Του Κώστα Κεφαλογιάννη
Ο θάνατος του 19χρονου Ραφαήλ πραγματικά συγκλόνισε την Κρήτη. Κάθε θάνατος ενός τόσο νέου ανθρώπου συνιστά τραγωδία. Στην προκειμένη περίπτωση όμως, οι συνθήκες του δυστυχήματος, το γεγονός ότι το παιδί μόλις είχε παρουσιαστεί στη Ρόδο και ήταν και πολύ χαρούμενο για αυτό, τα λόγια του πατέρα του, καθιστούν την περίπτωσή του ακόμα πιο δυσβάσταχτη. Το συναίσθημα που βιώνει η οικογένειά του είναι απερίγραπτο και δεν υπάρχουν λόγια για να απαλύνουν τον πόνο τους.
Σε αυτούς τους ανθρώπους, το λιγότερο που οφείλει η πολιτεία είναι καθαρές απαντήσεις. Δικαιούνται να γνωρίζουν τι ακριβώς και για ποιο λόγο συνέβη στο παιδί τους. Ελπίζουμε να τους δοθούν και ταυτόχρονα να αποδοθούν ευθύνες αν πρέπει, εκεί που πρέπει.
Παράλληλα πρέπει να ανοίξει μια ειλικρινής συζήτηση και για τις συνθήκες στα ελληνικά στρατόπεδα. Ας φύγουμε για λίγο από το συγκεκριμένο περιστατικό και ας σκεφτούμε, τόσο από την εμπειρία τους όσοι έχουν, όσο και από την εμπειρία άλλων, πόσο ασφαλή είναι στα αλήθεια;
Το γεγονός ότι ευτυχώς τέτοιες τραγωδίες δεν προκύπτουν συχνά, δεν σημαίνει πώς όλα λειτουργούν σωστά. Το αντίθετο.
Πρώτα από όλα, δεν συμβαίνουν και τόσο σπάνια. Σύμφωνα με την έρευνα του creta24, τουλάχιστον εννέα οπλίτες και στελέχη του Στρατού Ξηράς έχασαν τη ζωή τους από διάφορα αίτια, ενώ από την πλευρά του Πολεμικού Ναυτικού καταγράφονται δύο θάνατοι, και οι δύο σε συνθήκες εκπαίδευσης των ΟΥΚ.
Εκτός καταγραφής είναι , όπως λένε όσοι γνωρίζουν, τα αμέτρητα επεισόδια όπου από καθαρή τύχη δεν θρηνήσαμε θύματα.
Σε πλείστες – όσες περιπτώσεις, νέα παιδιά, παντελώς ανεκπαίδευτα, βρίσκονται κοντά ή και μέσα σε επικίνδυνες καταστάσεις, με όπλα και πυρομαχικά που ουδείς τους έμαθε πως να χρησιμοποιούν. Και σε πλείστες – όσες περιπτώσεις, τα στρατόπεδα που φιλοξενούν εκατοντάδες φαντάρους είναι παμπάλαια, ασυντήρητα, με πολλά προβλήματα και ακόμα περισσότερες “παγίδες”.
Δεν το συζητάμε συχνά και δεν το συζητάμε αρκετά, ίσως επειδή νιώθουμε ότι πρόκειται ας πούμε για θέμα εθνικής ασφάλειας ή κάτι τέτοιο. Ή σαν να πιστεύουμε ότι μειώνουμε τις ένοπλες δυνάμεις.. Δεν συμβαίνει τίποτα από τα δύο.
Αρχικά δεν είναι θέμα εθνικής ασφάλειας, είναι θέμα της στοιχειώδους ασφάλειας που οφείλει να παρέχει το ελληνικό κράτος σε χιλιάδες νέους που – υποχρεώνει – σε στρατιωτική θητεία.
Και βέβαια ουδείς μειώνει ή θέλει να μειώσει τις ένοπλες δυνάμεις. Δεν μπαίνει σε τέτοια βάση η κουβέντα – αν κάτι δεν λειτουργεί σωστά όμως οφείλουμε να το επισημάνουμε .
Με μόνο ζητούμενο, όπως άλλωστε είπε και ο χαροκαμένος πατέρας του Ραφαήλ, να μην θρηνήσει άλλη οικογένεια το παιδί της.
Κ.ΚΕΦ.