«Πολιτική Προστασία» είναι δυο λέξεις απλές πολύ σημαντικές που όταν εκφράζονται ταυτόχρονα εκπέμπουν από κοινού μια και μοναδική βασική έννοια: Τις θεμελιώδεις αρχές της πρόληψης, του σχεδιασμού, της ενεργοποίησης και κλιμάκωσης δράσης του δυναμικού και των μέσων του κρατικού μηχανισμού, σε κεντρικό, περιφερειακό και τοπικό επίπεδο, για την αντιμετώπιση έκτακτων αναγκών που προκύπτουν από την εκδήλωση ακραίων καιρικών ή φυσικών φαινομένων, με σκοπό την αντιμετώπιση και τον περιορισμό των επιπτώσεων κατά των πολιτών και των περιουσιών τους.
Είναι αλήθεια ότι η Πολιτική Προστασία στον πλανήτη μας τα τελευταία χρόνια, δεν διανύει την καλύτερη περίοδο της ιστορίας της.
Η ανάπτυξη, η πρόοδος, ο πολιτισμός και η βελτίωση συνθηκών της ανθρώπινης ζωής, δεν κατάφεραν να αλλάξουν το ρου της ιστορίας των καταστροφών, των σεισμών, των λοιμών και των καταποντισμών.
Στην εκδήλωση των ακραίων φαινομένων οι άνθρωποι στην Ελλάδα αλλά και σε πολλές άλλες προηγμένες οικονομικά και πολιτιστικά χώρες κατάφεραν απλά να αμβλύνουν τις επιπτώσεις και τον χρόνο της αποκατάστασής τους.
Τα τελευταία χρόνια ένας άλλος κίνδυνος έρχεται μέσα από τον πολιτισμό και την ανάπτυξη της ανθρωπότητας που επιταχύνει την εκδήλωση και την ένταση των φαινομένων με αποτέλεσμα η σύγχρονη Πολιτική Προστασία να αισθάνεται ανήμπορη να αντιδράσει. Είναι η πολυσυζητημένη και ανθρωπίνως δημιουργημένη κλιματική αλλαγή.
Ο πρόεδρος της Εθνικής Ειδικής Επιτροπής για την κλιματική αλλαγή καθηγητής Κων/νος Συνολάκης είναι αποκαλυπτικός. «Η υπερθέρμανση του πλανήτη λόγω του φαινομένου του θερμοκηπίου, δηλαδή η παγίδευση της ηλιακής ακτινοβολίας στην ατμόσφαιρα που δημιουργείται από τις εκπομπές καυσαερίων, έχει σημαντικά αλλάξει το κλίμα της γης. Όπως βλέπουμε από την έκπληξη με την οποία η παγκόσμια κοινότητα αντιμετώπισε το φαινόμενο, η ανθρωπότητα δεν ήταν προετοιμασμένη για το αναφερόμενο θέμα.
Το πρώτο βήμα στην αντιμετώπιση οποιουδήποτε προβλήματος είναι να καταλάβει κανείς ότι υπάρχει πρόβλημα. Φοβούμαι ότι η ανθρωπότητα δεν έχει καταλάβει ότι υπάρχει το πρόβλημα της υπερθέρμανσης».
Μέχρι πριν λίγα χρόνια το ζήτημα για την προστασία του περιβάλλοντος ακουγόταν σαν κάτι ρομαντικό και για τους περισσότερους γραφικό, ακόμη και ενοχλητικό.
Επειδή όμως ο καθηγητής έχει δίκιο και το πρόβλημα είναι υπαρκτό, το ερώτημα είναι εάν τώρα προλαβαίνουμε να κάνουμε κάτι για να σταματήσουμε την κλιματική αλλαγή.
Η Γη κινδυνεύει από τη μόλυνση, το βιολογικό αφανισμό και οι άνθρωποι δεν διαφωνούν μόνο για την ειρήνη και τις σφαίρες επιρροής για την επικράτησή τους.
Διαφωνούν στην ουσία του θέματος που αφορά την προστασία του περιβάλλοντος, καθυστερώντας στη λήψη αποφάσεων και στην οργάνωση προγραμμάτων για την προστασία του, με αποτέλεσμα την απαισιοδοξία για την αβεβαιότητα του μέλλοντος, της ασφάλειας και της ποιότητας της ζωής των ανθρώπων.
Μόνο η Ευρώπη οφείλουμε να ομολογήσουμε έστω και αργά φαίνεται να ξυπνάει από το λήθαργο, επιδιώκοντας να επιβάλλει την ύπαρξη κλιματικής ουδετερότητας εκδίδοντας ανάλογες ευρωπαϊκές οδηγίες, οι οποίες συνήθως παραμένουν ανενεργές από την αδράνεια των κρατών μελών της.
Αν δεν αλλάξουμε τακτική, αν συνεχίσουμε να ανεχόμαστε την καταστροφή του περιβάλλοντος, τότε όχι μόνο θα περιμένουμε χειρότερα ακραία καιρικά και φυσικά φαινόμενα από αυτά που βιώνουμε σήμερα, αλλά είναι βέβαιο ότι δεν θα υπάρχει ελπίδα σωτηρίας, γιατί ούτε η πλέον οργανωμένη και σύγχρονη Πολιτική Προστασία θα καταφέρει να μας σώσει.