Μέσα σε όλα όσα προέκυψαν από το μακελειό στα Βορίζια , μας προέκυψε και ο απαραίτητος διαδικτυακός “διχασμός”.
Οι σχολιαστές στα κοινωνικά δίκτυα αλλά και στα ΜΜΕ χωρίστηκαν στους “αυτή είναι η Κρήτη” και στους “δεν είναι αυτή η Κρήτη”.
Μα ποια είναι η Κρήτη τέλος πάντων;
Ο πανέμορφος τόπος με τους φιλόξενους ανθρώπους τον οποίο προτιμούν εκατομμύρια τουρίστες κάθε χρόνο; Ή μήπως είναι ένας τόπος ακραίας παραβατικότητας, μια σύγχρονη “Άγρια Δύση”.
Το παραπάνω μπορεί να απαντηθεί μονάχα αν πάψει να μας ενδιαφέρει πώς μας βλέπουν οι άλλοι, εκτός Κρήτης και αποφασίσουμε να κοιτάξουμε με ειλικρίνεια τον καθρέφτη.
Η πλειονότητα των κρητικών δεν είναι ούτε “καπεταναίοι”, ούτε “παραβατικοί”, ούτε “ΟΠΕΚΕΠέδες”. Δεν θα μπορούσε να είναι.
Μόνο που τον τόνο στην Κρήτη, εδώ και δεκαετίες, δεν τον δίνουν οι φιλήσυχοι και ευγενικοί κάτοικοί της. Και το “κλίμα” μας, δεν είναι εύκρατο μεσογειακό.
Πίσω από την τουριστική, καρτ ποστάλ εικόνα που μας αρέσει να διαφημίζουμε , είναι κλίμα φόβου, σιωπής και αναγκαστικής συνενοχής. Όσοι ζούμε εδώ γινόμαστε δέκτες ή μάρτυρες τέτοιων συμπεριφορών σχεδόν καθημερινά – μια παράνομη και επικίνδυνη προσπέραση με αγροτικό, ένα άγριο “ίντα μρε ξανοίγεις”, ένα γλέντι με δεκάδες πυροβολισμούς , ένα κοπέλι που το βάζουν οι μεγάλοι να πίνει ρακές και γελούνε. Δεν τα ξέρετε, δεν τα έχετε δει; Και κυρίως, δεν τα έχετε “παρκάρει” μέσα σας, σαν να πρόκειται για κάτι κανονικό;
Υπάρχουν αιτίες για όσα συμβαίνουν στον τόπο. Και ξεκινούν κυρίως από ψηλά. Η σχέση της πολιτικής εξουσίας στην Κρήτη με τις οικογένειες των “καπεταναίων” και η ασυλία που οι τελευταίοι απολαμβάνουν εξαιτίας αυτής -και – από την αστυνομία αποτελούν τη βάση για την διάβρωση της παράδοσης, των αξιών και των ηθικών αντιστάσεων της Κρήτης.
Αποτελούν τη βάση και για το μαύρο χρήμα, τα πανωγραψίματα, τις παράνομες επιδοτήσεις που κατέστρεψαν γενιές και γενιές κρητικών, εκπαιδεύοντας τις στην ελάχιστη προσπάθεια και στην χυδαία, κακόγουστη επίδειξη – παρανόμως αποκτηθέντος – πλούτου. Ωστόσο η κοινωνική αποδοχή, δια της ανοχής, έχει παίξει επίσης τον ρόλο της στην εξάπλωση του φαινομένου.
Το πρόβλημα έχει πάψει εδώ και καιρό να αφορά μερικές περιοχές – τον Μυλοπόταμο ή την Μεσσαρά μονάχα. Αφορά ολόκληρη την Κρήτη, διότι σε ολόκληρη την Κρήτη η κυρίαρχη νοοτροπία είναι αυτή. Κυρίαρχη δεν σημαίνει πλειοψηφούσα. Σημαίνει η νοοτροπία που κυριαρχεί και επισκιάζει όσους σκέφτονται και κινούνται διαφορετικά.
Ασφαλώς λοιπόν, για να επιστρέψουμε στο βασικό ερώτημα, η πλειονότητα των κρητικών δεν είναι ούτε “καπεταναίοι”, ούτε “παραβατικοί”, ούτε “ΟΠΕΚΕΠέδες”. Υπάρχουν και σπουδαίοι καλλιτέχνες και σπουδαίοι επιστήμονες και σπουδαία ερευνητικά και πανεπιστημιακά ιδρύματα και χιλιάδες, απλοί , ζεστοί, ήρεμοι άνθρωποι.
Υπό τις σημερινές συνθήκες όμως το νησί δεν τους ανήκει. Ανήκει στους άλλους.
Και αν θέλουν, θέλουμε κάποια στιγμή να το πάρουμε πίσω, πρέπει να ξεκινήσουμε αναγνωρίζοντας την πραγματικότητα.