Η δεκάχρονη οικονομική κρίση και η επιβολή των μνημονίων στην Ελλάδα σήμανε την αρχή του τέλους των πολιτικών και ιδεολογικών διαχωριστικών γραμμών του παρελθόντος.
Οι ανάγκες της σύγχρονης κοινωνίας είναι αυτές που καθορίζουν τις πολιτικές εξελίξεις και οι έννοιες των προοδευτικών και συντηρητικών πολιτικών που κυριαρχούσαν στο παρελθόν, σήμερα έχουν ξεθωριάσει και απωλέσει το παλαιό πραγματικό τους νόημα.
Η εποχή του εμφυλίου πολέμου και της αγεφύρωτης ιδεολογικής διαφοράς «Δεξιάς και Αριστεράς» που στιγμάτισε όλη την μεταπολεμική περίοδο στην Ελλάδα, έχει ξεπεραστεί από την μνήμη πολλών της δεύτερης και τρίτης γενιάς των σύγχρονων Ελλήνων.
Η εποχή των μπλε και των πράσινων καφενείων τη δεκαετία του 80΄μοιάζει πολύ μακρινή από ότι είναι στην πραγματικότητα.
Ακόμη και η εποχή του διχασμού της κοινωνίας που έφεραν τα μνημόνια φαντάζει μακρινή κι ας έχουν περάσει μόνο 10 χρόνια.
Όταν τον Ιούνιο του 2012 κάτω από το βάρος των μνημονίων τα κόμματα εξουσίας Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ τα βρήκαν σκούρα κανείς δεν σκέφτηκε τις διαχωριστικές γραμμές, τις ιδεολογικές διαφορές και όλα εκείνα που έλεγαν ότι τους χώριζαν και στήριξαν την τρικομματική κυβέρνηση «σωτηρίας».
Δεν ήταν μόνο η Ν.Δ. το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ που συμμάχησαν για την κυβέρνηση της χώρας, λίγο αργότερα η ριζοσπαστική αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ επέλεξε τους ΑΝΕΛ ως κυβερνητικό εταίρο.
Το πολιτικό σκηνικό ανασυντάσσεται, οι πολιτικές ιδεολογίες παραμένουν, όμως οι διαχωριστικές γραμμές εξαφανίζονται, καθώς οι πολίτες που έζησαν τις μνημονιακές κυβερνήσεις δεν δίνουν πλέον την ίδια σημασία όπως συνέβαινε τις δεκαετίες του 80΄και του 90΄σε ετικέτες «Δεξιά ή Αριστερά», αλλά υπολογίζουν ποιος μπορεί να πάει μπροστά τη χώρα.
Για το λόγο αυτό ακόμη και σήμερα προοδευτικοί πολίτες που δεν υπήρξαν παραδοσιακοί ψηφοφόροι της Ν.Δ. σχολιάζουν θετικά την κυβέρνηση Μητσοτάκη ενθυμούμενοι με φόβο τις στιγμές που έζησαν από τους ανεύθυνους χειρισμούς ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ που οδήγησαν την χώρα ένα βήμα πριν από το GREXIT.
Η κατά ανάγκη πολιτική αλλά τολμηρή επιλογή του Σαμαρά λόγω των ειδικών συνθηκών να συνεργαστεί με τις παρατάξεις ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ το 2012, βοήθησε την χώρα να βγει από το διαφαινόμενο πολιτικό και οικονομικό αδιέξοδο.
Βοήθησε όμως και σήμερα στην πολιτική διακυβέρνηση της Ν.Δ. αφού ήταν πολύ πιο εύκολο να επιλεγούν για πρώτη φορά το 2019 στελέχη από τον ευρύτερο χώρο της Κεντροαριστεράς, ικανά για να στελεχώσουν καίριες κυβερνητικές θέσεις.
Στην Ελλάδα θα προοδεύσουν τα κόμματα που συντονίζονται σύμφωνα με τις ανάγκες της εποχής, όμως υπάρχουν ακόμη εκείνα που παραμένουν κολλημένα σε παλιά ιδεολογικά σχήματα και κάποια άλλα που λένε ακριβώς τα ίδια που έλεγαν πριν από 40 χρόνια.
Την ίδια περίοδο το ΚΙΝΑΛ με την νέα του ηγεσία αναζητά την νέα του ταυτότητα με αισιοδοξία στο νέο πολιτικό του μέλλον, με δεδομένο ότι 175.000 που ψήφισαν για το όνομα του κόμματος δείχνουν την ομογενοποίηση ενός όχι και τόσο ευκαταφρόνητου αριθμού των μελών του.
Ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ δείχνει να αντιμετωπίζει σοβαρά υπαρξιακά και οργανωτικά προβλήματα, η Ν.Δ. έχει μεγαλύτερη ευχέρεια να κάνει ξεκάθαρες επιλογές.
Σε αυτό το πολιτικό τοπίο η Ν.Δ. προχωρά προσηλωμένη στο όραμα της προόδου, μακριά από τους στερεότυπους δογματισμούς του παρελθόντος.
Βρίσκεται σε επικοινωνία με όλα τα λαϊκά στρώματα και με τα δεξιά και με τα αριστερά της, και κρατά την θέση της γερά εδραιωμένη στον χώρο του κέντρου, χωρίς να παρεκκλίνει ούτε σπιθαμή από τις βασικές αρχές και τις ιδέες της.
Ήταν και παραμένει ο χώρος των κατεξοχήν σκεπτόμενων ανθρώπων, χωρίς να αγνοεί την ύπαρξή σκεπτόμενων πολιτών που είναι ενταγμένοι ή προσκολλημένοι σε άλλα παραδοσιακά σχήματα.
Η Ν.Δ ακούει, βλέπει, κρίνει και αποφασίζει απευθυνόμενη στην μεγάλη δημοκρατική κεντροδεξιά παράταξη της κοινωνίας, με καθαρό ορθολογικό πολιτικό στόχο, για να κερδίσει την σιωπηρή πλειοψηφία του Ελληνικού λαού.