Είναι αλήθεια ότι οι περισσότεροι αισθανόμαστε πράγματα για άλλους είτε θετικά είτε αρνητικά με εμφανή τη δυσκολία να εκφράσουμε αυτά που νιώθουμε και να τα μεταφέρουμε στον λόγο μας και πολύ περισσότερο στις πράξεις μας. Έτσι, τα κρατάμε μέσα μας γεμίζοντας την ψυχούλα μας με διλλήματα και ερωτηματικά για το αν, για το πώς και για το γιατί.
Εγώ θα έλεγα, όσο γίνεται να μην εγκλωβίζουμε στο βαθύ μέσα μας όσα νιώθουμε και όσα πιστεύουμε, μετατρέποντας το σε «αποθήκη» ή «φυλακή» συναισθημάτων. Πόσα να αντέξει κι αυτό το μέσα και πόσα μυστικά και απωθημένα να κρατήσει, θα «κλατάρει» που λέει και ο λαός μας.
Το ζητούμενο είναι να εκπαιδευτούμε ώστε να μιλάμε ανοιχτά για οτιδήποτε μας απασχολεί, γι’ αυτά που σκεφτόμαστε και για την άποψη μας. Για παράδειγμα, αν δεν συμπαθείς κάποιον και η γνώμη σου είναι η χειρότερη γι’ αυτόν, δεν λέει κανείς να αρχίσεις τις προσβολές, τη φρασεολογία ύβρεων και τις ακρότητες, αλλά με ωραίο και ευγενικό τρόπο να αφήσεις να φανεί προς τα έξω και να δώσεις το μήνυμα αυτού σου του συναισθήματος. Γιατί δηλαδή να υποδύεσαι ότι όλα καλά και όλα οκ, αν δεν το πιστεύεις ότι είναι έτσι.
Αγαπητοί μου φίλοι, πολλές φορές φτάνουμε σε σημείο να είμαστε άλλοι άνθρωποι στο μέσα μας και άλλοι άνθρωποι στο έξω μας. Δύο διαφορετικοί κόσμοι στην ουσία, που αλληλοσυγκρούονται. Το γεγονός αυτό θα μας φθείρει και θα μειώσει την αποδοτικότητα μας, σε όποιο καθημερινό έργο και πράξη. Να επιδιώξουμε να καταργήσουμε τους δύο κόσμους και να παραμείνουμε στον έναν, αυτόν που δηλώνει και φανερώνει την πραγματική αλήθεια μας και το πραγματικό μας πρόσωπο.
Ποιος ο λόγος να γινόμαστε σαν τους περισσότερους πολιτικούς που ζουν όχι σε δύο κόσμους που αναφέρθηκαν παραπάνω αλλά σε τρεις και τέσσερις κόσμους ταυτόχρονα, που δεν συνηθίζουν στο ένα πρόσωπο αλλά επιλέγουν τα πολλά διαφορετικά πρόσωπα… και κοιτώντας τους αδυνατείς να καταλάβεις που αρχίζει η αλήθεια και που τελειώνει το ψέμα.
Ας πετάξουμε τις μάσκες, κι ας αφήσουμε ακάλυπτο το πρόσωπο μας να φανεί η ομορφιά μας. Δεν έχουμε ανάγκη το προσωπείο αλλά το πρόσωπο. Μην διστάσουμε να αποκαλύψουμε τον εαυτό μας και να τον απογυμνώσουμε με τη θετική έννοια. Η ζωή είναι μικρή και δεύτερη ζωή δεν έχει, μη μένουμε στο λίγο όταν υπάρχει το πολύ. Μην επιθυμούμε το ψέμα όταν υπάρχει η αλήθεια, μην επιλέγουμε το ιμιτασιόν όταν υπάρχει το αυθεντικό.
Πραγματικά, παραδέχομαι και υποκλίνομαι στον μεγάλο και γνωστό ηθοποιό Γιάννη Μπέζο, όπου δεν συνηθίζει να «μασάει» τα λόγια του και να ωραιοποιεί καταστάσεις. Αν δείτε ή αν διαβάσετε τις δημόσιες συνεντεύξεις του, ούτε προσποιείται ούτε τον ενδιαφέρει αν γίνει ή όχι αρεστός από τα λεγόμενα του. Προσφέρει τον αληθινό εαυτό του δημόσια και λέει χωρίς δυσκολία όσα πιστεύει για τον οποιοδήποτε.
Ακόμα, αν δεν συμφωνείς σε κάτι… σε όποιο έργο, συμπεριφορά ή πρακτική, γιατί να μην εκφράσεις αυτή σου τη διαφοροποίηση. Γιατί δηλαδή πρέπει να ακολουθείς αναντίρρητα και χωρίς αντίδραση το οτιδήποτε και τα λεγόμενα του οποιουδήποτε. Πέταξε το πρέπει και το φαίνεσθαι στο κάδο απορριμμάτων και κράτησε το είναι και το είμαι.
Αγαπητέ φίλε, ζήσε με την αλήθεια σου και όχι με το ψέμα και την υποκρισία. Ζήσε στον κόσμο της ελευθερίας και όχι στον κόσμο της αιχμαλωσίας που εσύ ο ίδιος κατέταξες τον εαυτό σου, γιατί απλώς (κάποιοι) σε δίδαξαν να είσαι αιχμάλωτος και ακόλουθος. Ύψωσε το λόγο και τα πιστεύω σου, ύψωσε την περηφάνια σου χωρίς ντροπή και δισταγμό… ύψωσε με θάρρος όλα αυτά που είσαι εσύ και όχι ο δεύτερος και ο τρίτος άνθρωπος που κουβαλάς και σε βαραίνουν. Απομάκρυνε το βάρος από πάνω και από μέσα σου και ζήσε ανάλαφρα κι αληθινά.
