Ήταν Οκτώβρης του 1962 όταν ξεκίνησε ο ναυτικός αποκλεισμός της Κούβας από τους Αμερικανούς.Αιτία το ότι έγινε γνωστό ότι οι Σοβιετικοί,σε απάντηση στην εισβολή των Αμερικάνων στον Κόλπο των Χοίρων έναν χρόνο πριν,είχαν εγκαταστήσει πυρηνικούς πυραύλους στο νησιωτικό αυτό κράτος της Καραϊβικής,ελάχιστα μίλια μακριά από τις ακτές των ΗΠΑ.
Κάτι που φυσικά δεν μπορούσε να ανεχθεί η Ουάσιγκτον.
Αντίθετα η Μόσχα τότε ήταν υποχρεωμένη να ανεχτεί τα πυρηνικά που είχαν τοποθετήσει οι νατοϊκοί στην Τουρκία,στο δικό της υπογάστριο δηλαδή.
Φυσικά όλο αυτό στο πλαίσιο του ανταγωνισμού δύο διαφορετικών συστημάτων έβγαζε κάποιο νόημα.Από τη μια ο φιλελεύθερος Καπιταλισμός από την άλλη ο κρατικός μπολσεβικός Καπιταλισμός,υπήρχε μεταξύ τους ανταγωνισμός,ψυχρός πόλεμος και αμοιβαία καχυποψία.
Σήμερα όμως που θεωρητικά έχει λήξει ο Ψυχρός Πόλεμος,γιατί γίνεται όλο αυτό;
Γιατί το ΝΑΤΟ να πρέπει να φτάσει μέχρι τη Βαλτική,να απειλεί να “αγκαλιάσει” ακόμη και το Κίεβο;Τα μέρη της “παλαιάς Ρωσίας”,δηλαδή.Την εξώπορτα της Μόσχας.
Μια περιοχή που οι Ρώσοι θεωρούν κοιτίδα του σλαβισμού και που σίγουρα δεν έχει μεγάλη σχέση με τον αγγλοσαξονικό κόσμο…
Με τους Ρώσους ή με τους Ουκρανούς;
Δεν πρέπει να παίρνουμε θέση ως Έλληνες για το αν θα είμαστε με της Ουκρανία ή τη Ρωσία.Δεν υπάρχει λόγος.Ούτε πρέπει να τρωγόμαστε για το ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο.Ο καθένας βλέπει την Ιστορία από τη δική του σκοπιά.
Για τους Ρώσους η Ουκρανία και ειδικά το ανατολικό της κομμάτι,δεν είναι ένα άλλο έθνος αλλά μια Ρωσία υπό κατοχή.
Για τους Ουκρανούς είναι τέτοιος ο αντιρωσισμός τους,που γιορτάζουν ντυμένοι -SS- το πέρασμα της Βέρμαχτ από τα μέρη τους κατά το 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Δεν βγάζεις άκρη και δεν χρειάζεται να βγάλεις.
Από την άλλη η Ρωσία θεωρεί άδικο να έχει υπάρξει μια συμφωνία διάλυσης του Ανατολικού Μπλοκ,όπου το ΝΑΤΟ θα περιορίζονταν μόνο στα εδάφη της πρώην Ανατολικής Γερμανίας και θα σταματούσε η επέκταση του εκεί και στην πραγματικότητα από τότε,μέσα σε 30 χρόνια, η Συμμαχία να έχει φτάσει λίγο έξω από τη Μόσχα.
Για να είμαστε δίκαιοι το “Τι δουλειά έχει η Μόσχα στην Καραϊβική” του Κένεντι πριν από 60 χρόνια μπορεί να συγκριθεί άνετα σήμερα με το “Τι δουλειά έχουν οι ΗΠΑ στο Κίεβο”,που λέει ο Πούτιν.
Στη θεωρία ο κάθε λαός θα έπρεπε να έχει το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης,πρακτικά όμως η ιστορία μας διδάσκει ότι θα πρέπει να έχει και τις δυνάμεις (δικές του ή με τις σωστές συμμαχίες) για να την κερδίσει στο πεδίο της διπλωματίας ή της μάχης.
Παρόλα αυτά,εμείς ως Έλληνες δεν μπορούμε να είμαστε στην παρούσα φάση με τους Ρώσους.
Όχι γιατί οι Ουκρανοί είναι οι καλοί της υπόθεσης αλλά γιατί τα συμφέροντα μας είναι κατά των αναθεωρητικών δυνάμεων.Κατά των χωρών δηλαδή (όπως η Ρωσία) που θέλουν να αλλάξουν τα σύνορα στην παρούσα ιστορική συγκυρία.
Γιατί μία από αυτές τις χώρες,η Τουρκία,μας απειλεί ανοιχτά και ονειρεύεται επέκταση (και) εις βάρος της δικής μας χώρας.
Οπότε αν τα πράγματα κυλίσουν φυσιολογικά και ο Ερντογάν δώσει χείρα βοηθείας στον Πούτιν,εμείς θα πρέπει να πάρουμε το μέρος των Ουκρανών,κάτι που η ντόπια ελίτ το έχει κάνει ήδη.
Άσχετα με το ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο,που και αυτό -μεταξύ μας- είναι πολύ σχετικό.
