Στις αυτοδιοικητικές εκλογές του Οκτωβρίου 2006, ο μόλις 32χρονος τότε Αλέξης Τσίπρας απέσπασε ένα ανέλπιστα υψηλό – τηρουμένων των αναλογιών – ποσοστό προτίμησης.
Με 10,51% τερμάτισε τρίτος στο Δήμο Αθηναίων, πίσω από τον Νικήτα Κακλαμάνη και τον Κώστα Σκανδαλίδη. Η αναγνωρισιμότητα που είχε αποκτήσει, ως υποψήφιος με την υποστήριξη του ΣΥΡΙΖΑ, όπως εξομολογείται στην «Ιθάκη» του, είχε ήδη από την προεκλογική περίοδο αιφνιδιάσει ακόμη και τον ίδιο.
Τα χαρακτηριστικά αποσπάσματα από την «Ιθάκη»:
«Εγώ βεβαίως δεν είχα μπει απλώς στο παιχνίδι της κεντρικής πολιτικής σκηνής. Μπήκα σε έναν καινούργιο κόσμο που άλλαξε τη ζωή μου οριστικά. Η αναγνωρισιμότητα που τόσο πασχίσαμε να πετύχουμε μέσα από την προεκλογική καμπάνια με ακολουθούσε πια παντού, σε κάθε μου κίνηση.
Το κατάλαβα ξαφνικά, όντας εντελώς απροετοίμαστος ψυχολογικά, ένα Σάββατο πρωί, στις αρχές του καλοκαιριού. Είχα ξεκινήσει από το σπίτι που νοίκιαζα τότε, στη Ζωοδόχου Πηγής, για να πάω να κάνω τα ψώνια της εβδομάδας. Μόλις έφτασα έξω από τον Σκλαβενίτη, στη Χαριλάου Τρικούπη, αντίκρισα μια εικόνα που με αιφνιδίασε: όλη η περιοχή ήταν πλημμυρισμένη με αφίσες που με απεικόνιζαν φορώντας ένα άσπρο, καλοκαιρινό κοντομάνικο πουκάμισο.
Ήταν δουλειά των συντρόφων της Οργάνωσης των Εξαρχείων, που είχαν τα γραφεία τους εκεί κοντά, στην Καλλιδρομίου. Είχαν φροντίσει να γεμίσουν τη γειτονιά αποβραδίς, ξέροντας ότι το Σάββατο, με τη λαϊκή και την κίνηση του σούπερ μάρκετ, θα περνούσε πολύς κόσμος. Σταμάτησα μπροστά στην είσοδο του Σκλαβενίτη και πρώτη φορά αντίκρισα το πρόσωπό μου να με κοιτάζει από παντού. Ένιωσα ένα πρωτόγνωρο σφίξιμο. Κοντοστάθηκα, κοίταξα γύρω μου αμήχανα και μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα έκανα μεταβολή και το έβαλα στα πόδια. Εκείνη την εβδομάδα, το ψυγείο μου έμεινε άδειο. Γύρισα σπίτι προβληματισμένος. Έπρεπε να πάρω μια απόφαση: Ή θα μάθαινα να ζω με αυτή τη νέα πραγματικότητα ή θ’ αποτραβιόμουν. Ή θα έμπαινα κανονικά στο παιχνίδι ή θα έμενα στον πάγκο.
Το εκλογικό αποτέλεσμα δημιούργησε κλίμα ευφορίας και στον ΣΥΡΙΖΑ και σε μένα προσωπικά. Αποφάσισα ωστόσο να μην εγκαταλείψω εντελώς την επαγγελματική μου δραστηριότητα ως μηχανικού και παράλληλα να κάνω πράξη τις δεσμεύσεις μου και να ασχοληθώ σοβαρά με την αντιπολίτευση στον Δήμο της Αθήνας. Δεν ήταν εύκολο, καθώς έπρεπε να περιορίσω τις ημέρες που βρισκόμουν εκτός Αθηνών.
