Του Σωτήρη Μεταξά
Τα προβλήματα στον πρωτογενή τομέα είναι τόσο σύνθετα και πολυπαραγοντικά που το αφήγημα της οικονομικής ενίσχυσης, είτε αυτό εκφράζεται μέσω των αιτημάτων των αγροτών είτε μέσω των κυβερνητικών παροχών, είναι παρωχημένο έως και επικίνδυνο.
Είναι παρωχημένο γιατί οι ανάγκες στον, υπό προϋποθέσεις, πανίσχυρο αγροτικό κλάδο απαιτούν ευρύτερης κλίμακας παρεμβάσεις που θα καταλήγουν στην παραγωγική ανασυγκρότηση και είναι επικίνδυνο γιατί το μοντέλο “παροχές – επιδόματα” μπορεί να κρύψει για μία ακόμη φορά το πρόβλημα κάτω από το χαλί.
Είναι απολύτως κατανοητό το γεγονός ότι ο αγροτικός κόσμος ζητάει πρωτίστως την επιβίωσή του και δευτερευόντως ένα πλαίσιο μεσομακροπρόθεσμου σχεδιασμού που θα απαντά στις προκλήσεις του μέλλοντος και θα προσφέρει “εργαλεία” για την κεφαλαιοποίηση των συγκριτικών πλεονεκτημάτων της εγχώριας αγροτικής παραγωγής.
Είναι επίσης πολιτικά κατανοητή η διαχρονική προτεραιότητα των κυβερνήσεων να αντιμετωπίσουν με παροχές τα αγροτικά συλλαλητήρια, να προσπεράσουν με τη λιγότερη δυνατή φθορά τις εκάστοτε κρίσεις και να περιοριστούν σε θεωρίες επί χάρτου για την αντιμετώπιση των συσσωρευμένων προβλημάτων στον πρωτογενή τομέα.
Με αυτό το μοντέλο όμως καταλήγουμε συνεχώς στο ίδιο έργο θεατές και τα αγροτικά συλλαλητήρια περιορίζονται σε έναν ρόλο διαπραγμάτευσης για αυξημένες επιδοτήσεις και περισσότερες αποζημιώσεις.
Όμως, για την επιβίωση του κλάδου, απαιτούνται ανατροπές και νέα στρατηγική.
Η κλιματική κρίση, η νέα Κοινή Αγροτική Πολιτική, η ενσωμάτωση κοινοτικών περιβαλλοντικών κανόνων, ο διεθνής ανταγωνισμός και η ανασυγκρότηση σε όλο το φάσμα της πρωτογενούς παραγωγής πρέπει, σήμερα, να μπουν σε απόλυτη προτεραιότητα τόσο της κυβέρνησης όσο και του αγροτικού κόσμου.
Τα τρακτέρ έφυγαν από την Αθήνα αλλά τα προβλήματα θα παραμείνουν, και επειδή η αγροτική παραγωγή της χώρας έχει προοπτικές, απαιτείται ένας στρατηγικός σχεδιασμός στον οποίο παραγωγοί, πολιτεία και επιστημονική κοινότητα θα αποτελέσουν μία κοινή συνισταμένη δυνάμεων.