«Ήταν δική μου επιθυμία να δωρίσω τα όργανα του γιου μου γιατί είμαι σίγουρος ότι και αυτός το ίδιο θα ήθελε, ήταν παιδί της προσφοράς» – Συνέντευξη του Ανδρέα Σμαραγδάκη στα «Ρεθεμνιώτικα Νέα»
Μάθημα ζωής δίνει στα 87 του χρόνια ο Ανδρέας Σμαραγδάκης. Ο Ρεθεμνιώτης που πριν τριάντα χρόνια έχασε το παιδί του σε τροχαίο δυστύχημα στον κόμβο Ατσιποπούλου, ήταν ο πρώτος που άνοιξε τον δρόμο και δίδαξε μαθήματα προσφοράς, αλληλεγγύης και ανθρωπιάς.
Άφησε στην άκρη τον πόνο και την απέραντη θλίψη στο άκουσμα της τραγικής είδησης ότι ο μονάκριβος γιος του Γιώργος άφησε την τελευταία του πνοή στο νοσοκομείο Ρεθύμνου μετά τον βαρύτατο τραυματισμό του στο τροχαίο και θέλησε ο γιος του, ένα παιδί της προσφοράς όπως μας λέει, μέσα από τον θάνατό του να βοηθήσει άλλους συνανθρώπους τους. Εκείνα τα χρόνια η δωρεά οργάνων κάθε άλλο παρά διαδεδομένη ήταν.
Όμως η οικογένεια Σμαραγδάκη ήταν αποφασισμένη. Τα μάτια του γιου τους μπορεί να έκλεισαν για πάντα όμως ήθελαν να συνεχίζουν να χαρίζουν το φως σε άλλους ανθρώπους. Γιατί ο Γιώργος τους ήταν το φως στη ζωή τους και μπορούσε να συνεχίσει να προσφέρει ακόμα και μετά τον θάνατό του.
Ο πατέρας του Γιώργου, Ανδρέας, στα γραφεία των Ρεθεμνιώτικων Νέων.
Γύρισε τον χρόνο πίσω, στον Σεπτέμβρη του 1995, τότε που το χτύπημα της μοίρας ήταν για την οικογένειά του βάρβαρο, σκληρό, απάνθρωπο. Έχασε το παιδί του, το σπλάχνο του, ένα παλληκάρι 17 ετών.
Όμως η δύναμη και η διάθεση για προσφορά ήταν μεγαλύτερη.
Μας αφηγείται πλημμυρισμένος συναισθήματα στιγμές που έχουν μείνει για πάντα χαραγμένες στο μυαλό του: «Μας είπαν ότι το παιδί μας τραυματίστηκε σε τροχαίο στον κόμβο Ατσιποπούλου. Λένε ότι πέρασε με κόκκινο, αλλά εγώ λέω αποκλείεται… δεν μπορώ να το πιστέψω. Γιατί, όταν οδηγούσα εγώ και πατούσα τη διαχωριστική γραμμή ή θα περνούσα τον δρόμο, όταν το φανάρι ήταν πορτοκαλί, μου έλεγε «πατέρα, πάλι την έκανες». Και μάλιστα είχε χρονομετρήσει και μου έλεγε ενάμιση λεπτό θα περιμένεις εδώ. Μου τα έλεγε αυτά. Το ατύχημα έγινε με μηχανάκι. Ήταν 17 χρονών».
Ο χρόνος πάγωσε.
«Το παιδί μου, ήταν παιδί της προσφοράς», λέει και τα μάτια του γεμίζουν δάκρυα. Συγκινημένος και πάντα περήφανος για τον γιο του μας εξιστορεί: «Ο γιος μου είχε μια συμμαθήτρια που είχε ένα πρόβλημα στο κεφάλι, πήγαινε στο ΠΑΓΝΗ και συνέβαλλε οικονομικά, έκανε ό,τι χρειαζόταν, τη βοήθησε ο γιός μου. Άλλη φορά ήμουν στο Σπήλι και μάζευα τις ελιές περίπου τρείς – τέσσερις μήνες. Είχα φωνάξει έναν Αλβανό να βοηθήσει στα δίχτυα και να τα σηκώνει. Κι όταν αναστέναξα μου λέει «ξέρω γιατί αναστενάζεις. Ξέρω τον γιό σου».
Από το Σπήλι ήταν η γυναίκα μου και πήγε στον παππού εκεί και μια μέρα, ήταν σπασμένες οι σαγιονάρες του γιού του και του λέει «έλα εδώ» και βγάζει τα παπούτσια και παίρνει αυτές τις σαγιονάρες και φεύγει. Όλο βοηθούσε».
«Έκανα πράξη την επιθυμία του γιου μου», συνεχίζει αναφερόμενος στην απόφασή του να προχωρήσει στη δωρεά οργάνων του παιδιού του και τώρα μας λέει με τα μάτια του βλέπουν άλλοι άνθρωποι. Μια γυναίκα στην Επισκοπή και ένας άντρας στη Θεοδώρα Μυλοποτάμου.
«Έγινε το 1995, τότε έκανε δωρεά τα όργανά του παιδιού μου, τα μάτια. Ήταν δική μου επιθυμία να δωρίσω τα όργανα γιατί πιστεύω πως θα ήταν κι αυτουνού επιθυμία.
Όλα είχα ζητήσει να γίνουν μέσα στο Ρέθυμνο πριν 30 χρόνια, το 1995. Τα μάτια του γιου μου είναι εδώ στο Ρέθυμνο, το ένα στην Επισκοπή και το άλλο στο Δοξαρό, Θεοδώρα κάπου εκεί».
Θυμάται συγκινημένος ο κ. Σμαραγδάκης: «Ύστερα από χρόνια, ο Λιμενάρχης που ήταν τότε, μου λέει «Ξέρεις την ιστορία για το μάτι που έδωσε σε ένα παιδί ο γιός σου;». Λέω «Τί;». Είχε έρθει και ήθελε να πάει για ναυτικός. Και του λέει «έχεις ένα μάτι δεν μπορώ να σου δώσω τέτοια άδεια». Και δεν του έδωσε. Μετά από κάμποσο καιρό πάλι πήγε και τον είδε έξω και του λέει «δεν σου είπα πως δεν γίνεται;» και του λέει «μα τώρα έχω δύο μάτια». Αυτός θα ταξιδεύει τώρα και θα έχει κάνει αυτό που θέλει».
«Το είχα αποφασίσει»
Ο Ανδρέας Σμαραγδάκης είχε πάρει την απόφασή του. Ήθελε να βοηθήσει και μάλιστα συντοπίτες του. Όσους γνωρίζει ότι είχαν πρόβλημα ήθελε να προσφέρει. Προσέγγισε διάφορες οικογένειες του Ρεθύμνου. «Στο ΠΕΠΑΓΝΗ που έχει λειτουργούς που σε ενημέρωναν για τη δωρεά οργάνων, κοινωνική λειτουργός ήταν και μια Στυλιανή από εκεί, κολλητά ήταν στα σπίτια με τη γυναίκα μου. Ήρθε και με βρήκε και της είπα ότι το έχω αποφασίσει. Σε εμένα δεν είχε προλάβει να έρθει κανείς. Μόνος μου το αποφάσισα να δώσω τα όργανα του παιδιού μου. Από εκεί μόλις μου είπαν ότι δεν υπάρχει ελπίδα. Έπαιρνα έναν εδώ που ήξερα πως το παιδί του τότε για να διαβάσει έβαζε τα γυαλιά και έναν μεγεθυντικό φακό. Και τον έπαιρνα και του έλεγα «ρώτησε γιατρούς, ρώτησε να δεις αν γίνεται να σου δώσω τα μάτια του παιδιού μου. Τότε δεν ήταν διαδεδομένη η δωρεά οργάνων.
Τα μάτια του γιου μου δοθήκαν σε ένα παλληκάρι 20 χρονών και σε μια γυναίκα από τον Μυλοπόταμο: Ήρθαν οι γονείς τους με ευχαρίστησαν στο μαγαζί. Ήρθαν να πάρουν παπούτσια. Η άλλη οικογένεια εξέφρασε τις ευχαριστίες της στην εφημερίδα».
Η δωρεά οργάνων είναι η συνέχεια της ζωής
Η δωρεά οργάνων είναι η συνέχεια της ζωής λέει ο Ανδρέας Σμαραγδάκης που με δάκρυα στα μάτια τονίζει: «Μην πάθει κανείς τέτοιο πράγμα. Αλλά αν συμβεί γιατί να πάνε χαμένα τα όργανα; Γιατί να τα πετάμε; Τα μάτια, την καρδιά, το κάθε τι, εάν το δώσεις δεν θα το φάνε τα σκουλήκια εκεί μέσα. Συνεχίζουν τη ζωή. Είναι αμαρτία να πετάνε αυτά τα πράγματα. Τα μάτια του γιου μου ζούνε , βλέπουν.
Ήμουν ο πρώτος στο Ρέθυμνο που δώρισα όργανα. Και τότε ο Δημήτρης Αρχοντάκης μου είπε «έναν δρόμο θα ανοίξουν στο ΙΚΑ απ’ έξω και θα κατεβαίνει λοξά από το σπίτι μου, τον δρόμο αυτόν θα τον ονομάσουμε Γεώργιος Σμαραγδάκης. Και του λέω «γιατί; Δεν είναι κανένας ήρωας» Και μου λέει «πιο καλός είναι από τον ήρωα γιατί αυτός θα έσωζε ζωές».
Ένα παράπονο
Εκτός όμως από τα μάτια του γιου του που χάρισαν ζωή σε δυο συνανθρώπους μας η οικογένεια Σμαραγδάκη στη μνήμη του παιδιού της δώρισε στον δήμο Ρεθύμνης ένα σπίτι στην προκυμαία (παραλιακή) με σκοπό να γίνει τόπος συνάντησης και συνάθροισης της νεολαίας. Το παράπονό του όμως είναι ότι ο χώρος αυτός έχει μετατραπεί σήμερα σε γραφεία και δεν εξυπηρετεί τον σκοπό της δωρεάς του.
«Έδωσα ένα σπίτι κάτω στην Προκυμαία. Το έδωσα τότε – ήταν δήμαρχος ο Αρχοντάκης – για να πηγαίνει η νεολαία εκεί να ασχολείται. Και τώρα μου το έχουν κάνει γραφείο Τουρισμού. Και μαλώνω κάθε μέρα. Μου λένε δεν γίνεται, δεν μπορούν να πάνε εκεί παιδιά. Λένε δεν έχει ασανσέρ να πηγαίνουν τα ΑμεΑ. Εγώ το έδωσα για τη μνήμη του γιου μου για να συγκεντρώνονται εκεί οι νέοι. Όλα αυτά είναι γραμμένα στο δωρητήριο που έκανα και προσδιόριζα για ποιον σκοπό το δωρίζω. Και σήμερα αυτός ο σκοπός έχει αλλάξει, το έκαναν γραφεία. Έχει μια τεράστια σκάλα, μια ωραία ταράτσα πάνω, όποιος ήθελε να φωτογραφίσει το Ρέθυμνο εκεί πήγαινε. Πολλές φορές μου χτυπούσαν να ανοίξω να πάνε και ακόμη αυτό συνεχίζεται, από εκεί έχει την πιο καλή θέα. Αλλά…».
