Μια από τις συνήθειες που έχουμε στην όμορφη πολιτεία μας, είναι να πηγαίνουμε ανάποδα στους μονόδρομους.
Πριν λίγη ώρα μόλις, παραλίγο να πέσει επάνω μου δικυκλιστής – διανομέας, που πήγαινε ανάποδα στο μονοδρομημένο τμήμα της οδού Παπαναστασίου. Ίσα που πρόλαβα να κάνω ελιγμό για να τον αποφύγω.
Αυτός, πάλι, συνέχισε ατάραχος και με σταθερότητα την πορεία του, λες και δε συνέβη το παραμικρό. Ευτυχώς, φορούσε το κράνος του.
Σκέφτηκα να τα βάλω με τους διανομείς, αλλά συνειδητοποίησα ότι κάθε είδους δικυκλιστές αρέσκονται στο να μπαίνουν ανάποδα στους μονόδρομους, ενίοτε να καβαλάνε και πεζόδρομους.
Στη συνέχεια θυμήθηκα ότι δεν είναι «προνόμιο» μονάχα των δικυκλιστών η αντίθετη πορεία στο μονόδρομο. Μονάχα στη συνοικία που μένω, όπου έχουν ξεφυτρώσει –και σωστά – κάμποσοι μονόδρομοι τα τελευταία χρόνια, είναι δημοφιλές σπορ η παραβίαση της υποχρεωτικής μονής κατεύθυνσης από τροχοφόρα όλων των κατηγοριών. Συχνότατα, και από επαγγελματίες οδηγούς βαρέων οχημάτων.
Άλλωστε, πολλοί οδηγοί εκλαμβάνουν γενικότερα τη σήμανση περίπου ως… προαιρετική – ακόμη και τους κόκκινους σηματοδότες. Καλή η… συμβουλή του νομοθέτη, αλλά έλα μωρέ, αφού εμείς εκτιμούμε την κατάσταση και ξέρουμε καλύτερα. Και τι έγινε επειδή θα μπούμε μερικά μέτρα ανάποδα; Αφού δεν έρχεται κανένας.
Όχι, δεν πρόκειται για καθαρή ανοησία με μηδαμινό πραγματικό όφελος, ούτε είναι δείγμα αλαζονείας, υπερτροφικού εγωισμού και γενικευμένου σταρχιδισμού αυτή η συμπεριφορά μας – και να μην το ξανασκεφτείτε αυτό.
Πρόκειται για απόδειξη της γενικότερης ανυπακοής και αντισυμβατικότητας που μας διακρίνει. Εμείς δεν πιστεύουμε σε μονόδρομους στη ζωή μας σε κανένα επίπεδο, είμαστε ανατρεπτικά στοιχεία. Το αποδεικνύουμε σε κάθε έκφανση της πολιτικής και κοινωνικής μας δράσης, καθημερινά.
Άλλωστε, για να παραφράσουμε και τον ποιητή, τον δρόμο τον φτιάχνεις οδηγώντας.
Τι, όχι;