Θα περίμενε κάνεις από ένα πρωθυπουργό που ανέλαβε τη διακυβέρνηση του τόπου φορώντας την μάσκα του φιλελεύθερου , του κεντρώου, του δικαιωματιστή , που κατηγορείται από το συντηρητικό κομμάτι της δεξιάς παράταξης ότι κυβερνά με στελέχη που του κληροδότησε το ΠΑΣΟΚ αλλά και επευφημείται από πολλούς ψηφοφόρους του κέντρου ότι επανέφερε τη χώρα σε μια σταθερή ευρωπαϊκή τροχιά και μια οικονομική «κανονικότητα» να αντιλαμβάνεται ότι η υγεία είναι το υπέρτατο κοινωνικό αγαθό και η προάσπιση αυτής απαραίτητο συστατικό για την ευημερία οποιασδήποτε ευνομούμενης σύγχρονης δημοκρατικής κοινωνίας.
Υπολόγισε όμως χωρίς τον «ξενοδόχο»…
Δυστυχώς το παραπάνω παραμύθι προσκρούει στο συνονθύλευμα εκείνο των πολιτικών στελεχών και δυνάμεων που διατηρεί η ΝΔ στους κόλπους της και που του προκαλεί αναφυλαξία οποιαδήποτε επιτυχημένη κοινωνική μεταρρύθμιση της μεταπολίτευσης. Σε σημείο μάλιστα ώστε να ενεργούν λες και προσπαθούν να λοβοτομήσουν από το μυαλό του Έλληνα ψηφοφόρου οποιαδήποτε κοινωνική παρέμβαση φέρει ακέραιη την σφραγίδα του ΠΑΣΟΚ. Σε αυτή τη μέγγενη βρέθηκε πρόσφατα και το ΕΣΥ. Το ΕΣΥ που θεωρείται και όχι άδικα ίσως η πιο επιτυχημένη μεταρρύθμιση της μεταπολίτευσης διότι πέραν του κεντρικού σχεδιασμού υλοποίησης , στηρίχτηκε άμεσα και καθολικά από τους πολίτες ενώ υπηρετήθηκε με θέρμη και από τους λειτουργούς του και που ως θεσμός δυνάμωσε την δημοκρατία , έκτισε σχέσεις εμπιστοσύνης μεταξύ κράτους και πολίτη και θωράκισε θεσμικά και ισχυροποίησε την χώρα.
Η αποστολή και ο σκοπός ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας βασίζεται σε συγκεκριμένους άξονες που έχουν την αφετηρία τους στις ανάγκες των πολιτών και έχει ως θεμελιώδεις άξιες την ισότητα και την κοινωνική δικαιοσύνη. Η ισότητα λοιπόν , η ποιότητα , η προσβασιμότητα , η καθολικότητα ,η βιωσιμότητα , η ανταποκρισιμότητα και η ανθρωποκεντρικότητα πρέπει να είναι εκείνες οι αρχές οι οποίες πρέπει να υπηρετούνται από οποιαδήποτε νομοθετική αλλαγή έρχεται να τροποποιήσει κάθε φορά το καθεστώς λειτουργίας του ΕΣΥ.
Και ερχόμαστε παραμονές του 2023 σε μια περίοδο που η κυβερνητική παράταξη ενώ πορεύεται προεκλογικά με επιδοματικές πολιτικές πρακτικές φέρνει ένα νομοσχέδιο για το ΕΣΥ που το γυρίζει σε εποχές πριν το 1983. Όταν η πανδημία ανάγκασε και τους πιο δύσπιστους να αντιληφτούν την αναγκαιότητα ύπαρξης και εκσυγχρονισμού του το πρόσφατο νομοσχέδιο οδηγεί στην ηθελημένη εγκατάλειψη του ΕΣΥ. Αντί να προσαρμοστούν οι μισθοί των υγειονομικών κοντά στα ευρωπαϊκά πρότυπα , να ελέγξει τους μηχανισμούς υγειονομικής παραοικονομίας και να σταματήσει το ιατρικό brain drain ουσιαστικά οδηγεί τον γιατρό του ΕΣΥ στην αναζήτηση συμπλήρωσης του ελλιπέστατου εισοδήματος του στην ελεύθερη αγορά. Αναγκάζει τον πολίτη που δεν έβρισκε δωρεάν χειρουργείο για το επόμενο τρίμηνο να πληρώσει για να χειρουργηθεί άμεσα και του εντυπώνει την πεποίθηση πως και στο ΕΣΥ πλέον το άμεσα δυστυχώς σημαίνει κόστος προσωπικό. Η μερική αυτή αρχικά στροφή των γιατρών προς την ιδιωτική απασχόληση είναι νομοτελειακά βέβαιο πως σύντομα θα οδηγήσει στην ολική ιδιωτικοποίηση της υγείας και την πλήρη απαξίωση των δημοσίων δομών της.
Η Δημόσια Υγεία είναι κοινωνικό αγαθό και ως τέτοιο πρέπει να αντιμετωπίζεται διαχρονικά και ανεξίτηλα. Ευθύνη της είναι η προαγωγή της υγείας , η αντιμετώπιση της ασθένειας και η οικουμενική προστασία των ασθενών και των οικογενειών τους.
Όχι λοιπόν κυρ Παντελή στους κόλπους τους Ελληνικής Σοσιαλδημοκρατίας και στην ομάδα των νέων ανθρώπων που στελεχώνουν το ΠΑΣΟΚ δεν βρίσκονταν μόνο σύγχρονες «Εύες» αλλά και άνθρωποι που πιστεύουν στο ΕΣΥ και θα αγωνιστούν για την δημοκρατία που αυτό πρεσβεύει.