Και αναρωτιέμαι πραγματικά, τι θα γινόταν αν στη ζωή μας και στο διάβα μας από τα σοκάκια του πάνω κόσμου δεν είχαμε να ελπίζουμε και να περιμένουμε για κάτι το σημαντικό για εμάς και την ύπαρξη μας και επιπλέον να επιμένουμε και να δείχνουμε βαθιά πίστη για τον ερχομό αυτού του ποθούμενου.
Ακολουθούμε τα μαθητικά μας χρόνια και αναμένουμε να έρθει η στιγμή για τις σπουδές, την εκπαίδευση και την εξειδίκευση σε συγκεκριμένο αντικείμενο. Κι αργότερα, προσμένουμε την απόκτηση του πολυπόθητου τίτλου σπουδών και του πτυχίου… την ολοκλήρωση μιας διαδρομής γεμάτης από επιμέρους στόχους και κυρίως γεμάτης από ελπίδες και όνειρα.
Αναζητούμε και επιδιώκουμε την επαγγελματική αποκατάσταση, την είσοδο και την τοποθέτηση μας στον κόσμο της εργασίας. Να καταφέρουμε να εξελιχθούμε εργασιακά, αποκτώντας τη δική μας επαγγελματική ταυτότητα και ταυτόχρονα να νιώσουμε ότι πατάμε γερά στα πόδια μας από τη σιγουριά που δίνει ένα σταθερό εισόδημα ως απολαβή από την απασχόληση μας και την καταβολή του δικαιώματος μισθού και αμοιβής.
Επιθυμούμε και προσδοκούμε τη μεγάλη συνάντηση με τον έρωτα. Να νιώσουμε και να βιώσουμε αυτό το υπέρτατο συναίσθημα που θα μας κάνει να αναθαρρήσουμε και θα ομορφύνει το μέσα μας. Να αφεθούμε σε αυτή την ένωση και να γνωρίσουμε την απελευθέρωση από τα διάφορα γιατί, πρέπει και αν που λειτουργούν περιοριστικά για το μέσα και το έξω μας.
Επιζητούμε και ψάχνουμε τις προϋποθέσεις για τη δημιουργία συντροφικής σχέσης ή οικογένειας, ως επισφράγιση του έρωτα και της αγάπης. Να δώσουμε και να πάρουμε αλλά κυρίως να αποκτήσουμε εξοικείωση με την αμοιβαιότητα. Αμοιβαιότητα στο συναίσθημα, στο σεβασμό, στην καθημερινότητα και σε κάθε πεδίο της συντροφικής ζωής. Θα συμβάλλει τα μέγιστα, ώστε να φτάσουμε αυτή τη ζεστασιά και την ευαισθησία που θα μας κάνει να βλέπουμε και να αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο και τα συμβαίνοντα διαφορετικά και θα ενισχύσει τα θετικά σημεία της ατομικής και κοινωνικής μας εξέλιξης.
Αγαπητοί μου φίλοι, μια τέτοια συνθήκη δεν είναι μόνο αρκούντως απαραίτητη αλλά αναγκαία στο να φέρνει ισορροπία και στο να ρυθμίζει κάθε πτυχή της προσωπικής ανέλιξης. Προσφέρει την ευκαιρία και τη δυνατότητα να ξεφύγουμε από την αδράνεια και την απραξία και να μεταφερθούμε στην ανάληψη έργου. Να ξεφύγουμε από τη παθητική στάση και να μεταφερθούμε στην ενεργό δράση. Να ξεφύγουμε από την αδυναμία και την αίσθηση του ανούσιου ή της όποιας μορφής αχρηστίας και να μεταφερθούμε στη χρησιμότητα, τη λήψη πρωτοβουλιών και την επαφή με το νόημα, την ουσία και το περιεχόμενο.
Και τελικά, αν ρωτήσεις τον καθένα ή την καθεμία, θα σου πει ότι κάτι περιμένει, κάτι ελπίζει, κάτι επιθυμεί και κάπου θέλει να φτάσει σε αυτή του τη διαδρομή. Είναι αυτό το κάτι, για το οποίο αγωνίζεται και τον κρατάει σε επαγρύπνηση και εγρήγορση. Περισσότερο όμως είναι αυτό το κάτι που τον κρατάει όρθιο και ζωντανό, γιατί αν δεν υπήρχε αυτό το κάτι της προσμονής, της ελπίδας, της επιθυμίας… τότε, δεν θα υπήρχαν οι προσδοκίες να συνεχίζει, να υπάρχει, να ζει. Γι’ αυτό λοιπόν, θα ελπίζω για όσα ονειρεύομαι, θα επιμένω για όσα πιστεύω, θα περιμένω για όσα αγαπώ.