Αλήθεια, ο καθένας από εμάς έχει συμβεί να βρεθεί ως μάρτυρας και θεατής σε συμπεριφορές και εκδηλώσεις θαυμασμού απέναντι σε κάποιους που – απλά – συγκέντρωσαν πολλά views, likes ή κλικαρίσματα στο διαδίκτυο και μάλιστα να λένε «ο τάδε ή η τάδε μετράνε… είναι δύναμη, ξέρεις πόσες χιλιάδες ακόλουθους έχουν στο διαδίκτυο και πόσες καρδούλες με την ένδειξη τέλειο λαμβάνουν σε κάθε ανάρτηση, φώτο και εικόνα τους. Δεν συγκρίνονται με κανέναν». Και δεν αρκούν μόνο τα λόγια και οι δηλώσεις ανάδειξης και εξύψωσης, αλλά πέφτει και κυνηγητό, ουρλιαχτά, σπρώξιμο και «ποδοπάτημα» για μια σέλφι μαζί τους.
Κι εδώ αναρωτιέμαι, ποιο είναι το μεγάλο επίτευγμα και ποιο το ουσιαστικό που συνεπαίρνει ορισμένους και αντιδρούν τόσο έντονα στη θέα των «μεγάλων αστέρων» με τους χιλιάδες θαμαστές και υποστηρικτές.
Ως αντιπαραβολή στην παραπάνω στάση και νοοτροπία, μπορούν να τεθούν κάποια ερωτήματα και προβληματισμοί: Πόσοι από εμάς θα επιδίωκαν ή θα επιθυμούσαν να βγάλουν σέλφι με έναν εργαζόμενο στην υπηρεσία καθαριότητας του δήμου, με έναν εργάτη οικοδομής αλλοδαπό ή ημεδαπό, με έναν αγρότη, με έναν νοσηλευτή. Πόσοι από εμάς θα έλεγαν έναν καλό λόγο και θα μιλούσαν εγκωμιαστικά για εκείνους. Πόσοι θα εξήραν και θα ξεχώριζαν το έργο τους.
Οι άνθρωποι αυτοί πασχίζουν υπό αντίξοες συνθήκες και δύσκολα ωράρια απασχόλησης (από τις πρώτες πρωινές ώρες – μέχρι αργά το βράδυ) να εργαστούν και να προσφέρουν μέσα από το έργο τους προς τους υπόλοιπους και να φανούν χρήσιμοι στην κοινωνία, ενώ οι οικονομικές και μισθολογικές τους απολαβές είναι από τις χαμηλότερες – σε συνάρτηση με το πραγματικό έργο και τις ανάγκες επιβίωσης.
Κι όμως, οι άνθρωποι αυτοί δεν συγκέντρωσαν την προσοχή στο διαδίκτυο, δεν έχουν ακολούθους – υποστηρικτές, δεν έπεσαν πάνω τους οι προβολείς και τα φώτα, αλλά τις περισσότερες φορές τους προσπερνάμε σαν να είναι αθέατοι ή ανύπαρκτοι… ενώ είναι οι πιο χρήσιμοι και αναγκαίοι. Κατ’ εμέ και την ταπεινή μου άποψη, αυτοί είναι οι άξιοι θαυμασμού, αυτοί είναι οι αληθινοί πρωταγωνιστές της κοινωνίας και της ζωής.
Προσωπικά, θα ήταν τιμή μου – και μάλιστα πολλή μεγάλη – να σταθώ δίπλα και φωτογραφηθώ με κάποιον από αυτούς τους ανθρώπους της βιοπάλης και του μόχθου. Όχι με την έννοια ότι συμβολίζουν κάποιο «μνημείο ή αξιοθέατο», αλλά με την έννοια ότι συμβολίζουν την εντιμότητα, την εργατικότητα, την ανθρωπιά, το φιλότιμο… γιατί το δικό τους φως είναι η αξιοπρέπεια. Αυτούς που μέσα από συμπληγάδες προσπαθούν να επιβιώσουν οι ίδιοι, να ζήσουν την οικογένεια τους και ταυτόχρονα να προσφέρουν στο σύνολο.
Αυτό λοιπόν που έχει σημασία είναι να κατανοούμε και να αντιλαμβανόμαστε ποιοι είναι οι πραγματικά φωτεινοί άνθρωποι. Αυτό που έχει σημασία είναι να έχουμε τη συνείδηση για το ποιους επιλέγουμε να θαυμάζουμε, να υποστηρίζουμε ή να ακολουθούμε και γιατί τους επιλέγουμε… με βάσει ποιο κριτήριο, ποιο έργο, ποιο ταλέντο, ποιο επίτευγμα, ποια ποιότητα.
Σε θαυμάζω γιατί δημιούργησες και μεγαλούργησες ή γιατί προκάλεσες; Σε θαυμάζω γιατί έχω την κρίση, την αντίληψη και τη γνώμη μου ή γιατί βλέπω τους άλλους και πάω με το ρεύμα; Σε θαυμάζω γιατί έντυσες τη «γύμνια» της κοινωνίας και κάλυψες τα κενά της όπου χρειαζόταν ή γιατί προβάλλεις τη γύμνια του σώματος; Σε θαυμάζω γιατί προάγεις το καλό και το ηθικό ή γιατί προτρέπεις σε ακρότητες, αγριότητα, ανομία, χυδαιότητα και βιαιότητα; Σε θαυμάζω γιατί είσαι αυτό που είσαι ή γιατί είσαι αυτό που θέλουν οι άλλοι να είσαι; Επιλέγω να σε θαυμάζω… γιατί, γιατί.
