Θέση υπέρ της Λένας Κιτσοπούλου έχει πάρει δημόσια ο Βασίλης Μπισμπίκης, ο οποίος μετά την πρώτη του ανάρτηση για τον «ντόρο» που έχει προκαλέσει η παράστασή της «Σφήκες», επανήλθε με άλλο ένα post.
Ο ηθοποιός υποστηρίζει τη σκηνοθέτιδα, η οποία σχολιάστηκε αρνητικά από μεγάλη μερίδα ανθρώπων για το έργο του Αριστοφάνη, που ανέβηκε στην Επίδαυρο σε ελεύθερη μετάφραση και σκηνοθεσία της.
Την Πέμπτη 20 Ιουλίου, ο Βασίλης Μπισμπίκης ανάρτησε ένα μικρό κείμενο σε Instagram story από το προφίλ του.
Αναλυτικά, έγραψε: «….σε καταδικάζω στην εκπομπή μου, στο κινητό μου, δημόσια, όπου βρεθώ κι όπου σταθώ, και προσέξτε καλά: όποιος δεν συμφωνεί μαζί μου είναι φασίστας, είναι συνένοχος με τον ένοχο. Κατηγορώ, άρα είμαι κάτι. Κατηγορώ άρα υπάρχω… Λένα Κιτσοπούλου», που είναι τα λόγια της ίδιας της Λένας Κιτσοπούλου, στο Δελτίο Τύπου της παράστασης.
Η ανάρτησή του
Η πρώτη δημοσίευση Μπισμπίκη υπέρ Κιτσοπούλου
Πριν από λίγες μέρες, ξανά μέσω stories, ο Βασίλης Μπισμπίκης τάχθηκε υπέρ της καλλιτέχνιδας. Συγκεκριμένα, τη Δευτέρα, 17 Ιουλίου δημοσίευσε δύο κείμενα του κριτικού Σάββα Πατσαλίδη.
Σύμφωνα με αυτά, μια παράσταση από τη στιγμή που παίζεται υποχρεωτικά και αδιαμφισβήτητα θα κριθεί από τον κόσμο. Ωστόσο, άσκησε κριτική στο γεγονός ότι το όνομα της σκηνοθέτριας μπήκε στο «στόχαστρο» και η επίθεση γίνεται προσωπική.
Αναλυτικά, η κριτική του Σάββα Πατσαλίδη που αναδημοσίευσε ο Βασίλης Μπισμπίκης:
Μια παράσταση εφόσον μπαίνει στη δημόσια σφαίρα μοιραία μπαίνει και στο ραντάρ της κριτικής. Καθ’ όλα αναμενόμενο αυτό και επιθυμητό. Εκείνο όμως που θεωρώ άθλιο είναι όταν η κρίση στρέφεται στο ίδιο το πρόσωπο του/της δημιουργού (είτε συγγραφέα είτε σκηνοθέτη, ηθοποιού κ.λπ). Η προσωπική επίθεση που εξαπέλυσαν όλοι οι «ενοχλημένοι», οι «θιγμένοι» και «αγανακτισμένοι» ζητώντας λίγο έως πολύ την κεφαλή της Κιτσοπούλου επί πίνακι (και των ηθοποιών, αν είναι δυνατόν!!), ήταν ό,τι πιο βρωμερό».
«Το ξαναλέω: Δικαίωμα του καθενός να μην αρέσει η δουλειά της όποιας Κιτσοπούλου (ή η απόδοση των ηθοποιών). Δικαίωμα του καθενός να τη θεωρεί αυτή ή και τους συνεργάτες της μέτριους ή κατώτερους των προσδοκιών του και δεν ξέρω τι άλλο. Για θέατρο μιλάμε. Δεν είναι ποτέ μονόδρομος. Οι εκτιμήσεις είναι όπως ένα καρδιογράφημα. Πάνω-κάτω. Σχετικοί και άσχετοι μαζί. Ο καθένας με τα γούστα του, τα στάνταρ του, τις αγκυλώσεις του, την παιδεία ή την έλλειψη παιδείας του, και φυσικά τις κωλοτούμπες του (χθες υπέρ του τάδε, σήμερα κατά, αύριο, ε, ό,τι ήθελε προκύψει!). Τουλάχιστον αυτό το δικαίωμα, να έχεις άποψη και να την εκφέρεις χωρίς τον κίνδυνο τιμωρίας και εξοστρακισμού είναι η ευλογία του δημοκρατικού πολιτεύματος. Δεν είναι όμως δικαίωμα κανενός να προσβάλει την προσωπικότητα του άλλου. Είναι αισχρό, ανέντιμο και πέραν από κάθε έννοια δημοκρατίας και λογικής. Αυτό δεν είναι κριτική. Είναι κανιβαλισμός. Έλεος, κυρίες και κύριοι! Έτσι δεν χτίζεται ο ευεργετικός διάλογος.
