Του Κώστα Κεφαλογιάννη
Η αποκάλυψη του Creta24 για μαθητή σε σχολείο του Ηρακλείου ο οποίος επιτέθηκε σεξουαλικά σε συμμαθήτριά του και γενικά παρουσίαζε συχνά επιθετική και προβληματική συμπεριφορά, έχει πολλές και διαφορετικές παραμέτρους. Οι οποίες αφορούν προφανώς και άλλα σχολεία και άλλες περιοχές και άλλους εκπαιδευτικούς ή γονείς – η νεανική βία και η επιθετικότητα δεν αποτελούν “προνόμιο” μονάχα ενός σχολικού ιδρύματος.
Απλώς το συγκεκριμένο παράδειγμα μπορεί να χρησιμεύσει για να ανοίξει εκ νέου η συζήτηση που ξεκινάει από τις σχολικές αυλές και κάποιες φορές καταλήγει στις πλατείες ορεινών χωριών με όπλα και σφαίρες.
Το βασικό ερώτημα εδώ αφορά στον τρόπο με τον οποίο πρέπει να αντιμετωπίζονται τέτοια περιστατικά – πώς μπορεί να βοηθηθεί και όχι να απομονωθεί το “προβληματικό” παιδί.
Στην προκειμένη περίπτωση ο μαθητής αλλάζει σχολικό περιβάλλον. Άραγε αυτό λύνει το πρόβλημα ή απλώς το μεταθέτει;
Και μπορεί για τους γονείς των συμμαθητών του, που αντιμετωπίζουν καθημερινά επιθέσεις, η αλλαγή σχολικού περιβάλλοντος στον “ταραξία” να είναι η επιθυμητή εξέλιξη ,για ένα εκπαιδευτικό σύστημα που σέβεται τον εαυτό του πρέπει να είναι η έσχατη.
Πολλές έρευνες στοιχειοθετούν ότι αρκετοί άνθρωποι με παραβατικές συμπεριφορές ως ενήλικοι είχαν συχνές αλλαγές σχολείων ως μαθητές.
Το ιδεατό θα ήταν η σχολική κοινότητα να λειτουργήσει ως τέτοια- κοινότητα δηλαδή- όπου όλοι μαζί θα προσπαθήσουν να καταλάβουν και να βοηθήσουν τα παιδιά με επιθετικές συμπεριφορές.
Πλην όμως, γίνεται εύκολα κατανοητό ότι κάτι τέτοιο προσκρούει στα μεγάλα κενά του συστήματος, τόσο σε ανθρώπινους πόρους (οι δάσκαλοι και οι καθηγητές, δεν προλαβαίνουν και να θέλουν να ασχοληθούν ειδικά με ένα παιδί που ενδεχομένως να τους χρειάζεται) όσο και σε επίπεδο προετοιμασίας (οι εκπαιδευτικοί δεν έχουν την κατάρτιση για τέτοιες περιπτώσεις και οι ψυχολόγοι στα σχολεία δεν επαρκούν).
Και συχνά προσκρούει και στους γονείς. Όχι μόνο στους γονείς των άλλων μαθητών που λογικά και θεμιτά, το είπαμε ήδη, ενδιαφέρονται να προστατέψουν τα παιδιά τους. Συνηθέστερα προσκρούει στους γονείς ή την οικογένεια του μαθητή που αντιμετωπίζει συμπεριφορικά ζητήματα. Σπανίως δέχονται ότι υπάρχει θέμα, δύσκολα συνεργάζονται, αδυνατούν να αναγνωρίσουν ότι το παιδί τους χρειάζεται βοήθεια ή έχει πρόβλημα.
Και τούτο δεν προκύπτει μονάχα στην εφηβική ηλικία. Από την παραλία, μέχρι τους παιδότοπους, αν κάποιος κάνει ευγενική παρατήρηση στους γονείς ενός παιδιού με επιθετική/προβληματική συμπεριφορά κατά κανόνα θα βρεθεί απέναντι στο θυμό τους ή στην περιφρόνησή τους. Kαι πάντως καταλήγουν να μην κάνουν το παραμικρό.
Τα παιδιά διαμορφώνουν χαρακτήρα και προσωπικότητα μέσα από μια περίπλοκη διαδικασία. Δεν εντοπίζονται όλα, όπως ενδεχομένως νομίζουμε, στο σπίτι. Εντούτοις, οι γονείς που δεν αντιλαμβάνονται ή δεν δέχονται ότι το λατρεμένο σπλάχνο τους μπορεί να έχει κάποια θέματα, ακόμα και όταν όλα τα στοιχεία δείχνουν προς την συγκεκριμένη κατεύθυνση, είναι γονείς που φέρουν σχεδόν ακέραια την ευθύνη για την συμπεριφορά του παιδιού τους.