Όταν εμείς χτίζαμε …Ακροπόλεις
Cine-κριτική της ταινίας:
“L’Événement le plus important depuis que l’homme a marché sur la Lune” ,(Το πιο σημαντικό γεγονός από τότε που περπάτησε ο άνθρωπος στη Σελήνη), “Niente di grave, suo marito è incinto”,(τίποτα το σοβαρό,ο άντρας σας είναι έγκυος) και
“A Slightly Pregnant Man” (ένας άνδρας ελαφρώς έγκυος),
Όλοι οι παραπάνω τίτλοι αφορούν στην ίδια γαλλική ταινία του 1973 με τον Μαρτσέλο Μαστρογιάννι και την Κατρίν Ντενέβ.
Μια ταινία τόσο σουρεαλιστική που στο τέλος κυκλοφόρησε με διαφορετικό τίτλο σε κάθε χώρα.
Τον ελληνικό της τίτλο δεν τον βρήκα.
Ειλικρινά δεν γνωρίζω καν αν είχε προβληθεί τότε.
Το βρίσκω και λίγο δύσκολο για να πω την αλήθεια.
Το 1973 είχαμε άλλα προβλήματα σαν κοινωνία,ίσως και σημαντικότερα από το να ασχολούμαστε με το επερχόμενο φεμινιστικό κίνημα και τη γυναικεία χειραφέτηση.
Δυο έννοιες -ο φεμινισμός και η χειραφέτηση των γυναικών- που δε συμπίπτουν απαραίτητα.
Τουλάχιστον σήμερα,στις δυτικές κοινωνίες και σε χρονική απόσταση δεκαετιών από τη γέννηση τους.
Η αφετηρία και των δύο βέβαια κοινή:
Οι γυναίκες,το καταπιεσμένο ιστορικά μισό της κοινωνίας,που πρέπει να αποκτήσει τα δικαιώματα που του οφείλονται και αξίζει.
Η χειραφέτηση όμως είναι η ανεξαρτησία των γυναικών,που σκοπό έχει να φέρει την ισότητα των δύο φύλλων.
Ο φεμινισμός αντίθετα είναι η επικράτηση κοινωνικά του γυναικείου φύλλου και η επιβολή του πάνω στους άνδρες.
Δεν είναι ακριβώς το ίδιο…
[Βίντεο: Ολόκληρη η ταινία στα ιταλικά]
Στη γαλλική ταινία λοιπόν του 1973 και μέσα από ένα σουρεαλιστικό σενάριο το ζευγάρι Ντενέβ-Μαστρογιάννι περιμένει παιδί.
Όχι όμως από τη Γαλλίδα (σσ. στην ταινία κομμώτρια) αλλά από τον Ιταλό (σσ. στην ταινία μετανάστη,δάσκαλο οδήγησης).
Τα πάντα στην ιστορία του φιλμ είναι “φυσιολογικά”,τα πάντα εκτός από αυτή τη λεπτομέρεια,που γύρω της “χτίζεται” μια ανεστραμμένη πραγματικότητα.
Ο Μαστρογιάννι όταν μαθαίνει ότι έχει μείνει …έγκυος πανικοβάλλεται.
Δεν μπορεί να δουλέψει όπως πρώτα,χάνει την ανεξαρτησία του.
Έχει προβλήματα στην καθημερινότητα του,στο περπάτημα,στον ύπνο.
Κρατάει την κοιλιά του, που συνεχώς φουσκώνει,όπως την κρατούν οι γυναίκες σε εγκυμοσύνη.
Έχει νεύρα,ανασφάλειες.
Ζητάει από την Ντενέβ να τον…παντρευτεί γιατί “τι θα πουν οι γείτονες και οι συγγενείς;”.
Από την άλλη ο ίδιος γίνεται διάσημος.
Επιστήμονες απ’όλο τον κόσμο μελετούν την περίπτωση του.
“Η εγκυμοσύνη του είναι προϊόν της …κρεατοφαγίας και των ορμονών που έχει το κρέας”,είναι η επιστημονικοφανής απάντηση στο φαινόμενο.
Πάνω στο σώμα του μεγάλοι οίκοι μόδας φτιάχνουν ρούχα για εγκύους… άνδρες.
“Ο νέος υβριδικός άνδρας που θα έρθει τον επόμενο αιώνα,δε θα πρέπει να είναι ούτε πολύ αρρενωπός, ούτε πολύ θηλυπρεπής” αναφέρει ο παριζιάνος στιλίστας που έχει αναλάβει να του φτιάξει ρούχα.
Ο Ιταλός ηθοποιός παντρεύεται με την κοιλιά στο στόμα και γεννάει αμέσως μετά.
Το παράδειγμα του γίνεται τάση στη Γαλλία.
“Φταίει ο Ζωρζ Πομπιντού,επί Ντε Γκολ δε συνέβαιναν τέτοια πράγματα”,λένε στον δρόμο δυο τυχαίοι Γάλλοι πολίτες,ενώ στη γαλλική Βουλή ένας εκπρόσωπος της Δεξιάς είναι κατηγορηματικός:
“Ο πατέρας-μητέρα είναι Ιταλός μετανάστης,ποτέ κανένας Γάλλος δε θα μείνει έγκυος!”
Η ταινία τελειώνει με έναν έγκυο-εργάτη που χάνει τις αισθήσεις του από τους πόνους φωνάζοντας:
“Vive la France!”
[“Κύριε για εσάς.Prenatif,πρέπει να είστε έτοιμος για τα πάντα”. Μόδα για άντρες]
Η κοινωνική μας υστέρηση φταίει…
Προς τι όλη αυτή η cine-παρουσίαση,μήπως ζήλεψα τη δόξα του Δανίκα;
Προφανώς και όχι.
Απλά στην απορία πολλών για το από πού προέρχεται όλο αυτό το φαινόμενο της σύγκρουσης που σαρώνει τη χώρα εδώ και μερικά χρόνια,η απάντηση μπορεί να είναι το ότι στη Γαλλία για αυτά τα θέματα έκαναν ταινίες μισό αιώνα πριν.
Φαντάζομαι λοιπόν πως θα φταίει η υστέρηση που έχουμε από τον σύγχρονο κόσμο.
Όλα αυτά που εμείς προσπαθούμε να περάσουμε μέσα σε μερικά χρόνια και έχουν να κάνουν με τους ρόλους των δύο φύλλων στην κοινωνία,τους ξένους,τις σχέσεις μας σε ένα διεθνοποιημένο περιβάλλον,τη συλλογική μας ταυτότητα,τις διάφορες μεταρρυθμίσεις σε κοινωνικό και οικονομικό επίπεδο,όλες αυτές τις ζυμώσεις που άλλοι τις αντιμετώπισαν μισό και παραπάνω,αιώνα πριν και βρήκαν την ισορροπία τους (όσο την βρήκαν τέλος πάντων),εμείς τις έχουμε τώρα μπροστά μας και μας φαίνονται βουνό.
Όπως είναι φυσιολογικό γεννούν τεράστιες συγκρούσεις, φανατισμούς,μεγάλα “ντιμπέιτ” και υπερβολικές αντιδράσεις εκατέρωθεν.
Γιατί απλούστατα έχοντας χάσει πολύτιμο έδαφος,προσπαθούμε να τα αναπληρώσουμε όλα όσο γίνεται πιο γρήγορα.
Και όπως πάντα το κάνουμε στο πόδι.