Του Κώστα Α. Μπογδανίδη
Σαν να τον βλέπω να πηγαίνει το πρωί στο Μαξίμου και να σιγοτραγουδά:
«Δυο πόρτες έχει η…Ζωή / Άνοιξα μια και μπήκα
Σεργιάνισα ένα πρωινό/ Κι ώσπου να ‘ρθει το δειλινό από την άλλη βγήκα…».
Δεν ξέρω εάν παίρνει και την έκφραση πόνου που είχε μονίμως στο μπιρουρίρου ο Καζαντζίδης , αλλά ο πρωθυπουργός αντιλαμβάνεται προφανώς ότι δεν μπορείς για πολύ καιρό να καθορίζεις τα γεγονότα και να γράφεις εσύ την ιστορία που έτσι κι αλλιώς έχει τον δικό της τρόπο και δρόμο να πορεύεται.
Λέγαμε και σχετικά πρόσφατα ότι τα γεγονότα είναι που καθορίζουν την πολιτική και τη… Ζωή , αναφέραμε τα παραδείγματα του 2004 και του 2010 και κάποιοι θεωρούσαν υπερβολικές τις διαπιστώσεις περί της ανάγκης προσφυγής σε πρόωρες εκλογές .
Γράφαμε χαρακτηριστικά: «Τι θα κάνει λοιπόν ο κ. Μητσοτάκης; Θα περιμένει να τον προλάβουν τα γεγονότα; Θα προχωρήσει τώρα σε ένα ανασχηματισμό , θα συγκροτηθεί η προανακριτική και… καθάρισε; Άντε μέχρι το Πάσχα. Μετά; Θα πάει με αυτό το κλίμα ως το 2027. Όσο το σκέφτομαι τόσο με ανέκδοτο μοιάζει. Είναι σχεδόν βέβαιο ότι δεν θα πέσει σε αυτή την παγίδα. Είναι άλλωστε εκείνος που από τα παθήματα των άλλων πήρε μαθήματα». Ο Σημίτης το 2004 το πήγε μέχρι τέλους αλλά δεν κατέβηκε στις εκλογές, ο Παπανδρέου το 2010 δεν πήγε σε εκλογές και…έφυγε νύχτα.
Και δείτε: Ούτε 4 εβδομάδες δεν πέρασαν και ο ανασχηματισμός όπως κάθε θαύμα κράτησε λιγότερο από 3 μέρες και… πνίγηκε στα λάθη και την εσωστρέφεια , ενώ η τοποθέτηση αντιπροέδρου στο Μαξίμου έδωσε το εναρκτήριο λάκτισμα για την εκδήλωση προθέσεων διαδοχής! Ο Δένδιας οργάνωσε μάζωξη βαρώνων για να του δώσουν το δακτυλίδι του δελφίνου, οι υπόλοιποι πήραν θέση και η ΝΔ μπήκε επίσημα στην συζήτηση για την μετά Μητσοτάκη εποχή.
Στο μεταξύ η προανακριτική… πέθανε εν τη γενέσει της, το τσίρκο στη Βουλή αποφεύχθηκε, αλλά δεν θα αποφύγουμε την εκτόξευση της Ζωής (της Κωνσταντοπούλου αυτή τη φορά) σε διψήφια ποσοστά. Ταυτόχρονα το ΠΑΣΟΚ κλυδωνίζεται από μία νέα εσωτερική κρίση, ενώ η αυτοαποκαλούμενη εκσυγχρονιστική Αριστερά έχει διαλυθεί οριστικά εις τα εξ’ων συνετέθη. Είναι ήδη 5-6 κομμάτια και συνεχίζει… καθώς έρχεται ξανά ο Τσίπρας– εδώ που τα λέμε είναι ο μόνος που μπορεί να ανακόψει την επέλαση της Κωνσταντοπούλου.
Οι μόνοι που εμφανίζονται κερδισμένοι είναι οι ακραίοι: Ζωή Κωνσταντοπούλου και Κυριάκος Βελόπουλος «τσιμπάνε» από παντού , κυρίως προσπαθούν να αποκομίσουν οφέλη εκμεταλλευόμενοι την δικαιολογημένη πολλές φορές αγανάκτηση των πολιτών είτε αυτή αφορά τραγωδίες, όπως τα Τέμπη, αλλά κυρίως την πτώση του βιοτικού επιπέδου και τη διάβρωση της εμπιστοσύνης που υπάρχει για το κράτος, τους θεσμούς, την επιστήμη κα. Και αυτό καλλιεργείται συστηματικά από συγκεκριμένους κύκλους, αλλά βασικά μέσω των κοινωνικών δικτύων που έχουν ξεφύγει.
Πέραν όλων αυτών και της… Ζωής με τις καρδούλες υπάρχει φυσικά και η πραγματική ζωή. Που μας υπενθυμίζει συνεχώς ότι τα πράγματα δεν είναι ρόδινα, ο κόσμος πιέζεται οικονομικά, η παρα-παιδεία, η υποβάθμιση του ΕΣΥ και η καθημερινότητα δημιουργούν ένα κλίμα πίεσης προς την κυβέρνηση η οποία, αφού δεν έχει την πραγματικά μεγάλη οικονομική ανάπτυξη , αναζητεί βαλβίδα αποσυμπίεσης . Δεν είναι λύση τα επιδόματα και οι οικονομικές ενέσεις που κάνει σε διάφορες κοινωνικές- επαγγελματικές ομάδες. Είδατε με την αύξηση στους μισθούς των στρατιωτικών. Έδωσε εκεί κάποια ποσά, δυσαρέστησε τα υπόλοιπα Σώματα ασφαλείας, ενώ ξεσηκώθηκαν και Κικίλιας, Πλεύρης, Γεωργιάδης για να πάρουν κι άλλοι χρήματα Θα δώσει και σε αυτούς; Θα δυσαρεστηθούν όλοι οι άλλοι! Όπως έλεγε ένας αμερικάνος πολιτικός : «Στην πολιτική, δύο πράγματα έχουν σημασία: το πρώτο είναι τα λεφτά και δεν μπορώ να θυμηθώ ποιο είναι το δεύτερο». Έτσι πάει, έτσι είναι και η Ζωή!
Θα είναι και θαύμα πραγματικά εάν καταφέρει να πάει ως τον Σεπτέμβριο στη ΔΕΘ για να εξαγγείλει κι άλλες παροχές. Εκεί ίσως είναι και το τελευταίο σύνορο της αντοχής της κυβέρνησης αυτής. Εάν θέλει ο Μητσοτάκης να αντιμετωπίσει τα εσωτερικά (δελφίνοι, Καραμανλήδες, Σαμαράδες) και εξωτερικά προβλήματα που έχει (ακρίβεια, μισθοί, γκρίνια και…ολίγη αντιπολίτευση) πρέπει πάραυτα να πατήσει το κουμπί. Να βγει από την άλλη πόρτα. Έτσι και τον γόρδιο δεσμό θα λύσει και την αντιπολίτευση θα πιάσει με τις πιζάμες. Ακόμη μπορεί. Το ζητούμενο είναι εάν θέλει. Γιατί μπορεί να και μη θέλει. Θυμήσου το… 2004.