Ένας Αμερικάνος (ποιος άλλος) προπονητής μπάσκετ έλεγε στους παίκτες του: «Να μην κάνεις κακομοίρικα φάουλ. Αν είναι να κάνεις φάουλ, να του αλλάξεις τα φώτα». Κι έμεινε στην ιστορία. Γιατί τα γιαλαντζί φάουλ δεν θα θέλει κανένας στο μπάσκετ. Πουθενά δηλαδή δεν βοηθάνε. Ούτε στην πολιτική, αλλά ούτε και στη ζωή.
Του Κώστα Α. Μπογδανίδη
Το πως -με κακομοίρικα φάουλ- κατάφερε και έχασε φέτος το πρωτάθλημα ο Παναθηναϊκός στο μπάσκετ, έτσι όπως εξελίχθηκε η σεζόν, πρέπει να διδάσκεται και στο αμφιθέατρο της Σχολής των Πολιτικών Επιστημών! Για το πως μπορείς να έχεις μέσα στα χέρια σου μια εξασφαλισμένη νίκη, αρκεί να… μην κάνεις πράγματα! Αυτά δηλαδή που πρέπει να αποφύγεις για να μην… νεκραναστήσεις τον αντίπαλο.
Εάν π.χ. ο πρόεδρος είχε συμβουλευθεί έναν σοβαρό κι έμπειρο πολιτικό επιστήμονα σε συνεργασία πάντα με ένα ψυχολόγο θα του έλεγαν το απλό: Ο αντίπαλός σου είναι πλέον στο καναβάτσο, είναι σκορποχώρι, η ψυχολογία του είναι στο ναδίρ. Δεν χρειάζεται να κάνεις τίποτα. Αρκεί να μην μιλάς και να μην κινείσαι! Εξάλλου, και η δική σου ομάδα δεν περνάει την καλύτερη φάση της, δεν είναι σε φόρμα και γι’ αυτό θέλει προσοχή. Ποτέ μην μεταφέρεις την πίεση στην πλευρά σου.
Και ο πρόεδρος έκανε ακριβώς το αντίθετο. Σαν να μην άκουσε κανένα. Από την πρώτη στιγμή στο καψούλι! Δηλώσεις, φανφάρες, εμφανίσεις προκλητικές, με αποκορύφωμα την παρουσία του στο ΣΕΦ, όπου έγινε κι επίσημα η τελετή Ανάστασης του… Λαζάρου! Τη συνέχεια και το τέλος την γνωρίζουμε όλοι: Εκεί που ο Παναθηναϊκός θα ήταν χωρίς πολλά πολλά πρωταθλητής, έπαιξε μόνος του και βγήκε… δεύτερος.
Τώρα το κάνω εικόνα. Να διδάσκεται όλο αυτό ως μάθημα αποφυγής βασικών λαθών στην πολιτική τακτική. Να γίνεται αντικείμενο πολιτικής ανάλυσης. Είσαι ένα κόμμα που παίζει μόνο του. Δεν περνάς την καλύτερη σου φάση, έχεις κουραστεί και έχεις κουράσει, δεν παίρνεις καλούς βαθμούς στις εμφανίσεις σου, ο κόσμος γκρινιάζει, αλλά στηρίζει ακόμη. Κι έχεις αντιπάλους που καραδοκούν μεν, αλλά δεν μπορούν να σε φτάσουν. Έχουν εσωτερικές έριδες, έχουν ζητήματα να λύσουν και κάποιους κόουτς που ξέρουν μεν το τόπι, αλλά δεν μπορούν, έχουν πιστέψει και οι ίδιοι ότι είναι… λούζερς!
Τι δεν κάνεις λοιπόν για να μην τους… αναστήσεις. Ακριβώς όσα έκανε ο πρόεδρος! Δεν παίζεις μπάλα στο γήπεδό τους, δεν ασχολείσαι μαζί τους, δεν πηγαίνεις στην έδρα τους να κάνεις τζάμπα μαγκιές που μπορεί να γυρίσουν μπούμερανγκ και να πληρωθούν.
Μην αφήνεις στον ρομαντισμό και το θυμικό σου να κυριαρχούν στις επιλογές σου. Ο Όργουελ έλεγε πως «ο σοβαρός αθλητισμός δεν έχει να κάνει τίποτε με το «ευ αγωνίζεσθαι». Είναι γεμάτος μίσος, ζήλια, καυχησιολογία, άγνοια όλων των κανόνων και σαδιστική ευχαρίστηση στην παρακολούθηση βίας. Με άλλα λόγια, είναι πόλεμος χωρίς πυροβολισμούς». Και αυτό ισχύει στην πολιτική. Και στη ζωή.
Οπότε πάντα ελλοχεύει ο κίνδυνος να τρέξεις μόνος σου και να βγεις δεύτερος ή ακόμη και να πυροβολήσεις τα πόδια σου!