Μεταξύ –πολλών- άλλων, η ήττα του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. στις ευρωεκλογές μπορεί να αποδοθεί και στον εξής λόγο: ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α μετά το 2012 στηρίχθηκε σε μεγάλο βαθμό στην ευκαιριακή ψήφο.
Η γιγάντωση ενός κόμματος από μονοψήφια ποσοστά σε ισχυρή κυβερνητική δύναμη είναι μια διαδικασία με πολλούς κραδασμούς· πολύ περισσότερο, όταν συντελείται σε σύντομο χρονικό διάστημα.
Στην απόπειρά του για εκλογική ανέλιξη, ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. θα μπορούσε δυνητικά να διαπαιδαγωγήσει το πολιτικό του ακροατήριο σε μια διαφορετική πολιτική λογική.
Αυτό θα συνεπαγόταν ενδεχομένως μια χρονική καθυστέρηση στην επίτευξη του στόχου της πρωτιάς στις εκλογές. Θα δημιουργούσε, όμως, έναν ισχυρό πυρήνα συνειδητοποιημένων υποστηρικτών οι οποίοι δε θα τον εγκατέλειπαν στην πρώτη δύσκολη εκλογική συγκυρία.
Με λίγα λόγια, ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. διένυσε μόνος του όλη την απόσταση που τον χώριζε από το ευρύ πολιτικό ακροατήριο της χώρας, χρησιμοποιώντας συστημικά εργαλεία τα οποία θα έπρεπε –κανονικά- να αντιστρατεύεται.
Δεν εκπαίδευσε το ακροατήριο, ώστε να κάνει κι αυτό τα δικά του –απαραίτητα- βήματα προς έναν καινούργιο και στέρεο κοινό τόπο πολιτικής συνάντησης.
Αποτέλεσμα, να συρρεύσουν στις τάξεις του ευκαιριακοί ψηφοφόροι, οι οποίοι κατά κανόνα διασκορπίζονται εύκολα.
Ασφαλώς, το να εντοπίζει κανείς το συγκεκριμένο έλλειμμα σε θεωρητικό επίπεδο, δε συνεπάγεται ότι μπορεί εξίσου απλά να το καλύψει και στην πράξη· αυτό το τελευταίο, είναι μια πραγματικά δύσκολη αποστολή.
Παρόλα αυτά, το προχτεσινό αποτέλεσμα για τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. είναι μια ακλόνητη απόδειξη ότι κάτι δεν περπάτησε καλά σε βάθος χρόνου και δεν οφείλεται μονάχα στην πολιτική ατζέντα των τελευταίων μηνών.
Άλλωστε η ψήφος ευκαιρίας δεν πήγε ποτέ κανέναν πολύ μακριά.