Του Κώστα Κεφαλογιάννη
Υπάρχουν στιγμές που τα λόγια χάνουν το νόημά τους. Ό,τι είναι να ειπωθεί, έχει ειπωθεί. Ό,τι είναι να γραφτεί, έχει γραφτεί. Μα δεν αλλάζει τίποτα.
Στο Έλος Κισσάμου ένα νέο παιδί, 23 χρονών πυροβόλησε σχεδόν εξ’ επαφής και σκότωσε έναν 52χρονο άνδρα, πιθανόν συγγενή του. Από κοντά, μέσα στον κόσμο, εν ώρα γλεντιού.
Δηλαδή, ένας άνθρωπος που είχε όλη τη ζωή μπροστά του, έκρινε ότι η καλύτερη επιλογή, αν όχι η μόνη επιλογή που είχε για να λύσει τις όποιες διαφορές του με έναν άλλο άνθρωπο, ήταν το όπλο, οι σφαίρες, η δολοφονία.
Τα επί μέρους “πώς” και “γιατί” θα τα βρουν οι αρμόδιοι.
Τα συνολικά “πώς” και “γιατί” είναι που μας πληγώνουν.
Πώς και γιατί, ενώ έχουμε φτάσει στο 2025, πολλές περιοχές της Κρήτης εξακολουθούν να θεωρούν τα όπλα έναν σχεδόν κανονικό τρόπο επίλυσης διαφορών και” υπεράσπισης της τιμής” ;
Πώς και γιατί ενώ έχουμε φτάσει στο 2025, το νησί ζει ακόμα δεκαετίες πίσω και αντιμετωπίζει τις πρακτικές της Άγριας Δύσης σαν μέρος μιας “παράδοσης” που αρνείται πεισματικά να εγκαταλείψει ;
Πώς και γιατί οι τοπικές κοινωνίες παραμένουν τόσο φοβισμένες ή τόσο τυφλές που επιμένουν να συναινούν δια της σιωπής τους σε όλα τα παραπάνω;
Πώς και γιατί ενώ έχουμε φτάσει στο 2025, η παράνομη οπλοκατοχή αποτελεί το χειρότερα φυλαγμένο μυστικό του τόπου – όλοι γνωρίζουν για αυτό, κανένας δεν μιλάει;
Πώς και γιατί οι βουλευτές και οι πολιτικοί άρχοντες της Κρήτης και πέρα από μερικά άδεια λόγια και ορισμένες επικοινωνιακές παράτες δεν τολμούν να ασχοληθούν με τις συγκεκριμένες παθογένειες για να μη χάσουν ψηφαλάκια;
Μα κυρίως, για να επιστρέψουμε στην αφετηρία, πώς και γιατί ένα παλικαράκι αφαιρεί δίχως δεύτερη σκέψη μια ζωή, πετάει τη δική του ζωή στα σκουπίδια ενώ καταστρέφει και την ζωή τουλάχιστον δυο οικογενειών ακόμα;
Ποιος διαμόρφωσε κατ’ αυτόν τον αδιανόητο τρόπο τη σκέψη και τη νοοτροπία του;
Η εύκολη απάντηση εδώ είναι η οικογένεια και ο περίγυρός του.
Η δύσκολη, μα πιο ειλικρινής, είναι εμείς. Εμείς τον διαμορφώσαμε και τον οπλίσαμε. Ως μέλη ενός εξαιρετικά προβληματικού οικοσυστήματος το οποίο ανεχόμαστε επί δεκαετίες. Ή έστω ανεχόμαστε και εκλέγουμε εκείνους που το φτιάχνουν, το θρέφουν, το προστατεύουν συνειδητά, κυνικά, συμφερντολογικά.
Όποιος θίξει την οπλοκατοχή πολύ περισσότερο όποιος τολμήσει να πάρει ουσιαστικές πρωτοβουλίες για να την αντιμετωπίσει, στην καλύτερη των περιπτώσεων δεν θα βρει την ψήφο του. Στην χειρότερη θα βρει πολλούς και διαφορετικούς μπελάδες. Ως εκ τούτου, η εθελοτυφλία και ενίοτε και η αθέατη συνεργασία με τους “καπεταναίους” είναι η ασφαλέστερη επιλογή.
Με τόσους νεκρούς και τόσες κρητικές πρωτιές σχεδόν σε όλες τις κατηγορίες κοινωνικών παθογενειών, ίσως η λέξη “ασφαλέστερη” να μοιάζει άστοχη. Αλλά και πάλι, όλοι εκείνοι που ευθύνονται για την βαθιά προβληματική κατάσταση στην Κρήτη, δεν κολλάνε στις λέξεις. Ούτε και στις πράξεις. Όπως είδαμε και πρόσφατα, σε μια άλλη περίσταση, όταν το απόστημα σπάει, απλώς κάνουν τους ανήξερους και πάνε παρακάτω.
Μόνο που εδώ δεν υπάρχουν πραγματικά ανήξεροι.
Φοβάμαι πώς δεν υπάρχουν ούτε αθώοι. Μονάχα φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί.
Τον 52χρονο τον πυροβόλησε ένας.
Το σώμα της Κρήτης το πυροβολούμε καθημερινά όλοι μαζί.