Κι είναι φορές που πιάνεις τον εαυτό σου να αναρωτιέται πως θα ήταν τα πράγματα και πως θα ζούσες την καθημερινότητα σου αν κατάφερνες να πορεύεσαι βάσει των αληθινών προσωπικών επιλογών και όχι ακολουθώντας εξ ανάγκης μια ζωή που δεν ταιριάζει στο μέσα σου και είναι βρε αδερφέ ασύμβατη με τα δικά σου θέλω και τις πραγματικές επιθυμίες σου.
Αλήθεια, όσο αντισυμβατικός κι αν ορίζεται ή αισθάνεται κάποιος υπάρχουν ενίοτε συνθήκες που αδυνατεί ν’ αλλάξει ή να ανταλλάξει καταστάσεις ζωής και πραγματικότητας. Για παράδειγμα, μπορεί να απασχοληθεί σε μια θέση εργασίας που δύναται να του καλύπτει τις βιοποριστικές ανάγκες αλλά δεν ήταν προτεραιότητα του και δεν τον ευχαριστεί. Θα φροντίσει να είναι σωστός στα εργασιακά του καθήκοντα και αποδοτικός, όμως η πλήρης προσαρμοστικότητα δεν θα έχει επιτευχθεί αφού οι εσωτερικές προτιμήσεις δεν «κουμπώνουν» με τις έξω.
Ακόμα, να διαμένει καθ’ υποχρέωση σε μια πόλη που απουσιάζει αυτό το πολύτιμο κάτι (αυτό το σημαντικό!) που θα λειτουργούσε ως κίνητρο και «εφαλτήριο» ουσιαστικής παραμονής και ευτυχισμένης ζωής. Να αισθάνεται ότι ο κύκλος σ’ αυτόν τον τόπο έκλεισε, κι όμως να συνεχίζει να τον κρατάει ανοιχτό όχι επειδή το θέλει αλλά επειδή έτσι πρέπει, ώστε να καταφέρει να κρατηθεί όρθιος και λειτουργικός.
Επίσης, το πιο δύσκολο απ’ όλα να δημιουργήσει μια σχέση, με σύντροφο την οποία δεν επέλεξε λόγω συναισθήματος και βαθιάς αγάπης αλλά εξαιτίας της ανάγκης να βρεθεί σε σχέση και να αποκτήσει ένα ταίρι. Σίγουρα, δεν είναι ότι καλύτερο θα μπορούσε να συμβεί και σίγουρα σε μια τέτοια ακολουθία προσπαθώντας να καλύψεις τα όποια αδιέξοδα υπεισέρχεσαι σε νέα αδιέξοδα, με τις ισορροπίες μιας τέτοιας συσχέτισης να είναι εντονότατα λεπτές (αν υπάρχουν δηλαδή ισορροπίες).
Επιπλέον, υπάρχουν και οι ενοχές που τους βαραίνουν, τόσο για τους γύρω τους που νιώθουν ότι τους προδίδουν ή ότι δείχνουν αχαριστία με τη στάση τους και τις σκέψεις τους, όσο και για την αδυναμία τους και τη μειωμένη ικανότητα (έτσι όπως οι ίδιοι το αισθάνονται) να προφτάσουν και να πλησιάσουν το ποθούμενο, κάτι που υφίσταται σε συνάρτηση με το κενό και την συναισθηματική έλλειψη από την ικανοποίηση των πραγματικών προσωπικών προσδοκιών και στόχων.
Φίλοι μου, θα μπορούσαν να προστεθούν πολλά παραδείγματα στην παραπάνω σταχυολόγηση και την αναφορά περιπτώσεων ανθρώπων που έμειναν πίσω και καθηλώθηκαν εκεί, ανεξάρτητα από τις όποιες επιθυμίες και τα όνειρα τους. Άνθρωποι που θα τους τρώει συνεχώς – μέσα τους – το απραγματοποίητο και η ζωή που δεν έζησαν. Άνθρωποι που απομακρύνθηκαν από την αλήθεια τους και αγκάλισαν πιεζόμενοι το πιο ωραίο ψέμα.
Και τώρα, τι να πεις σε τέτοιες καταστάσεις ατόμων που εγκλωβίστηκαν σε κάτι ξένο γι’ αυτούς, επειδή τα εμπόδια ήταν ανυπέρβλητα για να φτάσουν το αυθεντικό. Ξέρετε, στη ζωή δεν πρέπει ποτέ να παύεις να προσπαθείς ή δεν πρέπει ποτέ να τα βλέπεις όλα «κατάμαυρα» και από μονόπλευρη οπτική. Σε κάθε «σκοτάδι» χρειάζεται να ψάχνεις το φως. Σε κάθε αδιέξοδο να αναζητάς την έξοδο «κινδύνου» που στην ουσία θα είναι για σένα δρόμος διαφυγής και σωτηρίας. Κι ας μου επιτραπεί ένας ακόμα παραλληλισμός: Αν είναι αδύνατον να χτίσεις σπίτι σε νέο μέρος… τότε αντί να επιλέξεις την απόγνωση και την απελπισία χτίσε νέο σπίτι στο παλιό μέρος (με την προϋπόθεση ότι θα γκρεμίσεις εντελώς το προηγούμενο οικοδόμημα που θυμίζει τόπο φυλακής για σένα και το καινούριο θα είναι της αρεσκείας σου και με υλικά της προτίμησης σου και που πιστεύεις σ’ αυτά ώστε να σταθούν ανθεκτικά στο χρόνο).
Κι ας μη ξεχνάμε (ο καθένας και η καθεμία) κάτι πολύ σημαντικό που αφορά την πορεία και την περπατησιά μας στα εγκόσμια. Στη ζωή δεν όλα μαύρο ή όλα άσπρο, υπάρχει και η απόχρωση του γκρι που προσδίδει στοιχεία ισορροπίας και εξομάλυνσης ή μετρίασης κάθε ανησυχίας, αναστάτωσης και διλλήματος. Αρκεί να αντιληφθούμε κι αυτόν τον χρωματισμό και να τον εντάξουμε στις επιλογές μας.
Για το κλείσιμο, επιλέγω μονάχα, κι ας λειτουργήσουν κατά έναν τρόπο ως προτροπή στα περιγραφόμενα, τους στίχους από το τραγούδι του Πάνου Κατσιμίχα και του Γιώργου Σαμπάνη, με τίτλο «Αυτό που αγαπάς!»: «…Αυτό που αγαπάς μη το διαπραγματεύεσαι, συγγνώμη μη ζητάς γι’ αυτά που ονειρεύεσαι. Αφού το πολεμάς, ξεχνά ότι σε λύπησε, στον ήλιο αν θες να πας ας τις σκιές και νίκησε, νίκησε, νίκησε! Να ζήσεις μην ξεχνάς…».
