε υψωμένο, με μια σημαντική διαφορά: Να κοιτάμε στον καθρέπτη μας.