Οι παραιτήσεις τριών Επιμελητών γιατρών από τη Νευρολογική Κλινική του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Ηρακλείου δεν αποτελούν ένα ακόμη επεισόδιο στη μακρά αλυσίδα προβλημάτων στο τοπικό ΕΣΥ..
Αντίθετα, λειτουργούν ως καταλύτης για να αναδειχθεί με οξύ τρόπο ένα βαθύτερο και περισσότερο ανησυχητικό ζήτημα όπως είναι η συστηματική προσφυγή στη λογική των «εντέλλεσθε».
Οι αντιδράσεις που ακολούθησαν δεν περιορίστηκαν σε συνδικαλιστικό επίπεδο. Η Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Κρήτης, θεσμικός πυλώνας της ιατρικής εκπαίδευσης και έρευνας στο νησί, παρενέβη δημόσια, με τη Σύγκλητο να υιοθετεί σχετικό ψήφισμα.
Η σημειολογία αυτής της παρέμβασης είναι ισχυρή. Όταν ο ίδιος ο ακαδημαϊκός πυρήνας της ιατρικής επιστήμης κρούει τον κώδωνα του κινδύνου, το πρόβλημα δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται ως συγκυριακό.
Στο επίκεντρο της αντιπαράθεσης δεν βρίσκεται μόνο η λειτουργική αποδυνάμωση μιας κλινικής, όσο σημαντική κι αν είναι αυτή. Ανακύπτουν σοβαρά ερωτήματα για την ποιότητα της εκπαίδευσης των ειδικευόμενων ιατρών, την εκπαιδευτική εμπειρία των φοιτητών, αλλά και για το ίδιο το ερευνητικό έργο που παράγεται στις Πανεπιστημιακές Κλινικές.
Για πρώτη φορά, η πρακτική των «εντέλλεσθε» τίθεται στο στόχαστρο αντιδράσεων τέτοιας έκτασης, με σαφή θεσμικά επιχειρήματα.
Το ζήτημα δεν είναι η ανάγκη κάλυψης εφημεριών ή κενών, αλλά ο τρόπος με τον οποίο λαμβάνονται οι αποφάσεις. Όταν αυτές προκύπτουν από την Υγειονομική Περιφέρεια Κρήτης “ερήμην των θεσμικά αρμόδιων Διευθύνσεων, παρακάμπτοντας την ιεραρχία και αγνοώντας τον πανεπιστημιακό χαρακτήρα των κλινικών”, όπως αναφέρεται στο ψήφιασμα της Ιατρικής Σχολής, τότε εγείρονται ζητήματα θεσμικής νομιμότητας και λειτουργικής συνοχής.
Η αντιπαράθεση επεκτείνεται πλέον σε ζητήματα για το μοντέλο διοίκησης και αποφάσεων σε καθεστώς … διαρκούς έκτακτης ανάγκης.
Το ερώτημα που τίθεται είναι αν η διαχείριση των χρόνιων ελλείψεων μπορεί να συνεχίσει να γίνεται με μέτρα αναγκαστικού χαρακτήρα ή αν απαιτείται μια διαφορετική, θεσμικά επαρκής στρατηγική. Το ερώτημα είναι σχεδόν … ρητορικό.
Το επόμενο διάστημα θα δείξει αν η 7η Υγειονομική Περιφέρεια θα απαντήσει ουσιαστικά για αποφάσεις και πρακτικές που έχουν μπει στο “στόχαστρο” κορυφαίων θεσμικών οργάνων.
Κυρίως, όμως, θα φανεί αν το ισχυρό μέτωπο αντιδράσεων μπορεί να λειτουργήσει ως ανάχωμα σε πρακτικές που, αντί να θεραπεύουν τις παθογένειες του συστήματος, κινδυνεύουν να τις παγιώσουν.
