Του Κώστα Κεφαλογιάννη
Η επέλαση της κακοκαιρίας “Byron” σε πολλές περιοχές της χώρας οδήγησε δήμους και περιφέρειες στην -συνηθισμένη πια σε τέτοιες περιπτώσεις – απόφαση να κλείσουν προληπτικά τα σχολεία. Στο Λεκανοπέδιο Αττικής, για παράδειγμα, όλα τα δημόσια και ιδιωτικά σχολεία Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης έμειναν κλειστά την Παρασκευή, 5 Δεκεμβρίου, όπως ανακοίνωσε ο Περιφερειάρχης Αττικής Νίκος Χαρδαλιάς, έπειτα από διαβούλευση με την Πολιτική Προστασία και τη ΕΜΥ. Παρόμοιες αποφάσεις ελήφθησαν και σε πολλές άλλες περιοχές όπως η Ρόδος, η Σαντορίνη, η Σύμη αλλά και εδώ στην Κρήτη (Ιεράπετρα, Δήμος Φαιστού).
Προφανώς, η προτεραιότητα για την ασφάλεια δεν μπορεί να αμφισβητηθεί. Η απόφαση των τοπικών αρχών να αποτρέψουν την μετακίνηση χιλιάδων παιδιών — εν μέσω εκτεταμένων καιρικών φαινομένων — είναι λογική.
Από την άλλη όμως, υπογραμμίζει την σχεδόν πλήρη παραίτησή μας; έχουμε αποδεχτεί αδιαμαρτύρητα ότι το κράτος, σε όλες του τις εκφάνσεις, δεν μπορεί να διασφαλίσει ούτε τα στοιχειώδη στους πολίτες του.
Η ασφαλής μετακίνηση είναι στοιχειώδες . Το ίδιο και η ασφαλής εκπαιδευτική διαδικασία – εκτός από στοιχειώδης είναι και κοινωνικά θεμελιώδης. Αλλά βέβαια στα απαρχαιωμένα, κακοσυντηρημένα, δίχως θέρμανση ή μόνωση σχολεία της χώρας, η εκπαιδευτική διαδικασία συναντά πολλά εμπόδια και στις ηλιόλουστες μέρες, πόσο μάλλον στις βροχερές. Ψιχαλίζει και πλημμυρίζουν, πώς να ζητήσεις να μείνουν ανοιχτά όταν βρέχει δυνατά;
Μια ακόμα σημαντική παράμετρος , την οποία δεν πρέπει να ξεχνάμε, είναι η δυσκολία που προκαλεί στους εργαζόμενους γονείς το αιφνιδιαστικό κλείσιμο των σχολείων, έστω και για μια μέρα.
Πολλοί γονείς δεν έχουν την παραμικρή δυνατότητα να αναζητήσουν άμεσα φροντίδα για τα παιδιά τους — ιδίως αν εργάζονται και δεν υπάρχει εναλλακτική λύση, όπως παππούδες/γιαγιάδες, φίλοι. Στην καλύτερη των περιπτώσεων θα πάρουν αναγκαστικά άδεια, στην χειρότερη θα έχουν μαζί τα παιδιά τους στο γραφείο (στην πραγματικότητα, ποια είναι η καλύτερη και ποια η χειρότερη των περιπτώσεων, το γνωρίζουν οι ίδιοι οι γονείς).
Η απόφαση κλεισίματος σχολείων λοιπόν, ακόμα κι αν δεχτούμε ότι προστατεύει από τον άμεσο φυσικό κίνδυνο, επιβαρύνει τις ήδη εύθραυστες ισορροπίες πολλών οικογενειών — και αναδεικνύει την απουσία κρατικής ή κοινωνικής υποστήριξης για έκτακτες περιπτώσεις.
Όλα ετούτα, παρότι αποτελούν πια την κανονικότητά μας ( με το σοβαρό άλλοθι της κλιματικής κρίσης και των επιπτώσεών της να είναι απολύτως υπαρκτό ) είναι ταυτόχρονα και ενδεικτικά μιας προβληματικής πολιτείας – failed state το λένε οι Αμερικάνοι.
Και αν θέλετε μια βασική ένδειξη ότι ζούμε σε τέτοια, το κλείσιμο των σχολείων με την πρώτη, ζόρικη βροχή είναι από τις πλέον χαρακτηριστικές.