Και λέει ο άλλος ότι είναι «χάλια», είναι στα «πατώματα», είναι ζωντανός «νεκρός», ότι έφτασε στο «τέρμα» και εννοεί βέβαια με όλα αυτά ότι βρίσκεται σε άσχημη συναισθηματική κατάσταση την οποία και προσδιορίζει με τέτοιο τρόπο και χαρακτηριστικά. Η κατάσταση αυτή μπορεί να οφείλεται σε δυσκολίες στην εργασία, σε συγκρούσεις και ανισορροπία στο οικογενειακό περιβάλλον, σε ματαιώσεις διαπροσωπικού πεδίου και ερωτικού περιεχομένου και εντέλει σε μη επιτυχημένες προσπάθειες για επίτευξη στόχων και ονείρων.
Απόρροια αυτών, να αισθάνεται μη ικανός, καταβεβλημένος, ηττημένος και γενικά εγκλωβισμένος σε έναν κυκεώνα αρνητικών συναισθημάτων και συνοδών σημείων συναφούς συμπτωματολογίας. Από τη μία να κλείνεται στον εαυτό του και να επικεντρώνεται σε όσα τον απασχολούν και τον βασανίζουν, δίδοντας τους ενίοτε και διαστάσεις πέρα από τις πραγματικές και άλλοτε να επιδιώκει να συζητά με τον οποιοδήποτε, φίλους και γνωστούς, εξιστορώντας κατ’ επανάληψη τη θλίψη και την αγωνία του.
Ξέρετε φίλοι μου, όλα είναι μέσα στη ζωή. Δεν γίνεται να υπάρχουν μόνο επιτυχίες και επιτεύγματα με θετικό πρόσημο. Η ζωή δεν είναι προγραμματισμένη μόνο για τα καλά και τα ευπροσήγορα. Σίγουρα, θα υπάρξουν οι χαρούμενες και γεμάτες ενθουσιασμό στιγμές και συνάμα θα βρεθούμε αντιμέτωποι με δυσάρεστες καταστάσεις και «συννεφιασμένες» και περίλυπες ημέρες.
Το θέμα είναι εμείς οι ίδιοι πως θα διαχειριστούμε τα συμβαίνοντα, κι αν δηλαδή καταφέρουμε να δούμε το πρόβλημα στις σωστές και πραγματικές διαστάσεις του, αποφεύγοντας τη χρήση τρόπον τινά μεγεθυντικού φακού. Επίσης, πολύ σημαντικό να κατανοήσουμε και να έχουμε δουλέψει από πριν με τον εαυτό μας και το μέσα μας το κομμάτι ότι δεν είμαστε άτρωτοι στο καθετί αλλά άνθρωποι και ότι μας επιτρέπεται να λυγίσουμε, να πικραθούμε και να στεναχωρηθούμε. Να φανούμε αδύναμοι βρε αδερφέ και «απογυμνωμένοι» από το «μανδύα» και την αίσθηση του πανίσχυρου και παντοδύναμου.
Ακόμα, αφού συνειδητοποιήσουμε τα προαναφερόμενα χρειάζεται να αντιληφθούμε ότι σε καμία των περιπτώσεων δεν πρέπει να πέσουμε στο υπέρτατο λάθος να παραμείνουμε στα «πατώματα», την απραξία και να χάσουμε το θάρρος μας. Αξίζει να προσπαθήσουμε και μέσα από αυτήν την ειλικρινή προσπάθεια να αναζητήσουμε και να εξετάσουμε εναλλακτικές οδούς και ευκαιρίες, ξεφεύγοντας από το όποιο «σκοτάδι» και αδιέξοδο που εμείς οι ίδιοι ρίξαμε τον εαυτό μας. Ας μην προβούμε σε ισόβιες «καταδίκες» εναντίον του εαυτού ή της ζωής που τα έφερε έτσι, αλλά ας αθωώσουμε κι ας απενοχοποιήσουμε πράγματα, πρόσωπα και καταστάσεις. Ας αθωωθούμε και ας απενοχοποιηθούμε ώστε να μπορέσουμε να ορθοποδήσουμε και να προχωρήσουμε σε όποιον ανηφορικό δρόμο.
Κλείνοντας φίλοι μου, το μήνυμα που προσδοκώ να αφήσει το σημερινό κείμενο είναι ότι δεν υπάρχει άλλη επιλογή παρά της προσπάθειας, της θέλησης για προσπάθεια και της αναγέννησης ακόμα και μέσα από «στάχτες» και «αποκαΐδια», ακόμα και μέσα από «συντρίμμια» ψυχής και σώματος. Κι όπως γράφει ο μεγάλος μας ποιητής, Οδυσσέας Ελύτης: «Πάντα πάντα περνάς τη φωτιά για να φτάσεις τη λάμψη» ή όπως γράφει ο γνωστός Βραζιλιάνος συγγραφέας, Πάολο Κοέλιο: «Δεν είσαι νικημένος όταν χάνεις. Νικημένος είσαι όταν τα παρατάς».