«Και τώρα τι θα κάνουμε με τους τουρίστες;», αναφώνησες με σαστιμάρα σαν είδες το σκουπιδαριό να κείτεται την παραλία.
Και τι δεν κατέβασε το φουσκωμένο ρέμα· κομματιασμένες σακούλες και τσουβάλια από λιπάσματα, κλούβες, κουβάδες και πλαστικούρα κάθε λογής, ποτιστικούς σωλήνες και λάστιχα από αυτοκίνητα κι αγροτικά μηχανήματα, τσίγκους και σκουριασμένα εξαρτήματα ηλεκτρικών συσκευών, κομμάτια από σκυρόδεμα και τούβλα, μαδέρια και σπασμένες σιδερόβεργες, όλα ανακατεμένα με καλάμια και ξερόκλαδα να κείτονται στην αμμουδιά ή να επιπλέουνε στη λασπωμένη θάλασσα.
Και σε δυο μήνες θα ‘ρθουνε οι τουρίστες· μα τι θα πουν, σα δουν αυτό το χάλι;
Ωραία το ‘χαμε κρυμμένο τόσα χρόνια, μες στα φαράγγια και στους ποταμούς μας.
Καλά τον μαγαρίζαμε και τον μπαζώναμε τον τόπο, πάντοτε μακριά από τα ξένα μάτια· φτάνει που η μόστρα μας ήτανε γυαλισμένη. Τι έχει παραμέσα, μη ρωτάς.
Μα δεν το λογαριάσαμε πως θα ‘ρθει κάποια στιγμή η φύση για να μας ξεμπροστιάσει.
Και τώρα κείτεται η άλλη όψη μας, αστίλβωτη φόρα-παρτίδα μπροστά στην πασαρέλα.
Θα τρέξουμε σαν παλαβοί να τήνε παραχώσουμε όπως-όπως, μην και προκάμει κάνα ξένο μάτι να μας κακολογήσει.
Όσο για τα φαράγγια και τους ποταμούς μας, που τα ξεμπάζωσε απότομα η μπόρα και τα καθάρισε με βία η βροχή, μη σκάτε· θα τα ξαναβρωμίσουμε, αδέρφια. Θαρρώ πως είναι θέμα χρόνου.
Το μόνο που ‘χει τώρα στ’ αλήθεια σημασία, είναι να φτιασιδώσουμε το φαίνεσθαι.