Του Γιάννη Χαμαλάκη
Από το βράδυ της Παρασκευής, η Εθνική μας… περηφάνια έχει χωριστεί στα δύο.
Από τη μία το εν εξελίξει Eurobasket και η μεγάλη πρόκληση της Εθνικής Ανδρών, από την άλλη η έναρξη των προκριματικών του Μουντιάλ για τα παιδιά του Γιοβάνοβιτς.
Με πολύ καλά διαστήματα στο παιχνίδι της η Εθνική του Σπανούλη, με κενά επίσης και έναν Γιάννη που διαμορφώνει σε φάσεις το άθλημα σε… ατομικό. Το εμπόδιο του Ισραήλ αναμένεται απαιτητικό αλλά νομίζω ότι θα το περάσουμε, γι αυτή την ομάδα θα συζητήσουμε τις επόμενες ημέρες, πιο αναλυτικά.
Θέλω να σταθώ σε αυτό που παρουσίασε (και) χθες η Εθνική ομάδα ποδοσφαίρου, κάτι παρόμοιο δεν έχουμε ξαναδεί.
Τρεξίματα, ένταση, τεχνική και φρεσκάδα. Χαμόγελο και ελευθερία. Μια αλεγκρία που έχεις δει σε ομάδες πολύ προηγμένες ποδοσφαιρικά και όχι πολύ πρόσφατα, για να είμαι ειλικρινής. Αν βγάλεις τις φανέλες νομίζεις ότι βλέπεις δεν βλέπεις την Εθνική Ελλάδας που είχαμε συνηθίσει για χρόνια, ”τσιμπιέσαι” για το ότι όλα αυτά τα πιτσιρίκια παίζουν στην ίδια ομάδα, και δη αυτή της χώρας σου.
Μια ομάδα που σε κάνει να αφήνεις το κινητό στην άκρη, να σηκώνεσαι από τον καναπέ και να βγάζει μια αυτοπεποίθηση που δεν έχουμε συναντήσει στο παρελθόν, εξαιρώ την γενιά του 2004.
Αυτή η νέα φουρνιά μας υπενθυμίζει κάποιους από τους λόγους που αγαπάμε το άθλημα, ότι και αν καταφέρουν στο μέλλον, που νομίζω ότι θα μιλάμε γι’ αυτούς χρόνια.
Ένα ιδανικό ξεκίνημα, θα γίνει ακόμα καλύτερο με νίκη επί της Δανίας την Δευτέρα, μα κυρίως μια ομάδα με μεγάλες φιλοδοξίες που δεν ξέρω αν είμαστε σε θέση (Τύπος, φίλαθλοι) να “μεταβολίσουμε”. Θα το συνηθίσουμε, που θα πάει…
