Στο Λος Άντζελες στις αρχές της δεκαετίας του 1970, ο κριτικός τέχνης Τζον Ράσελ Τέιλορ κυκλοφορεί με το αυτοκίνητο γύρω από την κοιλάδα του Σαν Φερνάντο. Οι ντόπιοι συνηθίζουν να βγάζουν διάφορα προς πώληση αντικείμενα στις αυλές του. Σε μία από αυτές τις αυλές, ο Τέιλορ εντοπίζει πάνελ σεναρίου από την ταινία του Άλφρεντ Χίτσκοκ του 1945 Spellbound.
Ο Τέιλορ αναγνωρίζει αμέσως τα αντικείμενα καθώς έχει μελετήσει τον Χίτσκοκ και το έργο του και ο οποίος θα συνεχίσει να γράφει την εξουσιοδοτημένη βιογραφία του σκηνοθέτη.
Εξετάζοντας ακόμη πιο προσεχτικά τα αντικείμενα παρατηρεί κάτι ακόμη: ένα από τα πάνελ απεικονίζει τη διάσημη ονειρική σεκάνς της ταινίας θρίλερ με πρωταγωνιστές τους Ίνγκριντ Μπέργκμαν και Γκρέγκορι Πεκ, η οποία φαίνεται να έχει σχεδιαστεί από διαφορετικό καλλιτέχνη από τους άλλους. Ανάμεσα στη στοίβα των εννέα σχεδίων που αγόρασε ο Τέιλορ εκείνη την ημέρα, έφυγε με ένα που πιθανότατα σχεδίασε ο ίδιος ο Σαλβαδόρ Νταλί.
Την εποχή που έκανε την αγορά, ο Τέιλορ συναντούσε τον Χίτσκοκ για μεσημεριανό γεύμα σε εβδομαδιαία βάση. Λέει ότι ο σκηνοθέτης τον διαβεβαίωσε ότι πρέπει να είναι ένα πρωτότυπο Νταλί, θυμίζοντας πώς ο σουρεαλιστής είχε βιαστικά διορθώσει μερικές από τις γωνίες χρησιμοποιώντας ακουαρέλες.
Ο Χίτσκοκ επιβεβαίωσε επίσης ότι τα άλλα σενάρια προέρχονταν από μια σειρά που δημιουργήθηκε από τον καλλιτεχνικό σκηνοθέτη Τζέιμς Μπασέβι, ο οποίος ήρθε για να συμπυκνώσει το φιλόδοξο όραμα του Νταλί σε κάτι πιο παραδοσιακό – και σίγουρα πιο προσιτό στην ταινία.
Η ιστορία του σκηνοθέτη και των σεναρίων του είναι συναρπαστική, όπως λέγεται στο νέο βιβλίο Άλφρεντ Χίτσκοκ Storyboards του Τόνι Λι Μοράλ, ο οποίος έχει μιλήσει στον Τέιλορ.
Ενώ άλλοι σκηνοθέτες μπορεί να σκιαγραφούν πολύ σκληρές σκηνές ως οδηγό για τις ταινίες τους – ή να μην ασχολούνται καθόλου με αυτές -, ο Χίτσκοκ ήταν σχολαστικός, δημιουργώντας καλά σχεδιασμένες εικόνες που θα μπορούσαν να μεταφραστούν, σχεδόν σαν Xerox, στην οθόνη.
Στην πραγματικότητα, ο Χίτσκοκ μερικές φορές ισχυριζόταν ότι το σενάριο ήταν το κύριο δημιουργικό του καθήκον και ότι θεωρούσε τη σκηνοθετική διαδικασία ως απλή δουλειά, τόσο βαρετή που μετά βίας έμπαινε στον κόπο να κοιτάξει μέσα στην κάμερα.