Πριν από λίγους μήνες, τον Φεβρουάριου του 2025, με αφορμή τα μεγάλα πανελλαδικά συλλαλητήρια για Τέμπη, είχα γράψει σε άρθρο με τίτλο: “Τα Τέμπη στα γήπεδα και η διαρκής αφωνία των αθλητών”, τα παρακάτω:
Του Κώστα Κεφαλογιάννη
“Οι Έλληνες ποδοσφαιριστές και οι Έλληνες καλαθοσφαιριστές, σπανίως έως ποτέ παίρνουν θέση για κοινωνικά ζητήματα, ειδικά όταν αυτά έχουν εκ των πραγμάτων και πολιτική διάσταση. Δεν αποκλείω κάποιοι εξ΄ αυτών να θέλουν να πάνε στις κινητοποιήσεις της Παρασκευής . Και ορισμένοι ενδεχομένως να το κάνουν. Η αφωνία όμως της ελληνικής αθλητικής κοινότητας, διαχρονική και εκκωφαντική, δεν παύει να είναι και αποκαρδιωτική. Φυσικά δεν περιμένουμε από τους αθλητές να ασκήσουν πολιτική, παρότι κάποιοι όταν ολοκληρώνουν την καριέρα τους γίνονται πολιτικοί. Θα περίμενα όμως και θα ήθελα να υπάρχουν και κάποιοι με την προσωπικότητα και το θάρρος να δείξουν την απαιτούμενη ενσυναίσθηση, να σπάσουν το στερεότυπο του παίκτη που ασχολείται μονάχα με ακριβά αυτοκίνητα και ωραίες γυναίκες. Τίποτα κακό με αυτό φυσικά.
Όχι επαρκές όταν η Ελλάδα ολόκληρη πονάει και ζητά αλήθεια και δικαιοσύνη”.
Το Σάββατο 7 Σεπτεμβρίου, παραμονή του αγώνα της Εθνικής Ελλάδος μπάσκετ με το Ισραήλ για την φάση των “16” του Ευρωμπάσκετ, ο Βασίλης Σπανούλης ρωτήθηκε από έναν -κατά την γνώμη μου εξαιρετικό – συνάδελφο για όσα γίνονται στην Γάζα. Σε μια ερώτηση πάντως που κάπως σαν να του ζητούσε δήλωση φρονημάτων.
Ο προπονητής της Εθνικής απάντησε :”Δεν θέλω να μιλήσω για αυτό. Θα μιλήσω μόνο για μπάσκετ. Το μυαλό μας είναι στο μπάσκετ και το πώς θα κερδίσουμε αύριο το παιχνίδι.
Από εκεί και πέρα για τα άλλα όλοι ξέρουμε τι γίνεται. Όλοι όλοι αναγνωρίζουν την κατάσταση. Οπότε εγώ αυτή τη στιγμή θα μιλήσω μόνο για μπάσκετ και είμαι εδώ για να μιλήσω για μπάσκετ”.
Προφανώς η απάντησή του δεν κρίθηκε επαρκής από εκείνο το τμήμα της κοινωνίας που θεωρεί την Γάζα διαχωριστική γραμμή: Όσοι δεν αναγνωρίζουν ότι εκεί εξελίσσεται καθημερινά ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα του 21ου αιώνα και το διαπράττει η κυβέρνηση του Ισραήλ με τις πλάτες της Δύσης, μπαίνουν αυτομάτως σε μαύρη λίστα.
Ας πούμε ότι το καταλαβαίνω. Το πολυχρησιμοποιημένο απόφθεγμα του Έντμουντ Μπερκ ”το μόνο που χρειάζεται για να θριαμβεύσει το κακό, είναι οι καλοί άνθρωποι να μην κάνουν τίποτε”, έχει αποδειχθεί οδυνηρά αληθινό.
Δεν μπαίνω καν στην λογική “ναι, αλλά δεν λέτε για την Ουκρανία”
Ο καθένας έχει το δικαίωμα να διαλέξει τον αγώνα του και είναι πάντα καλύτερο να διαμαρτύρεσαι για κάτι φριχτό και ας μην διαμαρτύρεσαι για όλα τα φριχτά του κόσμου, από το να μην διαμαρτύρεσαι για τίποτα.
Επιπλέον, το έγκλημα στην Γάζα αποτελεί όντως κομβικό σημείο της ανθρώπινης ιστορίας: μια παγκόσμια ντροπή που δύσκολα θα ξεπλυθεί από τους ιστορικούς του μέλλοντος. Και, ναι, προφανώς, τα εγκλήματα της Χαμάς είναι αποτρόπαια και πλήρως καταδικαστέα – όσοι δεν το αναγνωρίζουν, κάνουν κακό στην προσπάθεια της Παλαιστίνης για δικαιοσύνη και ελευθερία, μπολιάζοντάς την με την δική τους υποκρισία.
Συνοψίζοντας, θεωρώ ότι η αφωνία των πρωταγωνιστών του ελληνικού αθλητισμού για κοινωνικά θέματα είναι θλιβερή και ότι η κατάσταση στην Γάζα χρειάζεται την φωνή όλων μας.
Κι ωστόσο, παρότι θα διαβαστεί σαν κάτι αντίθετο με τα παραπάνω, οφείλω να πω ότι η μη απάντηση του Βασίλη Σπανούλη δεν με ενόχλησε. Εφόσον ο ίδιος έκρινε ότι δεν χρειαζόταν να φορτίσει με επιπλέον πίεση τους παίκτες του πριν από ένα νοκ – άουτ παιχνίδι, το σέβομαι και δεν πρόκειται να τον κατηγορήσω για αυτό.
Στο κάτω – κάτω ο Γιάννης και οι συμπαίκτες του είχαν απέναντί τους αθλητές, όχι τον Νετανιάχου. Κι αν φορτωνόταν στις πλάτες τους την επιθυμία όλου του κόσμου για “τιμωρία” των φρικτών ισραηλινών πολιτικών, δεν αποκλείεται το μυαλό τους να θόλωνε.
Ο Σπανούλης, για να επιστρέψουμε στο πρόσωπό του, είναι προπονητής της Εθνικής. Δημόσια πρέπει να τοποθετείται ως τέτοιος, όχι ως Σπανούλης. Τα προσωπικά του πιστεύω δεν έχουν σημασία όταν εκπροσωπεί μια χώρα. Αντιλαμβάνεστε το βάρος της περίστασης.
Αν μπούμε δε στο συγκεκριμένο τριπάκι, τότε στην πιθανή περίπτωση ημιτελικού με την Τουρκία, θα ζητήσουμε από τους παίκτες να πάρουν εκδίκηση για την Μικρασιατική Καταστροφή;
Παρεμπιπτόντως, έχουν συμβεί αυτά. Και τότε, οι σημερινοί επικριτές του Σπανούλη, έκραζαν τους υπερπατριώτες που είχαν ξεσκίσει τους ποδοσφαιριστές της Εθνικής μετά από τουρκική τεσσάρα στο …”Καραϊσκάκης”.
Θέλω να πω απλώς ότι ο δρόμος της ευθείας πολιτικοποίησης του αθλητισμού (όλα είναι πολιτική, ουδεμία αντίρρηση) κρύβει κινδύνους και παράξενες στροφές. Κατά τούτο, χρειάζεται σωστό τάιμινγκ για να μην προκαλέσει προβλήματα σε όποιον επιλέξει να τον διαβεί.
Η παραμονή του αγώνα με το Ισραήλ για την φάση των “16” του Ευρωμπάσκετ, δεν ήταν το κατάλληλο, έκρινε ο Σπανούλης που νομίζω σκέφτηκε την ομάδα του πρωτίστως και όχι άλλου είδους συνέπειες.
Τόσο ο ίδιος όσο και οι σταρ του ελληνικού αθλητισμού είχαν, έχουν και θα έχουν πολλές, καλύτερες ευκαιρίες να δείξουν το κοινωνικό τους πρόσωπο για ποικίλα ζητήματα. Αν δεν το κάνουν, ας τους κράξουμε τότε.
Στην προκειμένη περίπτωση, φρονώ ότι ο ομοσπονδιακός προπονητής έπραξε σωστά.