Δεν μέμφομαι κανέναν. Απλώς σκέφτομαι ότι σήμερα δεν είναι μέρα για να “κραδαίνουμε” την δημοσιογραφική μας δικαίωση όσοι γράφουμε και μιλάμε χρόνια για την αρρώστια που κατατρώει τα σωθικά της Κρήτης.
Σήμερα είναι ημέρα βαθιάς στεναχώριας και ντροπής για όλους μας. Η μάχη κατά του σκότους θα συνεχιστεί κι ας μοιάζει χαμένη. Αλλά από αύριο.
Σήμερα, ας σκύψουμε το κεφάλι και ας νιώσουμε την ντροπή που μας αναλογεί. Ίσως αυτό να είναι πιο χρήσιμο τώρα από τα τα κάπως χαιρέκακα “εγώ τα έλεγα”.
Γιατί να χαίρομαι που τα έλεγα; Έπιασαν τόπο οι λέξεις; Η ντροπή τουλάχιστον μπορεί να γίνει καύσιμο για κάτι άλλο, κάτι καλύτερο. Σήμερα, προσωπικά, δεν θέλω να θυμίσω τα παλιά μου κείμενα.
Σήμερα μονάχα ντρέπομαι. Για την κατάντια του τόπου μου, για την σιωπή, την ανοχή, την υποκρισία. Για το γεγονός ότι ζω στην ίδια κοινωνία με αυτούς τους ανθρώπους. Ντρέπομαι για τον εαυτό μου, ντρέπομαι για την Κρήτη.
Πρέπει να ντρεπόμαστε που είμαστε Κρητικοί; Δεν ξέρω. Ξέρω μόνο ότι πρέπει να σταματήσουμε να κοροϊδεύομαστε για το το σημαίνει πια αυτή λέξη.
Να δούμε την αλήθεια κατάματα. Να πάψει να μας ενδιαφέρει πώς μας βλέπουν οι άλλοι και να καταλάβουμε ποιοι είμαστε πραγματικά, ποια είναι η Κρήτη πίσω από τα τουριστικά κλισέ και την προκάτ και καταστροφική ρομαντικοποίηση των παθογενειών μας.
Αν αυτό περιέχει ντροπή για την καταγωγή μας, ας μην την φοβηθούμε. Ας αφεθούμε να τη νιώσουμε έστω και σήμερα. Μας βγαίνει.