Έχω πολύ καιρό να γράψω. Ίσως γιατί η γραφή απαιτεί ενέργεια και χρόνο και ίσως αυτά τα δυο τα σπαταλάμε σε τόσες λάθος δραστηριότητες και πράξεις. Αφορμή για τις σκέψεις μου είναι η παρατήρηση του κοινωνικού μου περίγυρου. Συγγενείς, φίλοι, συνεργάτες, όλοι λένε πως “δεν προλαβαίνουν”. Η καθημερινότητα γύρω μου γεμίζει με ανθρώπους που νιώθουν διαρκώς κυνηγημένοι από τον χρόνο.
Μεγάλη σπατάλη. Η χειρότερή μου έκφραση από στόματα ανθρώπων μου είναι “Αχ βρε Κωστή, πως περνάνε τα χρόνια”. Στενάχωρο, δεν βρίσκεις; Και στεναχωριέμαι διπλά όταν δεν συνειδητοποιούμε πόσες χιλιάδες όμορφες στιγμές χάνουμε μπροστά στη σιωπηλή καθημερινότητα που οδηγεί τους ανθρώπους να λένε “πως περνάνε τα χρόνια”.
Όλοι τρέχουμε. Όλοι λέμε δεν προλαβαίνω. Δεν φλερτάρουμε πια, δεν γελάμε με την ψυχή μας, δεν κλείνουμε το τηλέφωνο έστω και για λίγη ώρα και να πούμε σε αυτόν που έχουμε απέναντί μας, “τώρα είμαι εδώ για εσένα”. Παγιδευμένοι πίσω από οθόνες, ρολόγια και υποχρεώσεις που μοιάζουν ανίκητες. Έχουμε απορροφηθεί από το φαίνεσθαι και ξεχάσαμε να είμαστε.
Η μόνη πραγματική υποχρέωση που έχουμε απέναντι στον εαυτό μας είναι να καλλιεργούμε και να δυναμιτίζουμε το ευ ζην μας. Κι όμως, επιλέγουμε να πετάμε μέρα με τη μέρα, καιρό με τον καιρό, τους πολύτιμους κόκκους άμμου από την κλεψύδρα της ζωής. Επιστρέφουμε κάθε μέρα κουρασμένοι, λέγοντας “θα ηρεμήσουν σύντομα τα πράγματα” ή “από τον άλλο μήνα θα είμαι καλύτερα”. Πότε;
Χανόμαστε.
Η ζωή ξεγλιστρά μέσα από τα χέρια μας, όσο εμείς πιστεύουμε πως έχουμε άπειρο χρόνο. Και τελικά, συνειδητοποιούμε αργά πως δεν ζούμε, απλώς επιβιώνουμε.
Γενέθλια. Μια λέξη που κυριολεκτικά σημαίνει τη γέννηση. Μα θα έπρεπε να σημαίνει τη γέννηση του άθλου. Ο άθλος του να συνεχίζεις, να μην ξεχνάς να ζεις. Κι αν σε αυτό το ταξίδι δεν προλάβουμε να απολαύσουμε τη διαδρομή, τότε πήγαν χαμένοι οι πολύτιμοι στίχοι του Καβάφη από την περίφημη Ιθάκη.
Αυτό το κείμενο είναι για όλους εσάς, γνωστούς και φίλους, που τα αφήνετε όλα για αύριο. Και για εσάς που με ξέρετε καλά και χαμογελάτε διαβάζοντας γιατί θυμάστε πόσες φορές τα έχουμε πει αυτά από κοντά. Ξεχάστε το “δεν προλαβαίνω” και βρείτε χρόνο. Γιατί το σήμερα δεν ξανάρχεται. Και το αύριο μπορεί να σας έχει προλάβει. Επανατοποθετήστε τις προτεραιότητές σας. Ζήστε!