Έντονες αντιδράσεις προκάλεσαν οι πρόσφατες δηλώσεις του πατέρα Γεώργιου Κωνσταντίνου, εκπροσώπου Τύπου του Ιερού Συνδέσμου Κληρικών Ελλάδος (ΙΣΚΕ), όταν ρωτήθηκε σχετικά με το αν θα βάπτιζε παιδιά ομόφυλων ζευγαριών κι ο ίδιος απάντησε: «Γιατί όχι; Εφόσον πληρούνται οι προϋποθέσεις. Στο δε ζευγάρι, θα διάβαζα μία ευχή, δεν θα ευλογούσα γάμο – αυτό είναι αυτονόητο». Όπως εξηγεί ο ίδιος στο protothema.gr, «έρχεται ένας άνθρωπος και μου ζητά μία ευχή, θα πω ‘όχι, φύγε, γιατί είσαι στιγματισμένος;’. Ή θα τον βάλω να υπογράψει ‘δήλωση μετανοίας’ για να δώσω την ευχή μου; Έτσι κάνουν οι γιατροί;».
Σχετικά με το ανακοινωθέν της Έκτακτης Ιεράς Συνόδου, ο εκπρόσωπος των Κληρικών αναφέρει: «Η θέση της Εκκλησίας είναι κρυστάλλινη: είπε ένα μεγάλο ”όχι” στο νομοσχέδιο με τη μορφή που κατατίθεται. Δεν μπορεί να δεχθεί ως ”γάμο” τη συμβίωση των ομοφυλοφίλων και δεν μπορεί να δεχθεί ως οικογένεια αυτό που θα γίνει μετά. Και φυσικά, δεν τίθεται θέμα για παρένθετη μητρότητα και όλα αυτά… Θα ακολουθήσει η ενημέρωση του λαού με το κείμενο που θα αναγνωστεί στους ναούς στις 4/2. Στο πλαίσιο της Έκτακτης Ιεράς Συνόδου, δεν τέθηκε θέμα ώστε να παρθεί απόφαση για το θέμα της βάπτισης των παιδιών. Αυτό, το οποίο τέθηκε μόνο από το Μητροπολίτη Λαρίσης είναι η πρόταση, να μελετηθεί το θέμα στην Επιτροπή Νομοκανονικών, να γίνει εισήγηση στο σώμα της Ιεραρχίας κι εκείνη να πάρει την απόφαση. Στην ουσία, το πρόβλημα που προκύπτει, είναι πως εάν δεχθεί να βαπτίσει η Εκκλησία τα παιδιά των ομόφυλων ζευγαριών, θα ήταν σαν να αναγνωρίζει έμμεσα αυτό που απορρίπτει άμεσα».
Τα αντίθετα επιχειρήματα, που θα μπορούσαν να προβληθούν, θα ήταν πως η βάπτιση αποτελεί μυστήριο ‘προσωπικό’ και δεν μπαίνει θέμα ‘μεταβατικής ιδιότητας’ – αν δηλαδή βαπτιστεί το παιδί, ευλογούνται κατ’επέκταση και οι γονείς του. «Όλες οι ευχές της Εκκλησίας είναι προσαρμοσμένες στην οικογένεια που γνωρίζουμε. Όταν φέρουν το παιδί στην Εκκλησία, υπάρχουν ευχές για τη μητέρα, τον πατέρα, για όλη την οικογένεια. Επίσης, στη βάπτιση δεν είναι ‘αόρατοι’ εκείνοι που το φέρνουν, υπογράφουν. Υπάρχουν, δηλαδή, ορισμένα θέματα, τα οποία θα ανέτρεπαν στην πράξη, αυτό που η Εκκλησία αποφάσισε. Δηλαδή, ότι δεν ευλογεί και δεν συνηγορεί σε κάτι τέτοιο».
Σε ό,τι αφορά τις δηλώσεις του Αρχιεπισκόπου κ.Ιερωνύμου μετά τη συνάντησή του με τον Αρχιεπίσκοπο Αμερικής κ.Ελπιδοφόρο, όπου εξέφρασε την άποψη «τα παιδιά των ομόφυλων ζευγαριών θα βαπτίζονται όταν πλέον θα έχουν μεγαλώσει και θα το αποφασίσουν τα ίδια» και την τοποθέτηση, στη συνέχεια, του Μητροπολίτη Μεσσηνίας κ.Χρυσοστόμου, ο οποίος διαχώρισε τη θέση του από εκείνη του Μακαριωτάτου ότι η «πρόταση του Αρχιεπισκόπου κ.Ιερωνύμου σχετικά με την μη βάπτιση νηπίων παιδιών υιοθετημένων από ομόφυλα ζευγάρια αποτελεί προσωπική του άποψη, η οποία δεν απηχεί τη θέση της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, η οποία αναμένει την εισήγηση της Συνοδικής Επιτροπής Νομοκανονικών και Δογματικών Θεμάτων, όπως αποφασίστηκε στη συνεδρίαση της 23ης Ιανουαρίου 2024», ο κ.Κωνσταντίνου σχολιάζει: «Η Ιεραρχία δεν έχει ακόμη αποφανθεί. Εκείνη θα μας διαφωτίσει επί του θέματος. Άλλωστε και ο Αρχιεπίσκοπος είπε ‘θα το κουβεντιάσουμε’. Καταλαβαίνει, επομένως, και ο ίδιος ότι αυτό που, εκφράζει είναι η δική του άποψη».
Στην περίπτωση, που ένα ζευγάρι ομοφύλων ζητήσει από τον πατέρα Γεώργιο να βαπτίσει το παιδί τους, ο ίδιος απαντά σχετικά με το πως θα το διαχειριστεί: «Αν η Εκκλησία της Ελλάδος με απόφασή της, μου πει ότι μπορώ να το κάνω, θα το κάνω. Η προσωπική άποψη του καθενός υπάρχει για το διάλογο και τη ζύμωση, που γίνεται προκειμένου να βγει μία απόφαση. Και ο Μητροπολίτης Μεσογαίας είχε 29 σελίδες εισήγηση. Η Εκκλησία, όμως, δεν την υιοθέτησε ολόκληρη στο ανακοινωθέν, που εξέδωσε. Έχει σημασία αυτό. Εμείς είμαστε υποχρεωμένοι να ακολουθήσουμε αυτό που λέει η Ιερά Σύνοδος. Για μεμονωμένες περιπτώσεις, ο κάθε ιερέας απευθύνεται στον Μητροπολίτη του και πράττει, ό,τι του υποδείξει εκείνος. Μέχρι να αποφασίσει η Εκκλησία της Ελλάδος, ο καθένας θα κάνει αυτό που θα του πει ο Μητροπολίτης του».
Υπάρχουν όμως και Μητροπολίτες, που εκφράζουν «ακραίες» ή «συντηρητικές» με την αρνητική έννοια του όρου, φωνές. «Το ίδιο συμβαίνει και στην κοινότητα ΛΟΑΤΚΙ – υπάρχουν άνθρωποι, που τους ακούς και λες ‘αυτός είναι πράος, ήρεμος και ευνοεί το σεβασμό στην ιδιαιτερότητά του’, υπάρχουν κι οι άλλοι, που απλώς ‘κραυγάζουν’. Έτσι είναι στη ζωή. Η Εκκλησία δεν είναι αποκομμένη από τον κόσμο – έχει και προοδευτικούς, έχει και πολύ συντηρητικούς ή πουριτανούς. Τί να κάνουμε; Σε κάθε περίπτωση, σε ένα Σώμα με ιεραρχία, δεν μπορεί ο καθένας να κάνει ό,τι θέλει. Δεν υπάρχει, δηλαδή, το περιθώριο σε κάποιο Μητροπολίτη να αρνηθεί να ευθυγραμμιστεί με την επίσημη γραμμή της Εκκλησίας. Είναι υποχρεωμένος να ‘καταπνίξει’ τις προσωπικές του επιθυμίες – εφόσον υπάρχουν – λόγω ιεραρχίας. Προσωπικά, θεωρώ πως είναι καλύτερα το λάθος να είναι της Εκκλησίας μου, παρά δικό μου – γιατί η δική μου, θα είναι μία εγωπαθής, υποκειμενική άποψη. Προτιμώ να υποταχθώ στην Εκκλησία μου και να κάνω αυτό που μου λέει».
Επανερχόμενος στο θέμα των «ακραίων», ο ίδιος υπογραμμίζει: «Αν πήγαινε κάποιος προς Ανατολάς, θα καταλάβαινε πολύ καλά ότι ζούμε σε μία χώρα που ο καθένας μπορεί ελεύθερα να βρίσει τον πατέρα και τη μητέρα του, το Χριστό και την Παναγία και να μην πάθει τίποτε. Γεγονός, που παραπέμπει σε παλαιότερη ρήση του Χρήστου Γιανναρά: ‘είμαι ελεύθερος να αμαρτάνω’. Με την έννοια, ότι αν μετανοήσω, είναι γιατί πια έχω φτάσει στο σημείο της ντροπής και επιστρέφω όπως ο άσωτος, στην αγκαλιά του πατέρα μου.
Πρέπει να καταλάβουμε πως όλοι όσοι βρισκόμαστε στην Εκκλησία, οι ιερείς, δεν είμαστε μία κοινωνία ”αγίων”, ”αγγέλων”, ”σωσμένων”. Είμαστε κι εμείς αμαρτωλοί άνθρωποι. Ξενίζονται κάποιοι, που λένε πως η αρσενοκοιτία είναι αμαρτία. Το ίδιο ισχύει και για την πορνεία. Όλοι είμαστε αμαρτωλοί και ποτέ ο Χριστός δεν κατέκρινε αμαρτωλούς. Όπως ο γιατρός είναι εκεί πάντα για να βοηθήσει να πολεμήσουμε μαζί την αρρώστια. Εάν με αγαπάει ο γιατρός, δεν με αγαπάει ο παπάς; Είμαι 26 χρόνια πνευματικός – πιστεύετε ότι δεν έχω εξομολογήσει ποτέ τέτοιες περιπτώσεις; Τους καλώ για μετάνοια και φυσικά, θα δεχθώ όποιον έρθει. Δεν τους καλώ ως αναμάρτητος για να τους θεραπεύσω, επειδή τότε θα ήταν ”λοβοτομή”».
«Προϊόντος του χρόνου και αν αντί να κραυγάζουμε, μπορούμε να συζητάμε προσπαθώντας να κατανοήσουμε ο ένας τον άλλο, πιστεύω ότι όλα αυτά θα βρεθεί τρόπος να τακτοποιηθούν – και πνευματικά και ποιμαντικά. Οφείλουμε να γνωρίσουμε ο ένας τον άλλο αντί να καλυπτόμαστε πίσω από ταμπούρια και να βρίζουμε την άλλη πλευρά. Θυμάμαι, χαρακτηριστικά, στο ενετικό λιμάνι των Χανίων, σε διαμαρτυρία ΛΟΑΤΚΙ που φώναζαν ‘Στο διάολο οι οικογένειες, στο διάολο η πατρίς, να πεθάνει η Ελλάδα, να ζήσουμε εμείς’. Όπως υπάρχει και ο Αμβρόσιος Καλαβρύτων που λέει ό,τι λέει, με τρόπο ‘εκρηκτικό. Και τα δύο είναι ξεσπάσματα, δεν είναι θέσεις. Δεν θα πάρω εγώ τα ‘τσιτάτα’ της κάθε πλευράς μόνο και μόνο για να ικανοποιήσω τη διάθεσή μου να γίνομαι ”Παπαφλέσσας αξιών” – αυτά είναι ανοησίες!. Η Εκκλησία δεν παίρνει το τουφέκι για να κηρύξει πόλεμο, ούτε εάν χάσει τη μάχη, θεωρεί πως είναι ηττημένη. Ο σκοπός είναι να μην νικηθεί η αξία ‘άνθρωπος’. Γιατί, αν ο Χριστός έκανε τον κόπο να γίνει άνθρωπος για να κάνει τον άνθρωπο Θεό, δεν μπορούμε εμείς σαν Εκκλησία να ακυρώνουμε το έργο Του με τις πράξεις μας».