Και συνεχώς στη «τσίτα» και το άγχος, και συνεχώς στο «κυνήγι» μήπως προλάβουμε το χρόνο ώστε να σώσουμε όσα περισσότερα γίνεται, λες και δεν υπάρχει αύριο. Και στο τέλος της μέρας ποιο είναι το αποτέλεσμα, φτάνουμε άραγε το ποθούμενο ή αυτό που νομίσαμε για ποθούμενο ή αποκαμωμένοι γυρνάμε ξανά στην αρχή και σε ένα νέο ξεκίνημα το επόμενο πρωί.
Απεγνωσμένα λοιπόν, ψάχνεις εδώ… ψάχνεις εκεί… ψάχνεις παραπέρα. Κυνηγάς εσύ, εσένα κυνηγούν άλλοι και αυτούς τους άλλους κυνηγούν κάποιοι άλλοι και όλοι κυνηγούν όλους τελικά. Έτσι, τρέχεις σε έντρομη κατάσταση – σταματάς, τρέχεις ξανά και πάει λέγοντας το πράγμα. Στην ουσία, τι κατάλαβες; Τίποτα το σπουδαίο θα έλεγα εγώ.
Μέσα σ’ αυτό το κυνηγητό και την τρεχάλα χρειάζεται που και που να κάνεις μια παύση, όχι από τεμπελιά, μα να ξαποστάσεις λίγο βρε παιδί μου. Να βάλεις τα πράγματα κάτω και να συσκεφτείς με τον εαυτό σου, να θέσεις τις προτεραιότητες και τα θέλω σου τα πραγματικά. Τι σε κάνει χαρούμενο και τι όχι. Που υπάρχει η αληθινή ευτυχία και που μια ψευδεπίγραφη επιφανειακή συνθήκη.
Εκείνο που πρέπει ν’ αναζητήσεις είναι το κλειδί που θα ανοίξει τις πόρτες που μείναν κλειστές για καιρό. Τις πόρτες αυτές που στο άνοιγμα τους θα βρεθείς αντάμα σε σημεία φωτεινά και ολόχρυσα. Τότε, θα καταλάβεις ότι πρόκειται για τη μεγάλη συνάντηση της ζωής σου.
Και μη βάζεις στο μυαλό σου μπερδεμένα και πολύπλοκα σε αυτόν τον καινούριο κόσμο που μπήκες και πολύ περισσότερο μη περιμένεις παλάτια και πολυτέλειες. Ναι, το κλειδί με το οποίο άνοιξες μπορεί να είναι «πολλών καρατίων χρυσού» και ανεκτίμητης αξίας, όμως δεν είναι ακριβό και απρόσιτο στο να το φτάσεις. Αντιθέτως, το κλειδί είναι ανά πάσα στιγμή διαθέσιμο για χρήση από τον καθένα, αρκεί βέβαια να το αναζητήσει όπως γράφτηκε παραπάνω ή πιο ορθά να το ζητήσει όχι από άλλους, μα από τον ίδιο τον εαυτό του.
Και ποιο είναι φίλοι μου αυτό το πολύτιμο κλειδί, το άμεσα διαθέσιμο και ταυτόχρονα δυσεύρετο και σπάνιο. Είναι ένα κλειδί που δεν μπορείς να το δεις, μονάχα αν φορέσεις τα μάτια της ψυχής πάνω στα δικά σου. Κι αν ρωτήσεις πως λέγεται το κλειδί για να το ψάξεις, θα έλεγα ότι έχει πολλές ονομασίες ανά τη στιγμή, αλλά όλες με κοινό περιεχόμενο και χαρακτήρα.
Το κλειδί λοιπόν είναι η ταπεινότητα και η απλότητα. Ο τρόπος που διαχειρίζεσαι το καθετί και ο τρόπος που εξωτερικεύεις τις προσλαμβάνουσες και τα ερεθίσματα από το γύρω περιβάλλον. Ένας κόσμος και εαυτός χωρίς σημεία εγωισμού και υπεροψίας, που υπάρχει το εμείς και καθόλου η εικόνα του μεγαλόσχημου εγώ.
Το κλειδί είναι το μοίρασμα και η αλληλεγγύη. Να μπορείς το ένα κομμάτι ψωμί να το κόβεις στα δύο ή και περισσότερα, από το ένα πιάτο φαγητού να βγαίνουν πολλά πιάτα, από το ντύμα που φοράς να ζεσταίνονται κι άλλοι και όχι μόνο εσύ.
Το κλειδί είναι η χαρά και αγαλλίαση. Να βρίσκεις χρόνο προσφοράς για τα αγαπημένα σου πρόσωπα μα και για τις δικές σου τις ανάγκες. Η αναψυχή σου είναι πολύ μεγάλο πράγμα. Μια βόλτα στο πάρκο της γειτονιάς, μια εξόρμηση στη φύση, ένας περίπατος το ξημέρωμα προτού ξυπνήσει η πόλη ή ό,τι σ’ ευχαριστεί τέλος πάντων αρκεί να είναι ουσιαστικό, βασισμένο στη σωφροσύνη και σύννομο.
Το κλειδί είναι η επιλογή. Να είσαι σε θέση να κρίνεις και να ξεχωρίζεις το ωφέλιμο από το βλαβερό, το σωστό από το λάθος, την ανάγκη από την επιθυμία. Τα θετικά πρόσωπα από τα τοξικά.
Αν μπορείς, άδειασε το μέσα από όλα αυτά που του προσθέτουν βάρος ασήκωτο και καθημερινό και γέμισε το με τις καινούριες εμπειρίες που θα σου προσφερθούν απλόχερα… όχι με ξένα αντικλείδια… μα με το δικό σου ένα και μοναδικό κλειδί. Το κλειδί της ευτυχίας.