Πρώτα από όλα η ατομική ευθύνη.
Ο άνθρωπος που οδηγεί μεθυσμένος. Εγκληματίας.
Οι αστυνομικοί που δεν κάνουν σωστά τη δουλειά τους, δεν εφαρμόζουν το πρωτόκολλο και αφήνουν έναν μεθυσμένο οδηγό ελεύθερο, είναι στην καλύτερη περίπτωση για αυτούς, απολύτως ανεπαρκείς. Στην χειρότερη, συνένοχοι.
Μπορεί να υπήρξε εισαγγελική οδηγία για επιείκεια σε παρόμοια περιστατικά; Ποιος ξέρει, στον τόπο μας όλα είναι πιθανά. Αλλά και να μην υπήρξε, άλλωστε διαψεύστηκε επίσημα, πρόκειται για συνηθισμένη πρακτική.
Κατά τούτο, ο θάνατος του 22χρονου στα Χανιά είναι περιστατικό τραγικό, εξοργιστικό, όσο και συντριπτικό – σε θυμώνει και σε αποκαρδιώνει ταυτόχρονα.
Ξέρετε τι δεν μπορεί να κάνει; Να σοκάρει.
Όσοι από εμάς που ζούμε στην Κρήτη πούμε ότι σοκαρίστηκαμε, θα είμαστε απλώς ψεύτες.
Να μας σοκάρει τι ακριβώς;
Οι μεθυσμένοι πίσω από το τιμόνι; Καθημερινότητα. Κυριολεκτικά.
Καθημερινά δεκάδες άνθρωποι βγαίνουν στους δρόμους του Νησιού πιωμένοι.
Κοιτάξτε στον καθρέφτη και απαντήστε ειλικρινά, έστω στον εαυτό σας: δεν το έχετε κάνει ούτε μια φορά; Δεν έχει οδηγήσει έχοντας πιει κάτι παραπάνω; Δεν έχετε μπει σε αυτοκίνητο φίλου σας που έχει πιει, χωρίς να τον σταματήσετε, χωρίς να του πάρετε τα κλειδιά; Πόσοι μπορούν ειλικρινά να ισχυριστούν ότι δεν έχουν ζήσει τέτοια κατάσταση. Ελάχιστοι, το ξέρουμε όλοι.
Να μας σοκάρουν οι αστυνομικοί της λογικής των γνωριμιών, των δημοσίων σχέσεων και του “έλα, εντάξει, δεν τρέχει και τίποτα που οδηγείς πιωμένος, αλλά πήγαινε σπίτι, και μην το ξανακάνεις ατιμούτσικο”; Ελάτε τώρα. Συμβαίνει δεκάδες φορές, απ’ άκρη σε άκρη της Κρήτης, κάθε μέρα.
Η ατιμωρησία; Παντού, διαρκώς, συστημική και συστηματική, η κανονικότητά μας.
Κανένα σοκ λοιπόν. Ουδεμία έκπληξη.
Είμαστε μέσα σε αυτό. Μέσα σε νοοτροπίες, αντιλήψεις, συμπεριφορές παγιωμένες, βαθιά ριζωμένες και άρρωστες. Τις συνηθίσαμε. Ενίοτε δεν τις προσέχουμε καν. Κι ας φτιάχνουν ένα πλαίσιο θανάτου μέσα στο οποίο κινούμαστε όλοι καθημερινά.
Επιβιώνουμε από τύχη, συνεχίζουμε στο ίδιο μοτίβο, διαβάζουμε αριθμούς νεκρών πίνοντας τον καφέ μας, μπαίνουμε στα διαδικτυακά γκρουπ που μας προειδοποιούμε για το που υπάρχουν μπλόκα της Τροχαίας ώστε να τα αποφεύγουμε και μετά οργιζόμαστε και από πάνω.
Τα πράγματα είναι απλά: οι δρόμοι δεν θα αλλάξουν άμεσα. Είναι κακοί και επικίνδυνοι. Οι οδηγικές συμπεριφορές, μέρος της συνολικής, στρεβλής αντίληψης περί κκρητικής “λεβεντιάς”, δεν θα αλλάξουν άμεσα. Είναι κακές και επικίνδυνες.
Ένα πράγμα μπορεί να αλλάξει άμεσα: Η αστυνόμευση. Αυστηρή, διαρκής, χωρίς παραθυράκια και χάρες. Είναι πιο εύκολο από όσο νομίζουμε.
Αρκεί να υπάρχει αληθινή και όχι επικοινωνιακή πολιτική βούληση. Υπάρχει;