Ο μήνας Αύγουστος είθισται να παραπέμπει σε διακοπές, αλλά όχι πάντα. Τουλάχιστον για κάποιες κοινωνικές ομάδες. Για τη χώρα μας, ειδικότερα, ίσως αποδειχτεί μήνας δραματικών εξελίξεων ή συγκεκριμένων σοβαρών πολιτικών διεργασιών οι οποίες είτε θα δρομολογήσουν αλλαγές στο υπάρχον πολιτικό σκηνικό, είτε θα δώσουν γένεση και εμφάνιση νέων σχηματισμών στο προσκήνιο.
Με το διαχρονικό σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ που ήρθε στην δημοσιότητα τον τελευταίο καιρό, φαίνεται πώς πολλά θα αλλάξουν αναγκαστικά. Οι πρόσφατες κυβερνητικές συμπεριφορές και πολιτικές ομιλίες στη Βουλή, δεν αφήνουν καμιά αμφιβολία επ’ αυτού. Γιατί ολοένα και περισσότερο αναδύεται άρωμα με σφραγίδα εκλογική! Η όλη διαχείριση της σχετικής διαδικασίας, παραπέμπει στο συμπέρασμα ότι η κυβέρνηση άρχισε να κατανοεί και να βιώνει κατάσαρκα ότι και οι βουλευτές της, τουλάχιστον ένα μέρος, όπως και μεγάλο τμήμα των ψηφοφόρων της, βρίσκονται σε εντελώς άλλο μήκος κύματος, ή την έχουν εγκαταλείψει οριστικά.
Παράλληλα, ενώ μέχρι πρότινος οι συζητήσεις περιστρέφονταν ή έμεναν σχεδόν αποκλειστικά στο εσωτερικό της χώρας, τώρα προστέθηκαν και τα σχετικά κατηγορητήρια των ευρωπαίων αξιωματούχων σε πολιτικά μας στελέχη που εμπλέκονταν με κάποιο τρόπο στα διαδραματισθέντα γεγονότα του σκανδάλου του ΟΠΕΚΕΠΕ.
Είναι προφανές ότι τις προηγούμενες μέρες η κυβέρνηση προσπάθησε να κάνει διαχείριση των πολλαπλών απωλειών της. Τα πρωτόγνωρα τερτίπια της επιστολικής ψήφου ήταν μεθοδεύσεις και αντιμετώπιση σαφούς πολιτικής ήττας για τον πρωθυπουργό. Αυτό που τώρα απομένει σε αυτόν, σε μια προσπάθεια να περισώσει ότι μπορεί, είναι να σκεφτεί κάποιες επιδοματικές πολιτικές που θα ανακοινώσει στην Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης και που θα απευθύνονται σε συγκεκριμένα κοινωνικά στρώματα.
Όμως ενός κακού, μύρια έπονται! Και δυστυχώς υπήρξαν πολλά που έφτασαν έως εδώ! Πέρα από τις υποκλοπές, το πολύνεκρο δυστύχημα των Τεμπών, προστέθηκε, όπως είπαμε, και εκείνο του ΟΠΕΚΕΠΕ που εξώθησε πολλούς, κυρίως ψηφοφόρους της, στα άκρα.
Όλα όσα παρατηρούμε τον τελευταίο καιρό, είναι συμπτώματα προϊούσας εξασθένησης και αποσύνθεσης της κυβέρνησης, μια κατάσταση η οποία έχει γίνει από καιρό αντιληπτή από συμμάχους, εχθρούς και γειτόνους. Μια επικίνδυνη πτυχή αυτής της διαπίστωσης είναι η αδύναμη εξωτερική μας πολιτική, για περίεργο ομολογουμένως λόγο, τον οποίο αδυνατούμε να κατανοήσουμε πλήρως, επί του παρόντος. Και όσο και αν στρεφόμαστε ποικιλοτρόπως εναντίον του σημερινού υπουργού εξωτερικών, πίσω του σίγουρα βρίσκεται ο σκακιστής των λευκών του Μεγάρου Μαξίμου. Οι πρόσφατες εξελίξεις στο ζήτημα της Λιβύης, η τριμερής συνάντηση Τουρκίας, Ιταλίας και Λιβύης στην Κωνσταντινούπολη με τους Ερντογάν, Μελόνι και Ντμπεϊμπά να συζητούν προφανώς όχι μόνο για μεταναστευτικά θέματα αλλά και ενεργειακά, με την προκλητική απουσία της χώρας μας η οποία δεν εκλήθη, τα τουρκικά θαλάσσια πάρκα σε Αιγαίο, μεταξύ Σαμοθράκης και Λήμνου, και στην ανατολική Μεσόγειο τα οποία στην ουσία εξαφανίζουν και διαγράφουν από το χάρτη το Καστελόριζο, φανερώνουν την σημερινή ανυποληψία της χώρας μας. Οι γείτονές μας γνωρίζουν καλά αυτή την δημιουργηθείσα κατάσταση και την εκμεταλλεύονται ευφυώς. Όλα αυτά όμως ούτε μπορούν να συνεχιστούν ούτε και γίνονται ανεκτά από τους πολίτες.
Το τι οφείλει να πράξει ο πρωθυπουργός το γνωρίζει. Θα αποτελεί μεγάλη προσφορά τόσο για τον τόπο, όσο και για την υστεροφημία του!