Είναι νύχτα, κι εγώ σε γυρεύω κοιτώντας μονάχος τ’ αστέρια και κάπου εκεί ένα από αυτά ξεφεύγει από τα υπόλοιπα και λοξοδρομεί από τη θέση του φωτεινού ουρανού με κατεύθυνση τη γη. Και τότε κάνω μια ευχή, την πιο πολύτιμη ευχή μου. Έτσι έχω ακούσει να λένε από παλιά, όταν πέφτει ένα αστέρι ευχήσου κάτι και αυτό που θα ευχηθείς εκείνη την ώρα, ίσως γίνει αληθινό μετέπειτα. Μ’ αυτήν την ελπίδα πασχίζω κι εγώ για το ξημέρωμα.
Είναι νύχτα, κι ο ύπνος έχει γίνει εχθρός και μόνη μου φίλη η αϋπνία. Στο άδειο το σπίτι γυρνώ πέρα δώθε – ξανά και ξανά αλλά δε λέει να γεμίσει, πάλι άδειο μένει όσες βόλτες κι αν ακολουθώ σε όλους τους χώρους του και σε κάθε δωμάτιο που θα βρεθώ ως νυχτερινός επισκέπτης.
Είναι νύχτα, κι αρχίζω να μιλάω για σένα – για μένα, για μας τους δυο, να ανοίγω κουβέντα μεγάλη, μα όσες απορίες κι αν ομολογήσω και όσα γιατί κι αν ξεστομίσω, δεν παίρνω απάντηση καμιά. Αυτή η εκκωφαντική σιωπή από την πλευρά του συνομιλητή με πληγώνει και με συνθλίβει.
Είναι νύχτα, κι εγώ φέρνω στο νου και μετρώ εικόνες από στιγμές παλιές που το μαζί πρωτοστατούσε και η ευτυχία πλημμύριζε την κάθε στιγμή. Και δεν θέλω με τίποτα να εισχωρήσει το φως της μέρας στην κάμαρη μου για να μη διακόψει ετούτη τη λυτρωτική μυσταγωγία και γοργά ετοιμάζω το οχυρωματικό μου έργο, κλείνοντας ερμητικά πόρτες και παράθυρα και τραβώντας επιδέξια τις σκούρες κουρτίνες.
Είναι νύχτα κι απλώνω το χέρι στην άδεια μεριά του κρεβατιού, αφήνοντας χώρο σε κοινό μαξιλάρι μήπως και έρθεις να βρεις να πλαγιάσεις εκεί στο πλάι μου, να πάψω να νιώθω μισός και λίγος. Να πάψω να νιώθω ηττημένος σ’ ένα παιχνίδι της μοίρας σε βάρος μου.
Φίλοι μου, το κείμενο αυτό είναι αφιερωμένο σε όλους εκείνους που κάποιο σημαντικό πρόσωπο – για τους ίδιους – λείπει από κοντά τους και από τη ζωή τους, είτε επειδή βρίσκεται χιλιόμετρα μακριά είτε επειδή έφυγε για το μεγάλο ταξίδι στο φως. Έτσι, πέρα από τις παραπάνω περιγραφές της αισθητής ή ενίοτε οδυνηρής απουσίας, αξίζει να συνειδητοποιήσουμε ορισμένα σημαντικά.
Αν εκείνο το πρόσωπο που σου λείπει, βρίσκεται κάποια χιλιόμετρα μακριά τότε να ξέρεις ότι δεν χάθηκαν όλα, αρκεί να έχεις πίστη μέσα σου και θάρρος. Αν το θες εσύ κι αν το θέλει και η άλλη πλευρά, δεν γίνεται αλλιώς, κάπου θα συναντηθείτε. Οι δρόμοι σας θα διασταυρωθούν και τα βλέμματα σας θα ανταμώσουν ξανά. Σε κάθε περίπτωση, οφείλεις να δείξεις το σεβασμό που αρμόζει και να συναισθανθείς και τα θέλω της άλλης πλευράς. Και μη φοβάσαι, αν υπάρχει συναίσθημα και από τις δυο πλευρές τότε αυτό θα γίνει λουλούδι που θα ανθίσει, κουβαλώντας μαζί ευωδίες της υπέρτατης αγάπης.
Αν πάλι το πρόσωπο αυτό που σου λείπει – έφυγε από κοντά σου για το πιο μακρινό και μεγάλο ταξίδι, χρειάζεται να σκεφτείς και να απευθυνθείς στον εαυτό σου με το ερώτημα αν το αγαπημένο σου πρόσωπο θα επιθυμούσε να σε βλέπει βυθισμένο στη στεναχώρια, τη μαυρίλα και την κατάθλιψη ή αν επιθυμούσε να σε βλέπει να σηκωθείς από τα «πατώματα» της μοναξιάς και να ορθώσεις ανάστημα, κάνοντας κάθε θετικό έργο και τιμώντας έτσι τη μνήμη του δικού σου ανθρώπου (να σε βλέπει από εκεί ψηλά και να γεμίζει περηφάνια). Όσο οι αγαπημένοι που έφυγαν μακριά παραμένουν στη μνήμη και την καρδιά μας, τότε δεν έχουν φύγει οριστικά. Αρκεί ο τρόπος που τους έχουμε μέσα μας να μην επιβάλλει ένα αιώνιο πένθος στη πιο θλιβερή μορφή του. Ξέρω, είναι δύσκολο έως πολύ δύσκολο, μα χρειάζεται να γίνει κατανοητό από μέρους σου.
Είναι νύχτα λοιπόν αλλά με τον έναν ή τον άλλο τρόπο θα έρθει το ξημέρωμα και το φως της επόμενης μέρας θα σημάνει καινούριο ξεκίνημα. Σίγουρα, δεν θα επουλωθούν οι όποιες πληγές σου εύκολα και αυτόματα αλλά οφείλεις να σηκωθείς όρθιος, το οφείλεις στον εαυτό σου, όμως το οφείλεις και στο πρόσωπο που σου λείπει.
