Την εγχώρια ειδησιογραφία της προηγούμενης εβδομάδας, όπως αναμενόταν, σχεδόν μονοπώλησε το συγγραφικό εγχείρημα του πρώην πρωθυπουργού, Αλέξη Τσίπρα. Ήδη από τις, ελεγχόμενες ή μη, προδημοσιεύσεις πολλά σημεία του βιβλίου τέθηκαν σε αμφισβήτηση. Οι διαψεύσεις των συμπρωταγωνιστών της εποχής αρκετές και σε κρίσιμα σημεία του. Άραγε, που αρχίζει η καταγραφή της ιστορικής πραγματικότητας και που τελειώνει η συνειδητή παραχάραξή της; Το συγκεκριμένο βιβλίο θα κριθεί από τους ιστορικούς του παρόντος σε σχέση με άλλες πηγές (επίσημα κρατικά αρχεία, βιβλιογραφικές προσεγγίσεις λοιπών ηγετών, πρόσβαση στις πηγές κλπ).
Σε οικονομικό επίπεδο αρκετοί το θεωρούν ήδη εμπορική επιτυχία. Και αυτό μένει προς απόδειξη τόσο διότι μεγάλο μέρος του ήδη δημοσιεύτηκε στα μέσα μαζικής ενημέρωσης με αποτέλεσμα να ατονεί το αγοραστικό ενδιαφέρον όσο και γιατί είναι αμφίβολο εάν η κοινωνία θέλει να διαβάσει την άποψη του πρώην πρωθυπουργού για πρόσφατα γεγονότα που η ίδια βίωσε. Και μάλιστα τραυματικά. Η χρονική απόσταση με τη δραματική περίοδο 2015 – 2019 είναι εξαιρετικά μικρή για να χρήζει συλλογικής υπενθύμισης. Μπορεί, λοιπόν, οι προπαραγγελίες να πήγαν εξαιρετικά καλά, αλλά μένει να επαληθευτεί εάν ο τελικός αριθμός πωλήσεων θα είναι ανάλογος της φαραωνικής επικοινωνιακής προβολής που απόλαυσε το συγκεκριμένο εκδοτικό εγχείρημα.
Σε πολιτικό επίπεδο, όμως, τα πράγματα είναι πιο δυσδιάκριτα. Δεν είναι σύνηθες να προσπαθείς να κάνεις ένα νέο πολιτικό εγχείρημα με «φωτορομάντζα». Από τις μέχρι στιγμής δημοσιεύσεις του βιβλίου – ο συντάκτης του παρόντος ομολογεί δημόσια ότι ακόμη δεν το έχει διαβάσει – λείπει η ιδεολογική προσέγγιση της ζώσας πραγματικότητας. Απουσιάζει ένα συγκριτικό πολιτικό αφήγημα του χθες με το αύριο. Δεν ευρίσκονται ψήγματα οραματικής ανάγνωσης και οριοθέτησης νέων συλλογικών προταγμάτων. Προφανώς απουσιάζει και κάθε διάθεση πραγματικής αυτοκριτικής. Θα εξέπληττε άπαντες εάν υπήρχε από ένα πρόσωπο που πορεύτηκε επί μια δεκαετία στην πολιτική κονίστρα ως φορέας πεφωτισμένης δεσποτείας. Ως άνθρωπος που έχει εύκολες λύσεις για πάσαν νόσον. Αρκούσε πάντα … ένας νόμος και ένα άρθρο.
Ωστόσο, η ευθεία επίθεση στους πρώην συντρόφους του είναι τυχαία; Αποτελεί προϊόν συνειδητής μετάθεσης ευθυνών; Ή εντάσσεται σε ένα πλαίσιο στοχοποίησης συγκεκριμένων πολιτικών ανταγωνιστών από το χώρο της Αριστεράς; Πόσο τυχαία είναι η αποφυγή αρνητικών σχολίων για το ΠΑΣΟΚ και τα στελέχη του; Που μπορεί να οφείλονται οι θετικές κρίσεις για στελέχη της ΝΔ, όπως η Ντόρα Μπακογιάννη; Αρκεί η συνύπαρξη στο Συμβούλιο της Ευρώπης για να αλλάξει κάποιος πολιτικός άποψη για πρόσωπα και πράγματα ή όλα αυτά εντάσσονται σε ένα στρατηγικό πλαίσιο; Μέχρι στιγμής οι δημοσκοπήσεις δείχνουν απομείωση των ποσοστών δημοφιλίας του ίδιου του Τσίπρα, αλλά ταυτόχρονη εξαΰλωση ανταγωνιστικών σχηματισμών στο χώρο της Αριστεράς (ΣΥΡΙΖΑ, Κωνσταντοπούλου, Βαρουφάκης και Κασελάκης βρίσκονται σε πορεία ελεύθερης πτώσης).
Κατά τη γνώμη του υπογράφοντος το βιβλίο εξυπηρετεί ένα συγκεκριμένο στόχο. Όχι να συνεισφέρει στην ιστορία του τόπου, αλλά να ξεκαθαρίσει το τοπίο στην έρημο της Αριστεράς. Να αναμετρηθεί με τους επιγόνους του μέσω της απαξίωσής τους. Με την επιλεκτική «αμνησία» για τους χώρους του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ γιατί πιστεύει ότι στο μέλλον μπορεί να απευθυνθεί στα ακροατήριά τους. Γίνονται όλα αυτά με ένα βιβλίο; Μάλλον όχι. Ο Ευάγγελος Βενιζέλος είχε σχολιάσει, με περιπαικτική διάθεση, την ίδρυση του κόμματος «Ποτάμι» από τον «protagonιστή» Σταύρο Θεοδωράκη λέγοντας ότι ένα site έγινε κόμμα. Σήμερα βιώνουμε μια πιο παραδοσιακή εκδοχή: ένα βιβλίο που θέλει να γίνει κόμμα. Έστω με παραμύθια. ΠαραμΙθάκη, γαρ…