Στη δημόσια συζήτηση για την Υγεία, κυριαρχεί η λέξη «εφημερία». Σα να είναι αυτό το μοναδικό μέτρο λειτουργίας ενός νοσοκομείου. Είναι όμως μέγιστο λάθος να αντιμετωπίζουμε τα νοσοκομεία σαν απλά «εφημεριακά κέντρα». Το πραγματικό τους έργο είναι πολύ πιο σύνθετο, απαιτητικό και ουσιαστικό. Σαν γιατρός που για πάνω από 20 χρόνια δουλεύω δίπλα σε χρόνιους ασθενείς, νιώθω προσβεβλημένος.
Στη Νεφρολογική Κλινική, για παράδειγμα (για να μιλήσω μόνο για την ειδικότητα μου – ίδιες ιδιαιτερότητες υπάρχουν σε όλες τις ειδικότητες) , η φροντίδα των αιμοκαθαιρόμενων ασθενών είναι από τα πιο δύσκολα και επίπονα έργα της ιατρικής. Πρόκειται για ανθρώπους που εξαρτώνται από τη μηχανική υποκατάσταση της νεφρικής λειτουργίας τρεις φορές την εβδομάδα, μια εξαντλητική διαδικασία που διαρκεί όλη τους τη ζωή. Η παρακολούθησή τους απαιτεί συνεχή παρουσία, οργάνωση και συνεργασία πολλών ειδικοτήτων. Δεν μπορεί να αποδοθεί σε μια βάρδια εφημερίας.
Παράλληλα, σε καθημερινή βάση γίνονται εξειδικευμένες θεραπείες σπειραματονεφριτίδων, πραγματοποιούνται προμεταμοσχευτικοί έλεγχοι, παρακολουθούνται ασθενείς με σύνθετες συνοσηρότητες, διαχειρίζονται οι πορείες θεραπειών και οι επιπλοκές τους, προετοιμάζουμε ασθενείς για ένταξη στην αιμοκάθαρση, παρακολουθούμε ασθενείς με Χρόνια Νεφρική Νόσο καθυστερώντας την εξέλιξη της… για να πω μόνο λίγα… και ναι, όλα αυτά με επιπλέον 10 εφημερίες το μήνα. Η «πρωινή» τακτική εργασία είναι ο πυρήνας του νοσοκομείου και η αξία της συχνά μένει αόρατη στη δημόσια συζήτηση και αυτό πρέπει να σταματήσει. Δεν είναι επιστημονικό , δεν έχει καμία βάση.
Δεν παραγνωρίζω ότι η Πολιτεία καταβάλλει προσπάθειες να καλύψει τα κενά με συνεχείς προκηρύξεις θέσεων. Ωστόσο, το γεγονός ότι αρκετές από αυτές παραμένουν άγονες δείχνει ότι το πρόβλημα δεν λύνεται με τον μηχανισμό των επαναλαμβανόμενων προκηρύξεων. Είναι ώρα να επανεξεταστούν σοβαρά τα κίνητρα για τους γιατρούς και να υπάρξει μια πραγματική πολιτική ενίσχυσης των νοσοκομείων, που να λαμβάνει υπόψη την πολυπλοκότητα του έργου τους και να μην αναλώνεται στην απλή και απλοϊκή «κάλυψη των εφημερίων».
Η αξία ενός νοσοκομείου δεν αποτυπώνεται μόνο στο ποιος «κρατάει την εφημερία». Είναι ένας ζωντανός οργανισμός, που απαιτεί συνέχεια, οργάνωση και συντονισμό. Όταν τον αντιμετωπίζουμε μόνο ως μηχανισμό κάλυψης βαρδιών, υποβαθμίζουμε το ίδιο το ιατρικό έργο και, τελικά, θέτουμε σε κίνδυνο την ποιότητα της φροντίδας προς τους ασθενείς. Και αυτό σαν γιατροί δεν θα το επιτρέψουμε σε κανένα.