Του Κώστα Κεφαλογιάννη
Η επίθεση με κουκουλοφόρους στον Μάκη Βορίδη, την ώρα που ο πρώην υπουργός έτρωγε με την οικογένειά του σε εστιατόριο στο κέντρο του Ηρακλείου, ήταν σοκαριστική. Αλλά δεν ήταν κιόλας.
Το σοκαριστικό της υπόθεσης έγκειται κυρίως στο γεγονός ότι στην πόλη μας δεν έχουμε προηγούμενο τέτοιων επιθέσεων – είχαμε και έχουμε πολλά και διαφορετικά περιστατικά βίας, όχι όμως τέτοιου είδους “πολιτικές” επιθέσεις και ειδικά από κουκουλοφόρους.
Ωστόσο, όποιος “διαβάζει” το κοινωνικό vibe, τόσο πριν, όσο και μετά την επίθεση, δεν μπορεί να εκπλήσσεται πραγματικά. Είμαστε πάλι σε αυτό το σημείο όπου πολλοί αν όχι οι περισσότεροι, χάρηκαν συγκρατημένα ή και ανοιχτά με το περιστατικό. Το “ακτιβιστικό” παρελθόν του Βορίδη, η πρόσφατη εμπλοκή του στο σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ, η συνολικά έντονη πολιτική του περσόνα, έδωσαν το “πάτημα” για τα τα γνωστά και απολύτως αναμενόμενα “ναι μεν, αλλά…”.
Και τέλος πάντων, για να μην τα πολυλογούμε, ελάτε, πείτε την αλήθεια, αν δεν σας άρεσε, τουλάχιστον δεν θα σας χάλασε το “αυγούλωμα” του Μάκη.
Εντάξει. Μόνο που δυστυχώς το πράγμα, παρότι προσφέρεται για αστειάκια στα social media, δεν έχει καθόλου πλάκα. Αντιθέτως είναι εξόχως επικίνδυνο και προβληματικό.
Ας μην σταθούμε στο γεγονός ότι στο μαγαζί βρισκόταν και άλλοι άνθρωποι που δεν είχαν καμία σχέση με τον Βορίδη ή ότι ο ίδιος ο Βορίδης έτρωγε με την οικογένειά του, μεταξύ των οποίων και με την ανήλικη κόρη του. Ας μην μείνουμε καν στις ζημιές που θα κληθεί να πληρώσει ο καταστηματάρχης επειδή έκανε το λάθος να “φιλοξενήσει” τον Βορίδη και την παρέα του.
Και ας πούμε μονάχα ότι σε μια κανονική, δημοκρατική χώρα η πολιτική βία, πόσο μάλλον η αυτοδικία, δεν μπορεί και δεν πρέπει να δικαιολογείται, όποιος κι αν βρίσκεται απέναντι. Το επιχείρημα “ναι, αλλά ο Βορίδης…” ανοίγει την πόρτα για να βρεθεί ο οποιοσδήποτε στη θέση του πρώην υπουργού. Θα έπρεπε να το καταλαβαίνουν όλοι και πρωτίστως οι πολιτικοί του αντίπαλοι – και αν δεν το καταλαβαίνουν είναι απλώς βλάκες.
Τέτοιου είδους επιθέσεις και τα επιχειρήματα που τις συνοδεύουν αποτελούν βήματα προς τον εκφασισμό της κοινωνίας και όχι προς την κοινωνική ενεργοποίηση. Δεν είναι κοινωνική αντίδραση να σπας ένα μαγαζί, φορώντας κουκούλα επειδή τρώει σε αυτό κάποιος πολιτικός τον οποίον δεν γουστάρεις, Ακόμα κι αν αυτός ο πολιτικός κάποτε μπορεί να έκανε τα ίδια, κυκλοφορώντας με τσεκούρι. Για την ακρίβεια ειδικά τότε: διότι χρησιμοποιώντας τις παλιές, δικές του πρακτικές εναντίον του απλώς τον δικαιώνεις.
Η διαμαρτυρία, ακόμα και η αποδοκιμασία είναι κοινωνικό αντανακλαστικό, πολιτικό στη βάση του και ως εκ τούτου χρήσιμο έως και απαραίτητο.
Η οργανωμένη επίθεση 60 κουκουλοφόρων είναι “αντιπολιτική”, μια ξεκάθαρη διολίσθηση σε αντικοινωνικές και οριακά φασιστικές λογικές.
Η σαφέστατη, απερίφραστη και ομόφωνη καταδίκη από όλους θα αποτελούσε μια κάποια ανάσα αισιοδοξίας.
Αλλά μπα. Η εποχή δεν επιτρέπει τέτοιες – ανάσες αισιοδοξίας δηλαδή. Το ΠΑΣΟΚ έβγαλε μια ανακοίνωση τρεις γραμμές, είτε copy paste, είτε chat gpt και ο ΣΥΡΙΖΑ τίποτα, εκτός κι αν μου διέφυγε.
Θα μου πείτε, όταν ο Δήμαρχος Ηρακλείου, που δεν εμπλέκεται σε πολιτικές αντιπαραθέσεις ούτε με τον κ. Βορίδη, ούτε με το κόμμα του, βγάζει μια χλιαρή, γενικόλογη και διαδικαστική ανακοίνωση “καταδίκης” με ισχυρή αίσθηση αγγαρείας και ο Περιφερειάρχης Κρήτης δεν έχει πει ακόμα λέξη σχετικά, τι να περιμένει κάποιος από το υπόλοιπο πολιτικό προσωπικό της χώρας.
Τίποτα. Αυτό είναι το πρόβλημα.