Σε κλίμα συγκίνησης τελέστηκε η κηδεία του Διονύση Σαββόπουλου που έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 81 ετών. Η εξόδιος ακολουθία τελέστηκε στη Μητρόπολη Αθηνών ενώ η ταφή του στο Α’ Νεκροταφείο, υπό τους ήχους των τραγουδιών «Τι έπαιξα στο Λαύριο» και «Ας κρατήσουν οι χοροί», «Συννεφούλα» και «Μην μιλάς άλλο γι’ αγάπη» από τη φιλαρμονική του δήμου Αθηναίων.
Η σορός του βρισκόταν από τις 8:30 έως τις 11:30 στο παρεκκλήσι της Μητρόπολης Αθηνών, όταν και έφτασε η οικογένειά του. Πλήθος κόσμου, πολιτικοί, καλλιτέχνες, συγγενείς και φίλοι, βρέθηκαν στην εκκλησία για το τελευταίο «αντίο» στον τραγουδοποιό, όπως και στο Α’ Νεκροταφείο, που τραγούδησαν τους στίχους των τραγουδιών του.
Η σύζυγος του Διονύση Σαββόπουλου, Άσπα, ήταν συντετριμμένη στο τελευταίο αντίο. Δίπλα της βρίσκονταν τα παιδιά και τα εγγόνια του Διονύση Σαββόπουλου, σε ατμόσφαιρα βαριάς συγκίνησης. (Δείτε εδώ)
Επικήδειους εκφώνησαν μεταξύ άλλων ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, η τέως Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κατερίνα Σακελλαροπούλου, η Δήμητρα Γαλάνη, ο Αλκίνοος Ιωαννίδης, ο Γιώργος Σκαμπαρδώνης, ο γιος του Κορνήλιος, ο εγγονός του, ο Σταμάτης Φασουλής, η γιατρός Α. Κοτανίδου και ο Α. Κυριτσόπουλος.
Οι καμπάνες ηχούσαν πένθιμα, ενώ η μπάντα του Πολεμικού Ναυτικού παιάνιζε πένθιμα εμβατήρια αποτίοντας τιμές πριν και κατά τη μεταφορά του φέρετρου του Διονύση Σαββόπουλου. Τη σορό συνόδεψαν μέσα στον ναό η σύζυγος του Άσπα, τα παιδιά και στενοί συγγενείς και φίλοι.
Η μπάντα του Πολεμικού Ναυτικού επίσης εις ένδειξη τιμής στον μουσικοσυνθέτη εκτέλεσε τρεις από τις πιο φημισμένες μελωδίες του, ανάμεσα τους το λυρικό «Λαύριο» και την πασίγνωστη «Συννεφούλα».
Άνθρωποι κάθε ηλικίας που είχαν προσέλθει για να προσκυνήσουν τη σορό, η οποία εξετίθετο στο παρεκκλήσι της Μητρόπολης έως τις 11:30 και είχαν συγκεντρωθεί κατόπιν στην πλατεία Μητροπόλεως, με σκυμμένο κεφάλι και περισσή συγκίνηση, υποδέχθηκαν με χειροκροτήματα και επευφημίες το φέρετρο, στην πορεία του προς το εσωτερικό του κυρίως ναού, όπου θα ψάλλει η εξόδιος δοξολογία.
Ήδη από τις 9:30 πυκνή ήταν η ουρά που σχημάτιζε ο κόσμος για να εκφράσει το ύστατο χαίρε, να ακουμπήσει ευλαβικά το χέρι στη σορό και να αφήσει λουλούδια στο φέρετρο του «Νιόνιου» του ελληνικού τραγουδιού, που εξετίθετο στο παρεκκλήσι της Μητρόπολης. Κυρίως ήταν η συγκίνηση που περίσσευε στο πρόσωπο και στα λόγια όλων κατά τις συζητήσεις την ώρα της αναμονής.
Από τους πρώτους επίσημους που προσήλθαν από νωρίς για να αποχαιρετήσουν τον Δ. Σαββόπουλο ήταν ο Πρόεδρος της Βουλής Νικήτα; Κακλαμάνης, ο πρώην Πρόεδρος της Δημοκρατίας Προκόπης Παυλόπουλος, όπως κι ο τραγουδιστής Χρήστος Θηβαίος.
Ανάμεσα στα στέφανα που έχουν κατατεθεί εις μνήμη του Δ. Σαββόπουλου ξεχωρίζουν αυτά του Προέδρου της Δημοκρατίας Κωνσταντίνου Τασούλα, του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας Νίκου Χριστοδουλίδη, του Προέδρου της Βουλής Νικήτα Κακλαμάνη, της υπουργού Πολιτισμού Λίνας Μενδώνη, του πουργού Εξωτερικών Γιώργου Γεραπετρίτης, της Πολιτικής Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ, του προέδρου του ΠΑΣΟΚ Νίκου Ανδρουλάκη, του περιφερειάρχη Αττικής Νίκου Χαρδαλιά, της Ντόρας Μπακογιάννη και του Ισίδωρου Κούβελου, του Ρ/Σ Μελωδία, της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Θεάματος και Ακροάματος, του προέδρου της ΓΣΕΕ Ν. Παναγόπουλου, του Μεγάρου Μουσικής, των εκδόσεων Πατάκη κι άλλων στενών φίλων ή θαυμαστών του έργου του.
Άνθρωποι από κάθε ηλικία και υπόβαθρο εξέφραζαν τη συγκίνηση και τον θαυμασμό για τον τραγουδοποιό, που όχι μόνο με τα αξέχαστα τραγούδια του, αλλά και με την ίδια τη δημόσια στάση του εξέφρασε και τις μεταβολές της ελληνικής κοινωνίας. Μέσα στο πλήθος και τις αναφορές του ξεχώριζαν θαυμαστές των διαφορετικών περιόδων και συμπεριφορών του συνθέτη. Όχι μόνον οι μεγαλύτεροι «εκδρομείς του ’60», που ταυτίστηκαν με τον «πολιτικό» Σαββόπουλο, των μπουάτ, του ηλεκτρικού «Μπάλου» και το «Βρώμικο Ψωμί» ή τη μεταπολιτευτική νότα της «Ρεζέρβας», τους άφθαρτους «Αχαρνείς», αλλά και γενιές του ’80, που βίωσαν τα «τραπεζάκια έξω» της ευμάρειας, αλλά και νεότεροι που ιδεολογικά εκφράστηκαν από το οριστικό «Κούρεμα».
Όλοι ανεξαιρέτως προτιμήσεων διατύπωναν το θαυμασμό τους για τις συνθέσεις του Σαββόπουλου, που βρέθηκαν στα χείλη όλων των Ελλήνων, καθώς με τη μελωδία τους, τη μείξη τους με παραδοσιακούς και ρεμπέτικους δρόμους, αλλά και τη λυρικότητα και βαθύ ποιητικό στοχασμό του στίχου του, εξέφραζε βαθιά την ελληνική ψυχή και τις σοβαρές διακυμάνσεις της μεταπολεμικής ιστορικής της πορείας.
Κυρίως, δε, ήσαν οι μεγαλύτεροι εκείνοι που πιο στεντόρεια μιλούσαν για το πόσο η νιότη τους κι οι ελπίδες τους είχαν ταυτισθεί με τα τραγούδια του, σε δύσκολες πολιτικές στιγμές της πατρίδας μας ή στη μεταιχμιακή περίοδο της μεταπολίτευσης.
Μετά την εξόδιο ακολουθία από τη Μητρόπολη Αθηναίων, η σορός του Διονύση Σαββόπουλου μεταφέρθηκε στο Α’ Νεκροταφείο όπου έγινε η ταφή.
