Σοκαρισμένοι ακόμη πολλοί πρώην σύντροφοι μου από το αποτέλεσμα των Εκλογών της Κυριακής,δεν μπορούν να καταλάβουν πως ο ελληνικός λαός ανάμεσα στους γνήσιους εκφραστές του φιλελεύθερου συστήματος και τις ιμιτασιόν μορφές του, διάλεξε ξεκάθαρα τους πρώτους.
Και πάλι καλά να λάμε.Αλλού,στην Ευρώπη και τον Ανεπτυγμένο Κόσμο,οι λαοί το πήγαν ακόμη πιο μακριά, προς την …σκούρα μπλε Δεξιά.
Tζόνσον Μ.Βρετανία,Μελόνι Ιταλία,Τραμπ ΗΠΑ,Όρμπαν Ουγγαρία,Μοραβιέτσκι Πολωνία, Κισίντα Ιαπωνία,ενώ αλλού όπως στη Σουηδία,την Ισπανία,την Τουρκία,ακροδεξιά κόμματα βρίσκονται σε δεξιούς κυβερνητικούς σχηματισμούς.
“Φυσάει κόντρα”,που λέει και ο Μυτακίδης.Φυσάει κόντρα με τη Σοσιαλδημοκρατία να είναι ωσεί παρούσα.
Η Σοσιαλδημοκρατία στο μεταπολεμικό κόσμο
Ο χώρος της Κεντροαριστεράς που υπήρξε σε όλο τον μεταπολεμικό δυτικό κόσμο ο ένας από τους δύο βασικούς πυλώνες του πολιτικού του συστήματος,σήμερα στην πραγματικότητα δεν έχει πια λόγο ύπαρξης.
Η Σοσιαλδημοκρατία στήριξε (με τα αντίστοιχα “ΠΑΣΟΚ” των δυτικών χωρών δηλαδή) διαχρονικά την κοινωνική της πολιτική ,που ήταν και το βασικό της ατού σε σχέση με τους συντηρητικούς, πάνω στον Προστατευτισμό που της έδιναν τα κλειστά σύνορα του μεταπολεμικού έθνους-κράτους.
Το κατά τόπους κεφάλαιο στήριζε το “Welfare State” (το κοινωνικό κράτος και το κράτος πρόνοιας) των ανεπτυγμένων χωρών και ως αντάλλαγμα έπαιρνε τη δυνατότητα να πουλά προϊόντα και υπηρεσίες στον ντόπιο πληθυσμό.
Το κράτος με τη σειρά του προστάτευε την αγορά του ντόπιου κεφαλαίου με δασμούς που επέβαλε για τα αντίστοιχα προϊόντα εισαγωγής.
Έτσι πάνω σ’αυτό το αλισβερίσι της Σοσιαλδημοκρατίας με την πλουτοκρατία (σσ. χρησιμοποιώ μαρξιστικούς όρους) χτίστηκε η ανάπτυξη των δυτικών χωρών μεταπολεμικά με ευμάρεια των λαών και την κοινωνική σταθερότητα.
Στις περιπτώσεις πάλι που το πράγμα “ξέφευγε” δημοσιονομικά, ερχόντουσαν οι συντηρητικοί για να το “μαζέψουν”, δημιουργώντας τις συνθήκες για ένα νέο κύκλο ανάπτυξης,(περικοπές κοινωνικού κράτους,αύξηση της συσσώρευσης του Κεφαλαίου,νέες επενδύσεις,νέος κύκλος ανάπτυξης).
[H συρρίκνωση της μεσαίας τάξης στις δυτικές κοινωνίες μετά την Παγκοσμιοποίηση,σε ένα γράφημα.]
Όλο αυτό το σχήμα κλονίστηκε με το άνοιγμα της Κίνας στις διεθνείς αγορές (1989) και την έναρξη της σύγχρονης Παγκοσμιοποίησης (Hyper-Globalization).Μεγάλο μέρος της παραγωγής του Ανεπτυγμένου Κόσμου μεταφέρθηκε εκεί αλλά και σε άλλα μέρη εκτός των πλούσιων χωρών,ο περίφημος Προστατευτισμός πήγε περίπατο, η Σοσιαλδημοκρατία αλλά και το πολιτικό σύστημα γενικότερα δεν είχε πια πλούτο να μοιράσει στους δυτικούς λαούς και τότε έγιναν δύο πράγματα:
1)Σε κοινωνικό επίπεδο,είχαμε τη μετατροπή των δυτικών κοινωνιών σε κοινωνίες υπηρεσιών και μεσαίας τάξης,που συνδυάστηκε με τον υπερδανεισμό δημόσιο και ιδιωτικό,προκειμένου να κρατηθεί το βιωτικό επίπεδο ψηλά.
Μέχρι που και αυτού του είδους η ανάπτυξη έφτασε στα όρια της και μπήκαμε στη φάση της κρίσης (2008-09).
2)Σε πολιτικό επίπεδο, τα κόμματα της Σοσιαλδημοκρατίας μην έχοντας πια
τη δυνατότητα να στηρίξουν πρακτικά το κοινωνικό κράτος και τα λαϊκά στρώματα άλλαξαν ύφος και ιδεολογία.Έγιναν πιο “λίμπεραλ”,πιο φιλελεύθερα.
Ταυτίστηκαν με το φιλελεύθερο αφήγημα,τις πολιτικές της αγοράς,τις αποκρατικοποιήσεις,
την στήριξη της όποιας διαφορετικότητας,την οικολογία και ό,τι άλλο υποστήριζαν πάντοτε οι φιλελεύθεροι.
Η ιστορική αυτή στροφή έγινε στις αρχές του ’90 επί Κλίντον-Μπλερ και πήρε μαζί της όλους τους κεντροαριστερούς του Δυτικού Κόσμου,από τον Ιταλό ντ’Αλέμα και το Γερμανό Σρέντερ μέχρι το δικό μας Κώστα Σημίτη και όλους τους μετέπειτα κεντροαριστερούς πρωθυπουργούς: Γ.Παπανδρέου και Αλέξη Τσίπρα.
[
Η “Φιλελέ” Αριστερά
Με βάση της την οικονομία της Αγοράς,όλο το “προοδευτικό” βάρος της σύγχρονης Σοσιαλδημοκρατίας πέφτει πια θέλοντας και μη στις πολιτικές του Δικαιωματισμού.
Στην υπεράσπιση πραγματικά ή κατά φαντασίαν αδικημένων κοινωνικών ομάδων και κοινωνικών μειονοτήτων παντός είδους.
Αριστερή πολιτική όμως δεν είναι ο δικαιωματισμός
Αριστερή πολιτική είναι στη σύγκρουση Κεφαλαιου-Εργασίας να ευνοείς την Εργασία.
Αν μια επένδυση κεφαλαίου αποφέρει ένα κέρδος α, αριστερή είναι η πολιτική που δίνει
το μεγαλύτερο μέρος του κέρδους αυτού στον εργαζόμενο που το πάραξε και όχι στον επενδυτή που έβαλε το κεφάλαιο.
Αυτή η προϋπόθεση είναι εκ των ουκ άνευ. Αν δεν υπάρχει, δεν μπορούμε να μιλάμε για Αριστερά.Όσα κιλά Οικολογίας,φιλοζωίας και δικαιωματισμού για αδικημένους ή μη κι αν υπάρξουν στην ατζέντα.
Αυτή δε θα είναι ποτέ αριστερή αλλά θα παραμείνει απλά φιλελεύθερη και ο κόσμος,που μπορεί να μην ξέρει να κάνει την ανάλυση, νιώθει σίγουρα την κοροϊδία και γυρνά όλο και περισσότερο την πλάτη του σε αυτή την Αριστερά,που στην ουσία της έχει πάψει προ πολλού να είναι Αριστερά.